Γράφει ο π. Αρσένιος Προκοπάκης
Κατερίνα μου,
η ψυχή σου δεν ταίριαξε ποτέ στον κόσμο μας αλλά η ύπαρξη σου βοήθησε πολλούς να δουν την δύναμη των γονιών σου και να συνειδητοποιήσουν την έννοια της αγάπης..
Σε γνώρισα τον Σεπτέμβριο του 2010 στις Μοίρες…
Ήταν η πρώτη μέρα που ξεκινούσαν οι νεανικές μας Ομάδες κι εσύ έκανες τον συνηθισμένο σου περίπατο γύρω από τον Άγιο Ραφαήλ στις Μοίρες!
Ήταν μια δύσκολη περίοδος για μένα…
Νεοχειροτονημένος, χωρίς να γνωρίζω κανένα στις Μοίρες, άγνωστος μεταξύ αγνώστων!
Με πλησίασες με την Μανούλα σου χαμογελώντας μου τόσο, σαν να ήθελες να μου πεις πολλά!
Μου έσφιξες το χέρι και ένιωσα την συχνότητα της αγνής σου ψυχής!
Από τότε συνδεθήκαμε τόσο πολύ…
Η μητέρα σου κ. Ελευθερία βρέθηκε στα μαθήματα της Αγιογραφίας, στην τεράστια αυτή Ομάδα μας!
Ήσουν κι εσύ πάντα εκεί!
Στις εκδηλώσεις μας, στις εκδρομές μας, στις εργαστηριακές προετοιμασίες και σε τόσες άλλες ευκαιρίες που μας δίνονταν!
Μου έσφιγγες το χέρι και έπαιρνα δύναμη για να συνεχίσω!
Στο άκουσμα ότι χτύπησες στο κεφάλι, έζησα την αγωνία των γονιών σου και την κοινή μας προσευχή για να τα καταφέρεις!
Στο νοσοκομείο δεν μπορούσες να μου πεις πολλά…
Όμως κάθε φορά μου έσφιγγες και πάλι το χέρι και με κοιτούσες βαθιά στα μάτια!
Αυτά μιλούσαν και έλεγαν αυτά που η γλώσσα δεν μπορούσε να εκφράσει!
Όμως ο Θεός σε πήρε κοντά του!
Οι γονείς σου Σταύρος και Ελευθερία Τζωρτζακάκη στάθηκαν σαν οιακοστρόφοι κοντά σου!
Θα σε θυμάμαι πάντοτε και θα σε μνημονεύω σε κάθε Θεία Λειτουργία!
Άγγελος ήρθες και Άγγελος έφυγες!
