Πρωτόπιασα λύρα στα 12 και στα 15 έκανα διασκεδάσεις σε γάμους και σε πανηγύρια.
Ένιωθα ελεύθερος.
Τώρα είμαι επαγγελματίας.
Δεν ήμουν όμως έτσι.
Ήμουν άνθρωπος όπως ερχότανε, ό,τι ερχότανε.
Ο Γιάννης Μαρκόπουλος και ο Σταύρος Ξαρχάκος με βοήθησαν να βρω κουράγιο στην αρχή που ήρθα στην Αθήνα.
Βέβαια, εμένα, δεν με πήραν να με κάνουν τραγουδιστή.
Ήμουν.
Μου έδωσαν δουλειά.
Με αξιοποίησαν.
Μου κάνανε καλό αλλά νομίζω ότι κι εγώ έχω προσφέρει.
Έχω δει πολλά.
Δεν θα άφηνα τον γιο μου να γίνει τραγουδιστής.
Μεγάλη ατιμία.
Μεγάλη βρωμιά.
Πώς θα φάει ο ένας τον άλλο.
Πώς θα τον καταστρέψει.
Όσο για τις δισκογραφικές εταιρίες, τον τραγουδιστή τον έχουν για να τον εκμεταλλεύονται.
Για να τον ξεζουμίζουν.
Όποιον θένε ανεβάζουν κι όποιον θένε κατεβάζουν.
Και αν εσώθηκα εγώ, είναι γιατί ήταν το έργο ”Το μεγάλο μας τσίρκο”.
Εκεί φαινόμουν κάθε βράδυ κι έμεινα κοντά στον κόσμο.
Επέπλευσα.
Θυμάμαι, μου έστειλαν γράμμα από την Ε.Ρ.Τ, να πάω να κάνω εκπομπή στο ραδιόφωνο.
Πήγα.
Εκεί βρήκα τον μουσικολόγο και ερευνητή της ελληνικής παράδοσης, Σίμων Καρά.
– Τι θα πεις; με ρώτησε.
– Την ”Ανυφαντού”, του απάντησα.
– Αυτός ο δίσκος είναι για να τον βάζεις να γελάς.
Εγώ έμεινα.
Είχα μπροστά μου έναν άνθρωπο που κρατά τη Δημοτική Μουσική στα χέρια του.
Το τραγούδι που ο Καράς έβρισκε ότι είναι για γέλια, ο Σταύρος Ξαρχάκος και ο Γιάννης Μαρκόπουλος έλεγαν πως είναι ένα από τα καλύτερα κρητικά τραγούδια.
– Να πω, ”Τον Αντριωμένο μην τον κλαις”;
– Όχι, δεν το τραγουδάς καλά.
Μάζεψα τα όργανά μου κι έφυγα.
Έπαθα σοκ.
Κλονίστηκα.
Απογοητεύτηκα.
Είμαι πολύ πικραμένος.
Και αν τα εγκαταλείψω, κάποια στιγμή, γι’ αυτά θα είναι.
Αν δεν είχα την αγάπη του κόσμου θα τα παρατούσα και θα έφευγα.
Θα πήγαινα στο χωριό μου.
Στην ησυχία μου.
Ήμουν μια χαρά εκεί.
Ήμουν κοντά στη φύση.
Η πόλη με πνίγει.
Δεν μου αρέσει η ζωή της πρωτεύουσας αλλά είμαι ευχαριστημένος από την αγάπη που μου έχει ο κόσμος.
Αυτό με συγκινεί πολύ.
Συγκινούμαι εύκολα.
Κλαίω όταν μου αρέσει κάτι.
Κλαίω και για στεναχώρια.
Οι άντρες κλαίνε.
Με τρομάζει η κακία.
Με φοβίζει στην καρδιά του ανθρώπου η βρωμιά και στην καρδιά του τόπου η διχόνοια.
Πρέπει να μονιάσουμε για να πάει μπροστά τούτος ο τόπος.
Δεν είναι καλό κάτι;
Να το σβήσουμε όλοι μαζί.
Είναι;
Να το υποστηρίξουμε όλοι μαζί.
Είμαι αισιόδοξος.
Ο άνθρωπος πρέπει να ελπίζει πως κάποτε θα αλλάξουν τα πράγματα και να αγωνιστεί γι’ αυτό.
Και η ζωή είναι ωραία άμα την παλέψεις.
Άμα την ψάξεις, άμα την αναζητήσεις.
Θέλω να τραγουδήσω δικά μου τραγούδια.
Και άλλα, καλά τραγούδια με γερό στίχο και από καλούς συνθέτες.
Και μετά να πάω στην Κρήτη.
Να τακτοποιηθώ εκεί.
Να στεριώσω όπως ήμουν.
Νίκος Ξυλούρης
Σαν σήμερα, το 1980, έφυγε από τη ζωή.
………………………………………..
Πηγές:
Περιοδικό Επίκαιρα (1976)
Απόσπασμα από συνέντευξη στην Λιάνα Κανέλλη.
ogdoo. gr
Πηγή: Πρόσωπα
