Η χαρά των παιδικών μας χρόνων αυτή την εποχή ήταν να κυνηγούμε (α)τζιτζίκους…
Δεν τους αφήναμε σε χλωρό κλαδί.
Ειδικά στα πεύκα που υπήρχαν στο παλιό σχολείο του Κουσέ που ήταν γεμάτα.
Ούτε μεσημέρια ούτε μεσημεράδες μας σταματούσαν.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά χθες το μεσημέρι κάνοντας βόλτα στο λόφο της Φαιστού που ήταν γεμάτος τζιτζίκια.
Ε, βέβαια δεν τα κυνήγησα σαν άλλοτε, γιατί που …δύναμη!
Z. K.
