Γράφει ο Γιώργος Δαμιανάκης*
Ο σεισμός που άφησε τα σημάδια του στα Πιτσίδια – Σίββα – Κουσέ – Πετροκεφάλι – Καμηλάρι – Αϊ- Γιάννη και αλλού!
14- 5- 1959 ώρα 8:40 π.μ., 6,3 με 6,7 ρίχτερ επίκεντρο κοντά στα Μάταλα.
Ένα τέτοιο συνταραχτικό γεγονός, με τις εντάσεις που δημιουργεί ο σεισμός των 6,3 με 6,7 ρίχτερ, είναι αδύνατο να μη χαραχτεί, με κάθε λεπτομέρεια, βαθιά στη μνήμη ενός παιδιού 9 χρονών της Γ΄ Τάξης του Δημοτικού Σχολείου!
Ένας από αυτά τα παιδιά, τότε, ήμουν και ‘γώ.
Δεν είχε περάσει μια ώρα που είχαμε μπει, μετά την πρωινή προσευχή, στη μια αίθουσα του 2/θεσίου Δημοτικού Σχολείου Πετροκεφαλίου οι Β΄, Γ΄, Δ΄ τάξεις και κάναμε μάθημα με τη Δασκάλα μας.
Γι’ αυτό το λόγο, όταν μου έστειλε πριν από λίγες μέρες ο καλός φίλος και συνάδελφος από το Ζαρό, εκπαιδευτικός Γιώργος Φραγκάκης, ένα κινηματογραφικό επίκαιρο της εποχής του 1959, με έκανε να θυμηθώ εκείνα τα γεγονότα με κάθε λεπτομέρεια!
Θυμάμαι, λοιπόν, καθόμασταν στα θρανία και γράφαμε, ενώ η Κυρία έκανε μάθημα σε άλλα παιδιά.
Η αίθουσα ήταν μακρόστενη από Ανατολικά προς τα Δυτικά με τρία παράθυρα και μια πόρτα στη νοτιοανατολική πλευρά.
Η έδρα της δασκάλας ήταν στη μέση της βορινού τοίχου και τα ξύλινα θρανία σε δυο σειρές με προσανατολισμό Βορά-Νότο η Β, ΄και η Γ΄ τάξεις.
Η Δ΄ τάξη με προσανατολισμό Δύση –Ανατολή για να βλέπουμε και να μας βλέπει η Δασκάλα καλλίτερα. Τα 50 περίπου παιδιά καθόμασταν ανά τρεις στο ξύλινο θρανίο.
Δύο αγόρια με ένα κορίτσι ή δύο κορίτσια με ένα αγόρι.
Τα θρανία είχαν μια κλειστή τρυπούλα στη μέση για να βάζουμε το μελανοδοχείο και ένα αυλάκι να βάζουμε τον κονδυλοφόρο και το μολύβι. Στυλό διαρκείας κυκλοφορούσαν ελάχιστα.
Η τάξη μου(Γ΄) ήταν στη μέση κι εγώ καθόμουν στο τελευταίο θρανίο προς τη Νοτιοδυτική γωνία.
Κάποια στιγμή άρχισε να ακούγεται ένα βουητό αρκετή ώρα (10΄΄), οι τοίχοι κουνιούνταν και έπεφταν οι σοβάδες στα κεφάλια μας.
Από τον πανικό που δημιουργήθηκε τα θρανία σπρώχνονταν και μαζεύονταν προς την πόρτα, ενώ τα παιδιά ανέβαιναν σ’ αυτά και πηδούσαν από τα παράθυρα έξω!
Εγώ, δεν ξέρω αν από τότε ήμουν ψύχραιμος στις δύσκολες καταστάσεις, «όπως φάνηκε μετά στη ζωή μου σε μια τέτοια στιγμή», ή δεν καταλάβαινα τον κίνδυνο.
Στεκόμουν ατάραχος και περίμενα να καταλαγιάσει «ο πανικός» και μετά πήδησα από το παράθυρο έξω!
Από όλη αυτή τη φασαρία, δε χωρούσε το παιδικό μυαλό μου αυτό έβλεπαν τα μάτια μου !
Τη Δασκάλα, όνομα και μη χωριό, μόλις άρχισαν να τρέμουν οι τοίχοι σηκώθηκε πρώτη και βγήκε έξω από την πόρτα για να γλιτώσει!
Ο Θεός να τη συγχωρέσει!
Ίσως το αίσθημα της αυτοσυντήρησης υπερίσχυσε της υποχρέωσης να βγει τελευταία και να μας προστατεύσει. Σάστισε, φαίνεται, εκείνη τη στιγμή.
Το βράδυ δεν κοιμήθηκαν στα σπίτια εκείνοι που είχαν πάθει ζημιά τα κτίριά τους.
Εμείς ευτυχώς δεν είχαμε πρόβλημα.
Την επομένη έφεραν στρατιωτικές σκηνές, για να κοιμούνται οι άστεγοι.
Παρατήρηση:
Ο μεγαλύτερος σεισμός που έχει καταγραφεί στην Κρήτη σημειώθηκε το πρωί της 21ης Ιούλη του 365 μ.Χ. .
Ήταν έντασης περίπου 8,7 ρίχτερ με εστία Νοτιοδυτικά του νησιού μας στο θαλάσσιο χώρο, γεγονός που τον κατατάσσει τον δυνατότερο όλων των εποχών στη Μεσόγειο! Προκάλεσε μεγάλες καταστροφές στην Κεντρική και νότια Ελλάδα, στη Λιβύη, στην Αίγυπτο και τη Μικρά Ασία.
Σχεδόν όλες οι πόλεις της Κρήτης καταστράφηκαν από το σεισμό.
Το τσουνάμι που ακολούθησε έκανε καταστροφές σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο.
Στο Δέλτα του Νείλου και την Αλεξάνδρεια σκότωσε χιλιάδες ανθρώπους αφού το νερό της θάλασσας έφτασε κοντά στα τρία χιλιόμετρα στην ενδοχώρα!
Ο βυθός της θάλασσας και η Νοτιοδυτική Κρήτη από τα Παξιμάδια μέχρι το Ελαφονήσι ανυψώθηκαν από 0 μέχρι 9 μέτρα!
Πηγή: ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ.
Το βίντεο είναι διάρκειας άνω των 6 λεπτών και το παραθέτω παρακάτω. Έχει πλάνα από διάφορα μέρη του Ηρακλείου, των Μοιρών, των Πιτσιδίων, και άλλων περιοχών. Χαρακτηριστική είναι η παρουσία του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Κρήτης Τιμόθεου.
* Ο Γιώργος Δαμιανάκης είναι Συνταξιούχος Δάσκαλος
