Της Ζαμπίας Λαζανάκη
Χθες η Ελλάδα πριν κοιμηθεί έκανε τον σταυρό της, είπε ένα “Δι ευχών” ένα “Πάτερ ημών” ένα “Στο όνομα Σου Θεέ μου” ένα “Παναγιά μου βοήθα” και κοιμηθηκε με την σκέψη σου.
Σήμερα η σκέψη σου αεροβαπτίστηκε, και το όνομα σου ανακατεύεται στο στόμα της με λίγο αλάτι κι ας έχει γλύκα το όνομα σου.
Ζαχαρία…
Μη σε ξεγελάσουν πάλι τα σύννεφα και πας μαζί τους.
Έχει άλλους αγγέλους εκεί.
Ζαχαρία…
Μείνε…
Η μάνα σου δε σε μεγάλωσε ακόμα.
Ο πατέρας σου δεν σου έμαθε ακόμη να κολυμπάς.
Η γιαγιά σου δεν σε νανούρισε με παραμύθια.
Τα αδέλφια σου δε σε φώναξαν με το όνομα σου.
Η δασκάλα σου δεν σε γνώρισε ακομα.
Ζαχαρία…
Μείνε…
Έχει πολλά νερά να κολυμπήσεις.
Έχει θάλασσες απέραντες να κάνεις μακροβούτια.
Ζαχαρία…
Μείνε…
Μας χρωστάει ο Θεός.
Μας χρωστάει ο Θεός έναν άγγελο…
