Του Ζαχαρία Καψαλάκη
Ήταν φθινόπωρο του 1977, όταν πέρασα τα σκαλιά της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ηρακλείου…
Πήγα με κρύα καρδιά γιατί δεν το ΄θελα.
Ήθελα τη Νομική Αθηνών για να ασχοληθώ στη συνέχεια επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία, αλλά η οικονομική ανέχεια της οικογένειάς μου, δεν το επέτρεπαν (ο πατέρας μου, δάσκαλος γαρ, είχε εκδιωχθεί με μετάθεση ένα χρόνο πριν στην Ορεστιάδα του Έβρου).
Το Γιάννη τον Ιωαννίδη, τον ήξερα από τα άρθρα του, καθώς αρθρογραφούσε τότε στη «Φλόγα της Κρήτης», στην οποία και εγώ έγραφα…
Δεν έτυχε να τον συναντήσω ποτέ και τον γνώρισα για πρώτη φορά, όταν ήλθε πρώτη ημέρα στο αμφιθέατρο.
Τον άκουσα προσεκτικά, είχε μια ιδιαιτερότητα στον τρόπο σκέψης και παρουσίασης του μαθήματος, που αρχικά δε με εντυπωσίασαν, αλλά στη συνέχεια έγιναν πολύ ελκυστικά για μένα ή μάλλον καθοριστικά…
Τον πλησίασα στο τέλος του μαθήματος και με τον αέρα του …δημοσιογράφου, του μίλησα:
– Καλημέρα, δε με γνωρίζετε… Είμαι ο…
Χωρίς να με κοιτάξει (έγραφε κάτι) είπε:
– Γιατί; Έπρεπε να σε γνωρίζω;
Κόμπιασα και τραβήχτηκα πιο δίπλα…
Περίμενε κάτι να πω και σήκωσε το κεφάλι, μπρος το τσούρμο από τους σπουδαστές που ήταν γύρω του για να δει ποιος του μίλησε…
– Ποιος είναι αυτός που πρέπει να γνωρίζω; είπε!
Πλησίασα, του συστήθηκα και έτσι ξεκίνησε η γνωριμία μας.
Μια γνωριμία σημαδιακή για μένα, καθώς ήταν η αφορμή που έγινα δάσκαλος, αφού πάνω από 10 φορές σκέφτηκα να εγκαταλείψω τη σχολή κα να ασχοληθώ με τη δημοσιογραφία, αλλά η αντίδρασή του δεν μου άφηνε περιθώρια…
Στην πορεία έκανε πολλά για μένα, πράγματα, που ίσως και να μην τα έκανε κανένας δάσκαλος για το μαθητή του…
Μια μερίδα συμφοιτητών μας, ίσως και να θυμάται ακόμα αμυδρά κάποια πράγματα, αλλά αυτά σημαδεύουν συνήθως όσους τα βιώνουν!
Δάσκαλε μου αγαπημένε, σε έχω πάντα στην καρδιά μου, στη ζωή μου, και σε είχα πρότυπο στην τάξη μου στα χρόνια που ημουν στην εκπαίδευση.
(ΥΓ: Ο Γιάννης Ιωαννίδης έφυγε για το μεγάλο ταξίδι, 6 Αυγούστου 2000)
