Γράφει η Εύα Καπελλάκη – Κοντού*
Τούτες τις ημέρες, ημέρες μνήμης – ιστορικής μνήμης αναθιβάλω τις αφηγήσεις του πατέρα μου που την ημέρα έναρξης πολέμου αποχαιρετούσε τους δικούς του, για να πάει στο ελληνοαλβανικό μέτωπο να υπερασπιστεί τα ιερά και τα όσια!
Τα κρύα βράδια του Φθινοπώρου γύρω από την παρασιά – τζάκι άρχιζε τις αφηγήσεις αναπολώντας τις ιστορικές – βιωματικές μνήμες: « Δεν σκοτώνουν παιδί μου, οι σφαίρες… Θυμάμαι τόσο την πρώτη γραμμή στο ελληνοαλβανικό μέτωπο, όσο και την επιστροφή. Οι σφαίρες έπεφταν σαν χαλάζι ακατάπαυστα, προσπαθούσαμε να καλυφτούμε, νόμιζες ότι είχε έρθει το τέλος του κόσμου… Θυμάμαι τον φίλο μου συμπολεμιστή μου – τον Νικολή από την Μήλο – δίπλα μου πολεμούσε και λόγω του ότι ήταν ενθουσιώδης έλεγε συχνά «ΑΕΡΑ»! Σε μια στιγμή που έπρεπε να πάω σε άλλη θέση για να καλύψω συμπολεμιστές μου τον Νικολή, παρά του ότι είχε καλυφτεί, μια σφαίρα τον βρήκε κατάστηθα την ώρα που φώναζε Α-Ε-….ποτέ δεν είπε την τελευταία συλλαβή…….»! Τα δάκρυα βουβά κυλούσαν στα μάγουλά του και σώπαινε, ίσως καταθέτοντας στο βωμό της μνήμης το στεφάνι του ήρωα φίλου του!
Κάθε χρόνο αυτές τις ημέρες ο πατέρας μου ήθελε να ξεφυλλίζει τις πολύτιμες αναμνήσεις του, τις ιστορικές – βιωματικές μνήμες για να μας επισημάνει πως μόνο η Ειρήνη και όχι ο Πόλεμος αρμόζει στην ανθρωπότητα. Όλοι μαζί ενωμένοι για ένα καλύτερο και φωτεινότερο κόσμο!
Ο πατέρας μου ήταν ο Δημήτρης Καπελλάκης από τον όμορφο Σίβα Φαιστού. Αιωνία η μνήμη του!
* Η Εύα Καπελλάκη – Κοντού είναι Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”.
