Του Γιώργου Μυλωνάκη*
«Οι νεκροί δεν ανασταίνονται! Υπάρχουν…», λέει ο ποιητής.
Και τα νεκρά παιδιά δε φεύγουν απ το σπίτι τους…
Γυρνούν εκεί και τραβάνε τα φουστάνια της μάνας τους λέει μια καλή μου φίλη και εξαιρετική φιλόλογος.
Κι εγώ πώς η παιδικότητα και το παιδί δεν έχει να κάνει με την ηλικία μόνο. Αλλά και με την καλοσύνη και την ερμηνεία του καλού καγαθου.
Ένα τέτοιο παιδί…
Ετών σαράντα τέσσερα με στολίδι εκ γεννήσεως το σύνδρομο Down αποχαιρετήσαμε χθες.
Είπαμε το στερνό αντίο στη Μαρίνα την αδερφή της γυναίκας μου Ευαγγελίας Ζευγαδάκη.
Φεύγοντας πήρε χρώμα απ τον βαθύ ουρανό κι έβαψε μπλε τα χείλη της.
Συγγενής καρδιοπάθεια.
Χειροκροτήσαμε κι οι δυο τον αγώνα και την αγωνία της να ζήσει μιαν ακόμη διαφορετική ημέρα.
Η γιατρός της η κ. Αγγελική Ζαχαράκη την υποδεχόταν με ένα τεράστιο χαμόγελο και μια σπάνια λεπτότητα θαυμασμού.
Ξέρουμε πως κάθε περίπτωση των παιδιών με αναπηρία είναι διαφορετική άλλο το προσδόκιμο κι άλλες οι δυσκολίες κι ο Γολγοθάς.
Μα είναι ωστόσο Γολγοθάς κι για το ίδιο το παιδί και για τους δικούς του.
Και εάν κάτι η ανάρτηση μας έχει να κάνει με την ευχή να καταφέρνει το κάθε παιδί μια πιο μεγάλη διαδρομή στη ζωή.
Να πάρουν δύναμη οι γονείς κι οι οικογένειες για το ακόμα καλύτερο.
Κι εμείς να χειροκροτούμε κάθε φορά τον αγώνα του κάθε παιδιού, των γονιών και της ιατρικής επιστήμης.
Και να ευχηθούμε να μην απομακρυνθεί ποτέ με οποιοδήποτε τρόπο κανένα παιδί από την αγκαλιά των γονιών του.
Τέτοια στολίδια διαφορετικότητας ίσως μας κάνουν λίγο καλύτερους ως ανθρώπους.
* Ο Γιώργος Μυλωνάκης είναι Δάσκαλος
