Γράφει ο Γιώργος Μαμάκης*
Εννιά μήνες τώρα τίποτε δεν έμεινε άθικτο και αναλλοίωτο στον προσωπικό μας μικροχώρο, στο εργασιακό μας περιβάλλον, στον κοινωνικό μας περίγυρο, στις ίδιες τις σκέψεις και τις σχέσεις μας. Μετά τη θεόκλειστη, ανεόρταστη άνοιξη, που μας υπήγαγε βίαια σε ένα νέο, άκρως μελαγχολικό καθεστώς συμπεριφοράς, ανεόρταστο έληξε και το καλοκαίρι· το έτρωγαν από μέσα εικόνες από ένα φθινόπωρο που βιαζόταν να έρθει βαρύ.
Η επιβολή και του δεύτερου γενικού απαγορευτικού κατα Μπαμπινιώτη ή lock down,σύμφωνα με την καθομιλουμένη του συρμού που μας παρασύρει όλους, είναι γεγονός.
Έτσι αυτό το φθινόπωρο μέσα σε αυτό το πλαίσιο μοιάζει να είναι μόνο θλίψη, έντονες βροχές, και συννεφιά.
Όμως τηρώντας τους κανόνες της κοινωνικής αποστασιοποίησης μπορούμε να δούμε κάτι το ακριβώς αντίθετο.
Το φθινόπωρο αυτό μπορεί να είναι ακόμη όμορφο και ελκυστικό με τον δικό του τρόπο.
Φέρνει γενναιοδωρία στην ψυχή, φέρνει μοναδική ομορφιά στη ζωή μας!
Εδώ στους Μέσα Ποτάμους κάνοντας την πρώτη χρήση του 13033 δεν μπορείς παρά να παραδεχτείς ότι δεν υπάρχει τέτοια ταραχή χρωμάτων, τόσες πολλές υφές και αντιθέσεις σε οποιαδήποτε άλλη εποχή παρά μόνο στο φθινόπωρο.
Φαίνεται ότι ο ήλιος είναι ακόμα ζεστός, αλλά ο αέρας αποκτά ήδη την κρυστάλλινη διαφάνεια και την κρύα που είναι χαρακτηριστική μόνο του φθινοπώρου.
Η φύση δεν φαίνεται ποτέ τόσο ευχάριστη και συγκινητική όσο η φύση το φθινόπωρο.
Κάποτε μισούσα το Φθινόπωρο…Ισως επειδή σήμαινε το τέλος του Καλοκαιριού.
Μιας εποχής ξεγνοιασιάς κι ανάπαυλας.
Τώρα πια το Φθινόπωρο, με όλα όσα μας συμβαίνουν μπορεί να είναι μια εποχή αλλαγής.
Καλοδεχούμενη κι ευπρόσδεκτη.
Τα φύλλα που μαραίνονται και κιτρινίζουν δεν είναι πόνος ή θλίψη μέσα μου, μα γαλήνη. Μια σοφία πως όλα χρειάζονται την εσωτερικότητα τους.
Τον χρόνο τους να ηρεμήσουν από το ξέφρενο γλέντι της προ κορωνοιού εποχής..
Μια στροφή προς τα μέσα με χρώματα γαλήνια, γήινα.
Εδώ όλα τα φρούτα του Φθινοπώρου είναι γεμάτα μυρωδιές και γεύσεις τόσο πλούσιες.
Σαν να μάζευαν ενέργεια. Σαν μαζί με όλη την περισυλλογή της φύσης να μπαίνουμε σε μια παρόμοια περίοδο, όπου παρόλη την ένταση των ημερών, το μυαλό μας το “μέσα” μας μπαίνει σε μια κατάσταση περισσότερο πνευματική…
Σκεφτόμαστε πολύ, σιωπούμε πολύ, διαβάζουμε πολύ, αγαπάμε με μεγαλύτερη ωριμότητα, παίρνουμε απόσταση από οτιδήποτε μας απωθεί κι όλο αυτό είναι μια ενστικτώδης διαδικασία που δεν εξηγούμε. Απλά τη δεχόμαστε κι όσο μπαίνουμε όλο και βαθύτερα στην κοινωνική αποστασιοποίηση, τόσο την κατανοούμε και την αποδεχόμαστε χωρίς να αντιστεκόμαστε…κι είναι αυτό τόσο ανακουφιστικό!
* Ο Γιώργος Μαμάκης είναι Δάσκαλος και πρώην Σχολικός Σύμβουλος Λασιθίου
