Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Παιδιά τῆς Ἐκκλησίας,
Μέσα εἰς τίς δυσκολίες καί τίς ἀγωνίες αὐτῶν τῶν καιρῶν, σέ αὐτές τίς διαφορετικές γιά ὅλους μας ἑορτές, σέ ἡμέρες κατά τίς ὁποῖες ὅλος ὁ κόσμος νοσταλγεῖ στιγμές χαρᾶς καί ἀγαλλίασης, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, ἀπευθύνεται πρός τά παιδιά Της καί ἀναγγέλει «χαράν μεγάλην», τό σωτήριο ἄγγελμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, πού ἀποτελεῖ πραγματικά τή μόνη διέξοδο εἰς τά ἀδιέξοδα τοῦ κόσμου τούτου, ὅτι «Ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ, ὅς ἐστίν Χριστός Κύριος»!
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Αὐτό τό σωτήριον ἄγγελμα, γίνεται προσκλητήριον ἀφυπνίσεως, εἰς ἕνα κόσμο φοβισμένο αὐτή τή χρονιά, ἕνα κόσμον, ὁ ὁποῖος διαπιστώνει ὅτι ἡ δῆθεν «παντοδυναμία» του ἦταν ἐπίπλαστη, ἕνα κόσμο, τόν ὁποῖον ἐταπείνωσεν αἰφνιδίως ἕνας ἀδιόρατος μικροοργανισμός.
Σέ αὐτόν τόν κόσμο, ἡ σωτήρια καί αἰώνια αὐτή ἐξαγγελία τῆς Ἐκκλησίας νοηματοδοτεῖ οὐσιαστικά τήν ζωήν τῶν ἀνθρώπων καί τήν πορείαν τούτου τοῦ κόσμου! Προβάλλει τήν ἀληθινή ἀπάντηση εἰς τά ἀναρίθμητα «γιατί» τῆς ἀνθρωπότητος καί ἐπανατοποθετεῖ τόν ἄνθρωπο, τήν ἔμψυχη εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, εἰς τό «πρωτόκτιστον κάλλος», τήν ἄρρηκτη κοινωνία του μέ τόν Τρισάγιο Θεό.
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Καλούμαστε ὅλοι μαζύ, νά κατανοήσωμε ὅτι δέν εἴμαστε πιά μόνοι, ἀλλά σωτηριολογικά «ἐπεφάνη ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σωτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις». Δέν εἴμαστε μόνοι εἰς ὁποιαδήποτε στιγμή τούτου τοῦ βίου, τά εὔκολα καί τά δύσκολα τῆς ζωῆς, εἰς ὁποιαδήποτε ὥρα, ἀλλά μένουμε ἑνωμένοι μέ Ἐκεῖνον, ὁ Ὁποῖος ἐτέχθη, ἔλαβε σάρκα, ἔγινε ἕνα μέ ἐμᾶς, διά νά μποροῦμε καί ἐμεῖς νά «κοινωνοῦμε» στή Θεότητά Του, νά γευώμαστε διαρκῶς τό μεγαλεῖο τῆς θείας καί αἰώνιας αὐτῆς δωρεᾶς.
Ἀλήθεια, πόσο ἐπίκαιρο ἀκούγεται σέ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα τοῦτο τό μήνυμα, αὐτή ἡ σωτήρια ἀναγγελία; Πόσο εἰλικρινά προκύπτει σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους τό ἐρώτημα: ἄρα γε, γίναμε ἀποδέκτες αὐτῆς τῆς ἐπαγγελίας ἤ ἡ ζωή μας ὅλη πορεύεται σάν ἀκόμη νά ἀναμένωμε κάποιον «σωτῆρα», στά δικά μας μέτρα καί δεδομένα, πού θά λυτρώσει ἀπό τά «δεσμά», τά ὁποῖα, ἐμεῖς οἱ ἴδιοι αὐτοκαστροφικά δημιουργοῦμε; Μήπως, ἡ σάρκωσις τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, δέν ἔγινε «κτῆμα» ὅλων μας, ἀλλά «ἀδικήθηκε» ὡς μία «θεωρία» ἤ διδασκαλία, πού δέν εἰσῆλθε καθοριστικῶς στήν Ἱστορία τῶν ἀνθρώπων, ὡς τρόπος καί δρόμος ζωῆς; Μήπως, παραμένομε θεατές καί ὄχι «μύστες» τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως;
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
«Ἰδού νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος»! Μέσα εἰς τό κλῖμα αὐτό, μέσα εἰς τήν παγκόσμια αὐτή δοκιμασία, εἰς τό πανανθρώπινο τοῦτο «ἐπιτίμιο», καλούμαστε οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, νά δοῦμε τό χέρι τοῦ Θεοῦ, νά διακρίνωμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά ἀκούσωμε τή σωτήρια φωνή Του.
Τή φωνή ἐκείνη πού καλεῖ σέ μετάνοια καί ἐπιστροφή στήν πίστη! Τή φωνή ἐκείνη πού προσκαλεῖ νά δεχθοῦμε ὡς κοινωνία αὐτή τή σωτήρια ἐξαγγελία. Τή φωνή ἐκείνη πού μαρτυρεῖ τήν ἀλήθεια τῶν Χριστουγέννων, ὅτι ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά γίνουμε ἐμεῖς Θεοί. Τή φωνή ἐκείνη πού μᾶς προσκαλεῖ ἤ μᾶς προκαλεῖ νά ἀφήσωμε «ἐξωτερικά» στολίδια μιᾶς ἐμπορευματοποιημένης ἑορτῆς καί νά εἰσέλθωμε στήν ταπεινή καί ἀπέρριτη φάτνη, χωρίς «φασαρία» καί ὀχλαγωγίες, μέ φρόνημα ταπεινό καί ὁλοπρόθυμο νά δεχθῇ καί νά βιώσῃ τό Μυστήριο σέ σιωπή καί κατάνυξη. Ἄλλωστε, κάθε Μυστήριο βιώνεται στή σιωπή, στή μυστική σιωπή τῶν αἰσθήσεων τῆς καρδιᾶς, ἡ ὁποία γίνεται «φάτνη» διά νά σπαργανώσῃ τό Θεῖον Βρέφος.
Παιδιά μου εὐλογημένα,
Ὑψώνω σήμερα πατρικῶς τήν φωνή μου, μέ ὅλη τήν δύναμιν τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός μου καί σᾶς παρακαλῶ καρδιακῶς νά μείνετε σταθεροί, δυνατοί, ἀκμαῖοι, πιστοί στήν Ἁγία μας Ἐκκλησία, εὐγνώμονες εἰς τήν δωρεάν τοῦ Θεοῦ καί δεκτικοί εἰς τήν σωτήρια πρόσκλησίν Του.
Ἄς γίνουν τά ἐφετεινά Χριστούγεννα, τά πιό ἀληθινά τῆς ζωῆς μας! Ἄς γίνουν οἱ πρωτόγνωρες αὐτές ἑορτές ἀφορμή ἐπαναθεωρήσεως τῆς σχέσεώς μας μέ τόν Θεό καί τίς ἔμψυχες εἰκόνες του, τούς συνανθρώπους μας καί ἀπαρχή μιᾶς ζωῆς μετανοίας, προσανατολισμένης στό θέλημα τοῦ Θεοῦ!
Χρόνια πολλά, εὐλογημένα, χαρούμενα καί φωτεινά, ἀπό τόν Σαρκωθέντα Κύριό μας!
Μετά πατρικῶν εὐχῶν καί πολλῆς ἐν Κυρίῳ ἀγάπης
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος
† Ὁ Κρήτης Εἰρηναῖος
