Γράφει η Μαρία Ορφανουδάκη*
Ξεκινήσαμε με έναν μέλανα ζωμό και ένα «μολών λαβέ».
Φτάσαμε αισίως στο «Εν τούτω νίκα» και σε μιαν Αγιά Σοφιά!
Προχωρήσαμε σε ένα «Ελευθερία ή Θάνατος» με ένα τσίπουρο και ένα ξερίχι (μαυροστάφυλο).
Ανεβήκαμε σε ένα «ΟΧΙ» και σε ένα «ΑΕΡΑ», με κρυοπαγήματα πυρπολούμενου στήθους, ξελαρυγγιαστήκαμε φωνάζοντας «ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», για να καβαλικέψουμε επί τέλους! ένα αστραφτερό καλάμι διπλού διαφορικού ελληναράδικο, φιλοσοφούντες φραπεστί, ρεβόμενοι αστακομακαρονάδα και τιραμισού πατροπαράδοτο, ώσπου να προσγειωθούμε – Oh Mon Dieu!
Σε ένα «Ότι έχετε ευχαρίστηση».
Η ποίηση ευτυχώς δεν έχει εκλείψει ακόμα σε τούτο τον τόπο. Το κείμενο ανήκει στον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Προικοννήσου κ. Ιωσήφ.
Και «τι έχουν ευχαρίστηση» για την παιδεία οι φωτισμένοι μας άρχοντες;
Μερικές χιλιάδες δανεικούς ηλεκτρονικούς υπολογιστές… Το πρωί εκπαιδευτική τηλεόραση, το απόγευμα ψηφιακό μάθημα. Καθηλωτική καταστολή μπροστά σε μια οθόνη, και μάλιστα επιβεβλημένη. Είχαμε μέχρι τώρα τον τρίτο γονέα – την τηλεόραση – από εδώ και πέρα θα έχουμε και τον υπολογιστή ως κυρίαρχο δάσκαλο… Κι έπειτα παραπονιόμαστε «Δεν έχουν τα παιδιά μας κριτική σκέψη! Δεν αναπτύσσουν ικανότητες! Δεν μπορούν να εκφραστούν!» κτλ. Φυσικά δεν φταίνε τα παιδιά! «Όταν είναι τα μήλα ξινά, δεν φταίνε τα μήλα, φταίνε οι μηλιές» έλεγε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Οι μηλιές είμαστε οι γονείς και οι δάσκαλοι. Τα έχουμε μπερδέψει τα παιδιά. Έχουμε προκαλέσει σύγχυση στην καρδιά και στο μυαλό τους. Δεν παρέχουμε γνώσεις, αλλά πληροφορίες. Δεν καλλιεργούμε, αλλά βομβαρδίζουμε. Κι έπειτα καταφεύγουμε στους ψυχολόγους και στα κέντρα απεξάρτησης διαδικτυακού εθισμού.
«Δε βλέπετε ότι αγρίωσε το γένος μας από την αμάθεια και γενήκαμε όλοι ωσάν τα θηρία;», έλεγε ο Πατροκοσμάς 250 χρόνια πριν. Ποιος το περίμενε ότι σήμερα, την εποχή της ραγδαίας επιστημονικής και τεχνολογικής προόδου, θα είχαν τόση απήχηση τα λόγια του; Τότε είχε αγριέψει το γένος μας από την αμάθεια, σήμερα από την πολυμάθεια! Δυστυχώς απευθυνόμαστε μόνο στη νοημοσύνη και αφήνουμε ακαλλιέργητο το συναισθηματικό κόσμο των παιδιών μας. Έτσι τα προετοιμάζουμε για μια κοινωνία δίχως αγάπη, για έναν «κόσμο – κόλαση», όπως τον αποκαλούσε ο Ντοστογιέφσκι. Σκοπός μας είναι να δημιουργήσουμε παγκοσμιοποιημένους πολίτες. Όμως χωρίς ταυτότητα, χωρίς αγάπη για τον τόπο της, χωρίς πατρίδα, χωρίς Θεό, χωρίς αξίες, χωρίς παραδόσεις, χωρίς οικογένεια…
Πώς θα επιζήσει η γενιά που γαλουχούμε;
Τώρα με το δεύτερο lockdown – που συνεχώς παρατείνεται – μας δίνεται η ευκαιρία να ζήσουμε μια ευλογία. Βιβλία ευτυχώς μπορούμε να προμηθευτούμε… Ας περιορίσουμε λοιπόν την έκθεσή μας στην οθόνη, μόνο στο αναγκαίο και ας διαβάσουμε μαζί με τα παιδιά μας βιβλία που θα γλυκάνουν την καρδιά τους, που θα ημερέψουν το πνεύμα τους, που θα προσφέρουν πρότυπα και θα γαληνέψουν τη ψυχή τους. Αφήστε λοιπόν στην άκρη τον ‘Χάρι’, τον ‘σπασίκλα’ και την ‘ξενέρωτη’ – που περιγράφουν προβληματικές και αλλόκοτες καταστάσεις – κα δώστε στα παιδιά υγιή κείμενα. Κείμενα της Πηνελόπης Δέλτα, της Αγγελικής Βαρελά, της Γαλάτιας Σουρέλη, της Μυρσίνης Βιγγοπούλου και της Άννας Ιακώβου. Αλλά κυρίως Βίους των Αγίων και των Ηρώων μας. Πολύ συγκινούνται τα παιδιά με αυτά. Ηρεμούν, αποκτούν δύναμη, μετουσιώνονται…
Ας σταματήσουμε πια να αναρωτιόμαστε «σε τι κόσμο θα αφήσουμε τα παιδιά μας» κι ας προβληματιστούμε «τι παιδιά θα αφήσουμε εμείς σ’ αυτό τον κόσμο».
* Η Μαρία Ορφανουδάκη είναι Δασκάλα
