Γράφει η Έφη Μιχελάκη*
Επά καμπάνες δε χτυπού, μήδε και σημαντήργια,
ψαλτάδες δε τη ψάλλουσι κλησάρηδες δε πάσι,
μηδέ όρθρος δε διαβάζετε μήδε κι οι Αποστόλοι,
λιβάνια δεν ανάφτουσι Χερουβικό δε λέσι,
μήδε Λαμπρή δεν κάνουσι μηδέ Μέγα Σάββατο,
νυφάδες δε βλογούνε μπλιό κοπέλια δε μυρώνου,
κι απόλυση δε γίνεται σκιάς πεντακόσους χρόνους..
Τα ζάλα μου με τη δουλειά μου, με βγάλανε σήμερα σ’ ένα από τα ομορφότερα και αρτιότερα θρησκευτικά μνημεία του Ρεθύμνου και τση Κρήτης, στα Αμαριώτικα.
Επισκοπείο κάποτε μου λένε, η Παναγία της Πατσού που τιμάται στο Γενέσιοn της Θεοτόκου.
Μεγαλούργησε μαζί με την οικογένεια των Καλλεργών στη Βενετοκρατία, το 14ο αι.
Σήμερα, δε σώζονται πάρα μικρό μέρος της τοιχοποιίας και των υπέροχων τοιχογραφιών του εσωτερικού διάκοσμου του ναού, κι αυτά σε κακή κατάσταση..
Κάποιες τελευταίες εργασίες που έγιναν, στόχευσαν σε σωστικές παρεμβάσεις και περιμετρικές στηρίξεις του οικοδομήματος.
Μα μέχρι εκεί..
Να τη θωρείς, να καίγεται η ψυχή σου..
Αλειτρούητη, κι εκτεθειμένη σ ‘ ολα τα στοιχεία του καιρού και τση φύσης..
Κι είναι το μοναδικό μέρος που είδα τη μεσοκαιρίτισσα Κερά μας να κάνει παρέα με βρύα, λειχήνες, άλγη του καιρού, μα και σκορπιούς, σαλιγκάρια, όφιδες και τη μικρό χλωρίδα της εποχής…
Ποιος κατέχει, ίσως να’ ναι και δικό Τζη το θέλημα..
Κατηφής πήρα το δρόμο της επιστροφής,
κι ως κι α γελά τ’ αχείλι μου, πρικύ κατασταλάσει..
* Η Έφη Μιχελάκη είναι Κτηνίατρος από το Ασήμι της Μεσαράς, με καταγωγή από τους Παρανύμφους Αστερουσίων
