Της Ζαμπίας Λαζανάκη*
Ξεσκονίζω τις θεωρίες όλων των διάσημων δασκάλων μας, την “κοινωνική θεωρία της γνωστικής ανάπτυξης” του Vygotsky, την “ανακαλυπτική θεωρία της μάθησης” του Bruner, ο όρος “Τηλεκπαιδευση στο Νηπιαγωγείο” πουθενά.»/ Προσθέτει πως «νέες όψεις της εκπαιδευτικής δραστηριότητας λοιπόν.
Εξ ανάγκης θα πουν μερικοί.
Εξ αμελείας Υπουργείου θα πουν άλλοι.
Τα παιδιά άραγε τι θα πουν;
Τα ρώτησε κανείς;
Τα παιδιά που τόσο όμορφα φόρεσαν μια μάσκα που δεν ήταν καν στα μέτρα τους.
Τα παιδιά που στερήθηκαν γιορτές, γενέθλια, αγκαλιές, φιλιά.
Τα παιδιά που το “μαζί” το ζουν χωρίς άγγιγμα στο παιχνίδι, με αποστάσεις και διαστάσεις.
Και στους γονείς τι θα πούμε;
Να είστε δίπλα στο τετράχρονο παιδί σας δυόμιση ώρες μπροστά στον υπολογιστή, στο τάμπλετ, στο κινητό.
Εμείς που φωνάζαμε μέχρι χτες: “Όχι πάνω από μια ώρα έκθεση των παιδιών στον υπολογιστή”.
Να τους πούμε να βρουν άλλο μέσο τηλεκπαίδευσης για το άλλο τους παιδί του δημοτικού που θα έχει μάθημα την ίδια ώρα… και τι ώρα παρακαλώ;
Μεσημεριανή, την μέχρι χθες ώρα φαγητού και ξεκούρασης, ώρα μη δημιουργική.
Και στην νηπιαγωγό τι θα πούμε;
Να χτίσει νέες γέφυρες με τα παιδιά της και αν δεν ξέρει τα υλικά, γιατί κάνεις δεν της τα έδειξε, να ψάξει να τα βρει.
Να είναι τιμωρητική σε ένα αυστηρό πλαίσιο υποχρέωσης της τηλεκπαίδευσης βάζοντας απουσία.
Απουσία παιδαγωγικής.
Μια απάντηση μόνο ξέρω.
Τι πρέπει να πούμε στα παιδιά.
Ένα μεγάλο
μπράβο
γεμάτο περηφάνια και αγάπη και ένα ακόμα πιο μεγάλο “συγγνώμη”.
*Ζαμπία Λαζανάκη, Νηπιαγωγός και μέλος της Ενωτικής Κίνησης Εκπαιδευτικών
