Του Γιώργου Μαμάκη
Τα Αστερούσια είναι ένα βουνό που δεν εξημερώνεται. Οι πλαγιές τους πέφτουν απότομα στη θάλασσα, οι χαράδρες τους χάνονται σε άβυσσους, οι κορφές τους ορθώνονται σαν πέτρινα τείχη. Εδώ η φύση δεν είναι απλώς άγρια· είναι ανελέητη.
Κάθε βήμα στα μονοπάτια τους είναι μια δοκιμασία. Ο άνεμος δεν φυσά, μα σπρώχνει και σφυροκοπά. Οι βράχοι δεν στέκουν, μα απειλούν να καταρρεύσουν πάνω σου. Σ’ αυτό το βασίλειο της πέτρας και της σιωπής, η γοητεία είναι κοφτερή, σχεδόν επικίνδυνη. Δεν σου προσφέρεται· σε διεκδικεί. Αν μπεις στα σπλάχνα των φαραγγιών, νιώθεις την ανάσα της γης να σε κυκλώνει, αν ανέβεις τις κορφές, αντικρίζεις τον ορίζοντα σαν να στέκεσαι στο χείλος του κόσμου.
Στα Αστερούσια η ψυχή ακουμπά τον φόβο και τον θαυμασμό ταυτόχρονα. Εκεί που οι ερημιές φιλοξένησαν ασκητές και οι γκρεμοί φιλούν το Λιβυκό, γεννιέται μια μυστική σχέση με τη φύση: μια σχέση κινδύνου και έλξης, σαν να περπατάς στο όριο του κόσμου.
Τα Αστερούσια δεν είναι βουνό για όλους. Είναι για εκείνους που αντέχουν το ρίγος της αγριάδας, που μπορούν να κοιτάξουν τον φόβο στα μάτια και να τον πουν ομορφιά. Που μέσα σε αυτήν την αμείλικτη αγριάδα, η ψυχή τους βρίσκει έναν πρωτόγνωρο παλμό.
Στα Αστερούσια νιώθεις την απειλή και την έλξη να σε τυλίγουν ταυτόχρονα.Τα Αστερούσια δεν είναι μόνο βουνά· είναι καθρέφτης της ανθρώπινης ψυχής. Η σκληρότητά τους θυμίζει τα βάθη μας, εκεί όπου η σκιά και το φως συνυπάρχουν αδιαχώριστα. Οι χαράδρες τους μοιάζουν με ρωγμές της ύπαρξης, τα κοφτερά βράχια με πληγές που δεν κλείνουν. Όποιος τολμήσει να τα διαβεί, συναντά όχι μόνο το άγριο τοπίο αλλά και τον εαυτό του.
Τα Αστερούσια δεν σου χαρίζονται· σε ξεγυμνώνουν. Σε φέρνουν αντιμέτωπο με την ευθραυστότητα και τη δύναμή σου μαζί. Σου ψιθυρίζουν πως η ζωή δεν είναι ασφαλής ούτε εύκολη, μα γεμάτη απότομες καμπές και σιωπές που σε δοκιμάζουν. Και τότε καταλαβαίνεις: τούτο το βουνό είναι το ίδιο το δράμα του ανθρώπου, όπου η επικίνδυνη γοητεία δεν είναι απλώς τοπίο, αλλά η ίδια η αλήθεια του να ζεις!
