Γράφει η Μαρία Μαυρουδή
Διαβάζοντας τον παραπάνω κείμενο σε κάποιο site αμέσως το μυαλό μου πήγε αμέσως στον πολλαπλό ρόλο που έχει να υποδυθεί στη σημερινή κυρίως εποχή, ο εκπαιδευτικός.
Οι μαθητές μας δεν έχουν ανάγκη από ανθρώπους που θα τους προσφέρουν στείρες γνώσεις τις οποίες ανά πάσα στιγμή μπορούν να βρουν με τη βοήθεια της τεχνολογίας, αλλά ανθρώπους που θα τα αγκαλιάσουν και θα τους προσφέρουν την ασφάλεια που ενδεχομένως για κάποιο λόγο δεν μπορεί να καλύψει η οικογένεια.
Δυστυχώς τα παιδιά δεν έχουν αναπτύξει σε ικανοποιητικό βαθμό τις δεξιότητες εκείνες που θα τα κάνει να ζουν αρμονικά και να συνυπάρχουν με τους συνομιλήκους τους ώστε να μπορέσουν σταδιακά να προχωρήσουν και στη κατάκτηση της γνώσης.
Η ώρα τόσο του διαλείμματος όσο και των πρώτων λεπτών που μπαίνουμε μετά από αυτό στην τάξη ,είναι μαρτυρική, καθώς προσπαθούμε να λύσουμε τις παρεξηγήσεις που έχουν δημιουργηθεί κατά τη διάρκειά του.
Νεύρα, θυμό ξεσπάσματα απότομα, διακρίνει την τρυφερή παιδική ηλικία.
Γιατί όμως;
Ειδικά εμείς οι νέοι γονείς που έχουμε τόσες γνώσεις και τόσα μέσα για να διαπαιδαγωγήσουμε σωστά τα παιδιά μας έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε ακριβώς το αντίθετο… δημιουργούμε παιδιά που δε σέβονται, δε λένε ευχαριστώ δεν ακούνε και κυρίως παιδιά που είναι συνέχεια στα νεύρα και στην ένταση.
Το κύριο μέλημα των περισσότερων γονέων και το βασικό τους άγχος δυστυχώς είναι πως πάει το παιδί του στα μαθήματα.
Ελάχιστοι ρωτάνε για τη συμπεριφορά κι αν τους πεις κάτι άσχημο αμέσως κατεβάζουν τα μούτρα και διαδίδουν από δω και από κει πόσο ακατάλληλος εκπαιδευτικός είσαι.
Δεν αναλογιζόμαστε την ευθύνη που έχουμε σαν γονείς αλλά μας βολεύει η εναποθέτηση ευθυνών στους άλλους και κυρίως στον εκπαιδευτικό, τον οποίο ούτε εμείς οι γονείς πλέον τον υπολογίζουμε. Είναι το πρόσωπο το οποίο φταίει για όλα.
Όταν εμείς όμως σαν ενήλικες δεν έχουμε καταφέρει σωστά να αναπτύξουμε τις δεξιότητες που απαιτούνται για τις διαπροσωπικές μας συναλλαγές, δεν έχουμε μάθει να σεβόμαστε τους ανθρώπους που είναι μεγαλύτεροι ή ανώτεροι σε κάποιο τομέα από μας, δεν έχουμε ξεκολλήσει από κάποιες στερεότυπες αντιλήψεις και δεν έχουμε αποδεχτεί οποιαδήποτε μορφή διαφορετικότητας τότε πως μπορούν οι καθρέπτες του εαυτού μας που δυστυχώς για εκείνα είναι τα παιδιά μας, να μην κάνουν τα ίδια;
Ευτυχώς που υπάρχουν κάποιοι ρομαντικοί εκπαιδευτικοί με ευαισθησία και όνειρα που προσφέρουν απλόχερα στα παιδιά μας ότι αδυνατούμε να προσφέρουμε εμείς σαν γονείς.
Και δεν εννοώ τις γνώσεις αλλά την αγάπη, την αποδοχή την πραγματική αφοσίωση και κυρίως τη συναισθηματική κάλυψη.
* Η Μαρία Μαυρουδή είναι Δασκάλα και Υποδιευθύντρια στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Μοιρών
