Την ημέρα των Χριστουγέννων δημοσιεύτηκε σε μια εφημερίδα η ιστορία που ακολουθεί:
Μια δασκάλα ζήτησε από την Α’ Τάξη να ζωγραφίσει κάτι το οποίο θα ήθελε να έχει ο καθένας το βράδυ της μεγαλύτερης γιορτής της Χριστιανοσύνης. Πριν της παραδοθούν οι εργασίες, ήταν ήδη σίγουρη τι θα λάμβανε. Καθώς το σχολείο βρισκόταν σε μια φτωχή γειτονιά, οι μαθητές θα ζωγράφιζαν σίγουρα γαλοπούλες, γλυκίσματα και άλλες λιχουδιές που θα τους αγόραζαν οι γονείς τους με πολλές θυσίες για να γιορτάσουν τη μέρα αυτή.
Και όλα έγιναν όπως τα περίμενε. Ωστόσο, μέσα στις ζωγραφιές βρήκε μία η οποία ήταν διαφορετική από τις άλλες.
– Ποιος το έφτιαξε αυτό; ρώτησε η δασκάλα.
Ένας μαθητής σήκωσε το χέρι του.
– Αυτό όμως είναι απλώς το περίγραμμα ενός χεριού!
Το αγοράκι δεν είπε τίποτα. Η δασκάλα επωφελήθηκε από την περίσταση και ζήτησε από τους άλλους μαθητές να της δώσουν μια ερμηνεία για το τι συμβόλιζε αυτό το χέρι.
– Νομίζω ότι είναι το χέρι του Θεού που μας δίνει τροφή, είπε ένα παιδί.
– Ένας κατασκευαστής παιχνιδιών, είπε ένα άλλο, γιατί υπάρχουν πολλές παραγγελίες για παιχνίδια στον Άγιο Βασίλη αυτή την εποχή.
Τέλος, μετά από πολλές απαντήσεις, η δασκάλα πλησίασε το αγοράκι και το ρώτησε ποιανού ήταν το χέρι που είχε ζωγραφίσει.
– Είναι το δικό σας.
Εκείνη θυμήθηκε τότε πόσες φορές στο διάλειμμα είχε πάρει το παιδί από το χέρι. Παρόλο που έκανε το ίδιο και με άλλα παιδιά, ίσως αυτό να σήμαινε πολλά για εκείνο.
– Ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι το χέρι μου είναι τόσο σημαντικό, είπε μισοαστεία-μισοσοβαρά.
– Σας παρακαλώ, κάντε το να συνεχίσει να δουλεύει και τον επόμενο χρόνο, απάντησε το παιδί στον ίδιο τόνο. Το χρειάζομαι. Θέλω να έχω το ίδιο χριστουγεννιάτικο δώρο και την επόμενη χρονιά.
(Από Ελευθερία Ξανθοπούλου)
Πηγή: Έλενα Λαζαρίδου
