“Ο αγώνας με τον καρκίνο είχε ξεκινήσει για τον Νίκο Ξυλούρη. Λίγο πριν την οριστική κατάρρευση, οι γιατροί είχαν συστήσει περπάτημα…
Πήρε την κόρη του Ρηνιώ από το χέρι μια αυγουστιάτικη νυχτιά στο Πόρτο Ράφτη και βάλθηκαν να χαζεύουν το φεγγάρι…
– Με αγαπάς Ρηνάκι μου; κι εγώ πήρα φόρα.
– Σ’ αγαπώ, μα…
– Τι μα παιδί μου…
– Να, σκέφτομαι ήταν ανάγκη να αρρωστήσεις για να είμαστε συνέχεια μαζί;
– Ήμουνα πάντα μαζί σου, ήμουν και όταν εσύ δεν με θωρούσες, θα είμαι και όταν δεν θα υπάρχω επαέ.
Στη φράση “Δεν θα υπάρχω” πεισματικά δεν έδωσα την διάσταση που έπρεπε και συνέχισα…
– Δεν είναι αλήθεια. Πιο μεγάλη σημασία για σένα έχουν οι πρόβες, τα στούντιο, οι δίσκοι και οι συναυλίες. Εκείνος με κοίταζε στα μάτια και μην μπορώντας να μου βγάλει με τα λόγια από το μυαλό το παράπονο, άρχισε να μου τραγουδά…
“Χάρτινο το φεγγαράκι, ψεύτικη η ακρογιαλιά. Αν με πίστευες λιγάκι θα ήταν όλα αληθινά…”.
Αμέσως γαλήνεψα, χώθηκα στην αγκαλιά του και εκείνος συνέχισε να τραγουδά, μόνο για μένα, αποκλειστικά για μένα. Σ’ αγαπώ, του ψιθύρισα μέσα από τα δόντια μου, μισομουτρωμένα, μισό-ένοχα, γιατί το “σ΄ αγαπώ” έπρεπε να είχε δίπλα και το “συγγνώμη”.
Κάτι όμως που δεν το έλεγε εύκολα ένα κορίτσι 12 ετών, που ήταν μες την αντίδραση.
Εκείνη τη νύχτα είπαμε πολλά, καταθέσαμε ο ένας στον άλλον τις ψυχές μας.
Σήμερα θα του έλεγα συγγνώμη με το υπόλοιπο στιχάκι του τραγουδιού:
“Δίχως την δική σου αγάπη, γρήγορα περνάει ο καιρός, δίχως την δική σου αγάπη, είναι ο κόσμος πιο μικρός”.
Πηγή: “Λεύκωμα με ανέκδοτες φωτογραφίες του Νίκου Ξυλούρη”, εκδόσεις Victory Media Α.Ε
