Του Μανώλη Ζερβακάκη (Παγούρη)
Αυτό το δύσκολο καιρό απου περνούν οι Αθρώποι
πείτε μου είναι του Θεού που μας σε δοκιμάζει
γή πολεμά ο Αθρωπος τη φύση να δαμάσει…
Είδα παιδιά ανήμπορα, γυναίκες να φοβούνται,
είδα κι Αθρώπους δυνατούς, Αθρώπους χαερλήδες ..
να χάνουν το μαξούλι ντος, να σέρνουν τα μαλλιά ντος.
Είδα κι αθρώπους άρρωστους, κατάκοιτους να λένε
πόσο γλυκιά ειν’ η ζωή, βοήθησέ με Θε μου!
Μα είδα και επιστήμονες το φόβο να σκορπίζουν
κι άλλους να λένε ήρεμα μπόρα ‘ναι θα περάσει…
Είδα ψαράδες μη μπορούν να πάνε να ψαρέψουν
τσοι γεωργούς αφύτευτα να’ φήνουν τα χωράφια
ζευγάρια μη παντρεύονται, κοπέλια μη γεννούνε,
νέους με όνειρα πολλά να’ ναι καταστρεμμένοι,
βοσκούς να μην αρμέγουνε, αρνιά να μη σακάζουν,
παπάδες να’ναι αμοναχοί στην εκκλησία μέσα
να μη μεταλαβαίνουνε την Κυριακή τσ αθρώπους,
αδέρφια να’ναι χωριστά, μάνες να μή μπορούνε
να δούνε τα κοπέλια ντος να τα σφιχταγκαλιάσουν….
Είδα να κλαίνε γέροντες, γριές κατσουφιασμένες
να μη μπορούνε τη χαρά να τηνέ κάμουν γέλιο.
Μα αυτό που είδα πιο πολύ κι αυτό θα μου πομείνει
είναι πως δε πορίζουνε Αθρώποι απο τα σπίθια
και φοβισμένοι κάθουνται και φοβισμένοι λένε
Θεέ μου απού είσαι στα ψηλά, βοήθησε τσ ΄ Αθρώπους
να το περάσουμε κι αυτό και να σαι δοξασμένος.
Θεέ μου, μια χάρη σου ζητώ, μη ΄φήσεις τούς Αθρώπους
να φύγουν από την ζωή χωρίς να σε γνωρίσουν.
