Το δικό του μήνυμα στέλνει και πάλι από την κλινική covid του ΠΑΓΝΗ ο Δημοσιογράφος Χάρης Λεοντάκης, όπου νοσηλεύεται με κορονοϊό.
Έγραψε στη σελίδα του πριν λίγο:
Σας ευχαριστώ όλους για τα μηνύματα τις ευχές τη δύναμη που μου δώσατε. Κλείνοντας σχεδον 48 ώρες στο ΠΑΓΝΗ σας μεταφέρω αυτά που εγώ βιώνω ως ασθενής.
Τα λίγα λόγια ζάχαρη…αυτό σκέφτηκα όταν ήρθε στο θάλαμο εξέτασης στο ΤΕΠ covid του ΠΑΓΝΗ ο γιατρός. Έσπασε εύκολα τον πάγο. Με εξέτασε και με απλά λόγια μου εξήγησε γιατί θέλει να μείνω στο νοσοκομείο για νοσηλεία. Αυτός είναι ο γιατρός εγώ απλά ακούω με προσοχή όσα μου λέει και συμφωνώ.
Με πήγαν με καρότσι στην κλινική και σκεπασμένο με ένα κάλυμμα. Αυτό επιβάλει το πρωτόκολλο μου είπε ο μεταφορέας. Ντυμένος κι αυτός με όλη τη στολή προστασίας.
Φοβάται ο κόσμος ήταν το πρώτο πράγμα που ρώτησα μια νοσηλεύτρια. “Φυσικά και φοβάται δεν ξέρει τι είναι και φοβάται πολύ.”
Ήταν η πρώτη ερώτηση που έκανα στη νοσηλεύτρια που μπήκε στο δωμάτιο της κλινικής covid.
Περίεργο συναίσθημα. Όταν είδα που ήρθα το μυαλό μου ανακάλεσε εικόνες… Πριν τριάντα χρόνια ήμουν εδώ. Στο 14. Τώρα στο δώδεκα. Τότε έβαζα δύναμη να φτιάξω το πόδι μου όπως μου είχε ζητήσει ο γιατρός μου τότε. Τώρα παλεύω με τον ιό… Βασικά δεν παλεύω εγώ. Οι γιατροί οι νοσηλεύτριες και το προσωπικό καθαριότητας παλεύει. Τους θαυμάζω. Οι κινήσεις τους απόλυτα προσεγμένες. Όλων. Ξέρουν καλά τι πρέπει να κάνουν και πως. Τα μέτρα…θέλει μαγκιά να δουλεύεις εδώ μέσα. Μεγάλη μαγκιά. Να μπαίνεις στο δωμάτιο και να βγαίνεις και να ξέρεις πως ο κίνδυνος είναι αόρατος και παραμονεύει να βρει την μικρή μικρή χαραμάδα να τρυπώσει. Να είσαι εδώ μέσα και να ξέρεις πως πρέπει να γυρίσεις στο σπίτι στα παιδιά σου καθαρός.
Το χαμόγελο…αυτό και μόνο. Αυτό που σε κάνει να νιώθεις πως δεν είσαι μόνος. Αυτό που το καταλαβαίνεις και πίσω από τη μάσκα. Δεν ξέρω αν είναι και για αυτούς ψυχοθεραπευτικό, αλλά σίγουρα για τον ασθενή, που βλέπει έναν άνθρωπο απέναντι του με καλή διάθεση, κι αυτό να φαίνεται στο πρόσωπο του πως δεν είναι ψεύτικο, είναι εξαιρετικά σημαντικό.
Η προθυμία, η ευγένεια, η διάθεση να σε βοηθήσουν στο κάθε τι είναι χαρακτηριστικό που εμένα μου έκανε εντύπωση από τις πρώτες ώρες εδώ μέσα.
Ξέρουν ότι είμαστε μόνοι. Θέλουν να ξέρουμε πως είναι εδώ για μας. Όχι μόνο για την πίεση τις αντιβιωσεις κλπ κλπ.
Ακούω δίπλα μου το γιατρό να ζητά από ασθενή να γυρίσει μπρούμυτα για να παίρνει περισσότερο οξυγόνο. Την αγωνία στη φωνή του ταυτόχρονα με την καλοσυνάτη παρότρυνση. Την επιβράβευση στον ασθενή για την προσπάθεια… Κλινική COVID ΠΑΓΝΗ. Παρασκευή πρωί
Η γιατρός μπήκε με ρώτησε, με εξέτασε. Μου είπε τι κάνουν και γιατί.
Το συναίσθημα ήταν το ίδιο. Σιγουριά. Ασφάλεια.
Αυτό που βλέπω εγώ με κάνει να πω πως όλα δουλεύουν όπως πρέπει. Με προσοχή. Πολλή προσοχή. Δεν είναι λίγο να βλέπεις γιατρούς και νοσηλεύτριες να φοράνε δίπλα γάντια. Δεν είναι λίγο να τους βλέπεις με τις μάσκες και με τα προστατευτικά γυαλιά. Να σου ζητούν να γυρίσεις το κεφάλι από την άλλη πλευρά ενώ σε εξετάζουν κι ας φοράς μάσκα κι εσύ. Καταλαβαίνεις το φόβο τους όμως δεν τον νιώθεις. Καταλαβαίνεις την αγωνία τους να γυρίσουν το βράδυ σπίτι κι αυτοί υγιείς αλλά δεν στη μεταφέρουν. Το μόνο που σου μεταφέρουν είναι σιγουριά, ασφάλεια, εμπιστοσύνη. Και είναι πολύ σημαντικό να τα νιώθεις αυτά. Είναι πολύ σημαντικό να καταφέρνουν να σε απαλλάξουν από την πρώτη στιγμή από το άγχος πως δεν είσαι μόνος. Γιατί αυτό το άγχος όταν είσαι στο σπίτι μόνος το βιώνεις, το ζεις σε τρώει.
Το μόνο που θα πω είναι πως δεν είναι μια απλή γρίπη. Όποιος το πιστεύει ας απομακρυνθεί από την παρέα δεν είναι ευπρόσδεκτος πλέον. Τα υπόλοιπα άλλη φορά. Να προσέχετε. Εγώ δεν ξέρω που, πως αλλά κόλλησα. Μετά το πρώτο σοκ όταν ακούς πώς είσαι θετικός έχεις την αγωνία σε πόσους μετέφερα τον ιό. Ευτυχώς όλες μου οι επαφές και οι στενές ήταν αρνητικές. Να προσέχετε, να φοράτε μάσκα. Όχι μόνο για εσάς. Αλλά για τους γύρω σας.
