Στην ταινία ”Ο Θίασος”, με συγκινούσε ο μονόλογος για τα Δεκεμβριανά.
Ο Αγγελόπουλος το ήθελε πιο μπρεχτικά.
Αποστασιοποιημένα.
Στο Θέατρο μπροστά από τους φθόγγους βάζουμε ένα νι ή ένα μι.
Ο Θόδωρος δεν το ήξερε αυτό και μου ζήτησε να μη βάλω το νι – κάτι που το θεωρούσα λάθος αλλά εκείνος επέμενε.
Το είπα όπως ήθελε αλλά όποιος ηθοποιός το άκουσε, ήξερε ότι το είπα λάθος.
Ένας μονόλογος θέλει τρομερή ενέργεια γιατί πρέπει μόνος σου να κρατήσεις το ενδιαφέρον του κοινού.
Δημιουργείται μια δίνη εντός σου.
Υπάρχει μια φοβερή ένταση μέσα σου.
Είναι βέβαια γοητευτικό γιατί αισθάνεσαι πως από σένα εξαρτώνται όλα.
Δε μπορείς να αφεθείς ούτε στιγμή.
Όχι πως στις πολυπρόσωπες σκηνές μπορείς να αφεθείς, γιατί ακόμα κι όταν δε μιλάς, πάντοτε παίζεις.
Δεν αφαιρείσαι, όμως μπορείς να πάρεις μια ανάσα.
Στους μονολόγους εξαρτώνται τα πάντα από σένα.
Πρέπει να έχεις μέσα σου τον εσωτερικό ρυθμό, ο οποίος θα μεταβιβαστεί και στο λόγο και στην κίνηση για να μπορέσεις να κρατήσεις το ενδιαφέρον του κοινού.
Εύα Κοταμανίδου
16 Μαρτίου 1936 – 26 Νοεμβρίου 2020
Πηγή: Πρόσωπα
