Τέσσερα μάθια απού’ ντονε, το κοίταγμά ντως χτύπος,
και δυο καρδιές που αροδαμούς, τσι’χε του κόσμου ο κήπος….
Ομάδι ανεβήκανε τζη ζήσης το μπεντένι,
πιτήδια ο Ήλιος με πλουμιά τη νιότη τους να ‘φαίνει!
Μα ‘ρθε ξομπλιάστρα του κακού, κι ήκλεψε τα πλουμιά ντως,
τα χρυσοδιαμαντόπλεχτα, κι ήσβησε η ομορφιά ντως….
Και καρβουνιάσαν τα κορμιά με τσι καρδιές ομάδι,
κι ομάδι εσιοπορίσανε, οι αροδαμοί στο ‘ν’ Άδη…
Tzanodimitris Dimitris
