(σχολιάζοντας τους πανηγυρισμούς μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μπέρτολτ Μπρεχτ).
Γράφει η Εύα Καπελλάκη – Κοντού*
Εν όψει της επετείου του «ΟΧΙ» των Ελλήνων το 1940, δια στόματος Ι. Μεταξά, στον Ιταλό πρέσβη, θα κάνουμε μια σύντομη αναφορά στις μνήμες μας.
Χαρήκαμε όπως οφείλαμε την απελευθέρωση από τον φασιστικό ζυγό σκοτώνοντας το «κτήνος» και λίγο αργότερα, πριν η χαρά καταλαγιάσει και η καθημερινότητα πάρει τους ρυθμούς της εμείς οι αγωνιστές του ‘40 για τα υψηλά ιδανικά ρίχναμε ύπουλα την βολή, ευθεία στην καρδιά του αδελφού μας δίχως κανέναν οίκτο! Όχι για μια μέρα, όχι για έναν μήνα, ούτε για ένα χρόνο ρίχναμε ασυλόγιστα κατάστηθα στ’ αδέλφια μας, στις μανάδες μας για την σκέψη τους, γιατί η σκέψη τους ήταν διαφορετική από τη δική μας!!!!
Τι καταφέραμε; Απολύτως τίποτα! Μόνο ένα πράγμα κάναμε: σκορπίσαμε το μαύρο παντού… μαυροφορεμένες μανάδες κι αδερφάδες, χωριά ολόκληρα, δίχως μια μέρα φωτός, με αβέβαιο το αύριο! Γενιές χάθηκαν με την ετικέτα του κουμουνιστή ή του δεξιού. Καφενεία για τους προοδευτικούς και καφενεία για τους συντηρητικούς!!!! Εθνικός Διχασμός!
Θυμάμαι όταν σπούδαζα στην Ιταλία έναν συμφοιτητή – αιώνιο τον έλεγαν- που ήταν κυνηγημένος λόγω των πολιτικών του φρονημάτων και του είχε απαγορευτεί η επιστροφή στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να χάσει τα όνειρά του, ν’ αφεθεί στην μοίρα του ξένος ξεκληρισμένος, σε ξένο τόπο που σαν δικό του τον αγάπησε και συνέχισε μέχρι και σήμερα σ’ εκείνη την άκρη της Μεσογείου να πλέκει τα χαμένα όνειρά του στις γάγλες του μυαλού του.
Πέρασαν γοργά τα χρόνια και διαβήκαν το κατώφλι του νέου αιώνα αλλά η τακτική πάντα η ίδια, το ίδιο πνεύμα αναβιώνει στις κουρασμένες ψυχές μας. Σαν σε όραμα πέρασαν οι στιγμές αυταπάτης για βελτίωση της ποιότητας της ζωής μας, κάναμε και τους ολυμπιακούς αγώνες στην Αθήνα κι όλα όδευαν σ έναν ουρανό αταξίδευτο, πρωτόγνωρο και η πτώση ήταν απότομη! Γρήγορη κι απότομη σαν σε αεροπορικό δυστύχημα.
Δεν επέζησε ουδείς από την πτώση του αεροσκάφους σήμερα το πρωί… προλαβαίνει να πει με απροσδιόριστη συγκίνηση η εκφωνήτρια!
Φτάσαμε γοργά στο παρών, στο σήμερα, στο αβέβαιο αύριο ή ίσως για ν ακριβολογώ στην επόμενη ώρα… Δεν ξέρουμε τίποτα, ζούμε υπό το κράτος του φόβου και της αβέβαιης ανύπαρκτης ζωής μας! Όμως εκείνο το «κτήνος» που νικήσαμε πριν από 76 χρόνια, είναι πάλι εδώ γιατί η μάνα που το γέννησε δεν ησύχασε λεπτό, ίσως ήταν η μόνη που διατηρούσε λαμπρή μνήμη και φυσικά είναι σε οργασμό δημιουργίας πολλών χιλιάδων τώρα πια, κτηνών!
Ο ερευνητής, ψηφιακός χαρτογράφος κ. Μιχάλης Σπυριδάκης, που καταγράφει κάθε λεπτό την ιστορία και φωτογραφίζει τα υπάρχοντα απομεινάρια της εποχής που το «κτήνος» ήταν στην παντοδυναμία του για να υπενθυμίσει σε όλους εμάς τις συνέπειες, για να μας τονίσει ότι πρέπει να γρηγορούμε και να μην εφησυχάζουμε εθελοτυφλώντας για να εξυπηρετήσουμε συμφέροντα αλλότρια, πολλάκις παραγκωνίζεται από την τοπική κοινωνία της Ν. Μεσαράς. Καταγράφει τις Γερμανικές Οχυρώσεις αναδεικνύοντάς τ’ απομεινάρια τους, τα ίχνη των βαρβάρων στην περιοχή «Ασφεντιλιά» Πιτσιδίων για να μείνει πάντα η μνήμη μας ξάγρυπνη, στις επάλξεις όρθια, προσπαθώντας να οδηγήσει τα κατοπινά βήματά μας σε σωστούς προσανατολισμούς δίχως λάθος κανένα!
Χρέος μας είναι ο κοινός αγώνας και η συμπόρευση δίχως να εγκλωβίζουμε εντός μας το κτήνος του μίσους και του διχασμού! Άλλο καιρό δεν έχουμε για να ρεμβάσουμε ή να αφεθούμε στου καιρού τα ανέμελα νάκλια! Ας γίνει έστω και τώρα την ύστατη στιγμή παράδειγμα προς αποφυγή η ιερή μνήμη της 28ης Οκτωβρίου 1940!
* Η κ. Εύα Καπελλάκη – Κοντού είναι Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”.
