Γράφει η Μιμή Ρουμπέκα-Κούλη, Νηπιαγωγός
Είσαι εκεί και περιμένεις την πρώτη μέρα! Μια ακόμα πρώτη μέρα, που δεν ξέρεις τι εκπλήξεις σου ετοιμάζει!
Είσαι εκεί και περιμένεις να έρθουν οι γονείς, να σου εμπιστευτούν το μικρό τους «ζουζουνάκι». Ό,τι πιο πολύτιμο έχουν!
Είσαι εκεί και περιμένεις τόσα πολλά και μικρά «ζουζουνάκια», με τόσο διαφορετικές προσωπικότητες και συνήθειες, που πολλές φορές νιώθεις ανίκανη να διαχειριστείς! Είσαι η νηπιαγωγός και το υποκατάστατο της μαμάς!
Και πρέπει να γίνεις πάλι παιδί! Να τα πλησιάσεις με τρυφερότητα και αγάπη, να τα παρατηρήσεις , να τα βοηθήσεις και να τα διδάξεις.
Τα κοιτάζεις στα μάτια και ακούς κάθε τους κουβέντα γιατί μέσα απ’ αυτές θα τα γνωρίσεις. Τα επιβραβεύεις και στην παραμικρή επιτυχία τους για να τα κάνεις να πιστέψουν στον εαυτό τους.
Τα βοηθάς να κάνουν φίλους (ή όταν καταφέρει αυτό που ήταν κολλημένο πάνω σου να πάει δειλά στην κοντινότερη παρέα να παίξει, περιμένει ένα μικρό χαμόγελό σου από μακριά, για να νιώσει ασφαλές).
Τα βοηθάς να αλλάξουν το βρεγμένο φούτερ και το ακουμπάς στο καλοριφέρ να στεγνώσει ενώ τα καθησυχάζεις που νιώθουν άβολα, μ’ αυτή τους την αδεξιότητα!
Τα παρηγορείς όταν χτυπήσουν και θέλουν τη μαμά, περιποιείσαι το τραύμα και κρύβεις το δικό σου φόβο και την ανησυχία.
Τα βοηθάς να ανοίξουν το μπολ ,το παντελόνι με τα σφιχτά κουμπιά, τους φοράς το μπουφάν, που ξέχασαν να φορέσουν από την ορμή τους να τρέξουν στην αυλή, τους δίνεις τα χαρτομάντιλα να σκουπίσουν τη μυτούλα που μόλις ξεκίνησε….
Τους εξηγείς, τα πώς και τα γιατί του κόσμου που τα περιβάλλει, μέσα από εικόνες και παιχνίδια και τα ενθαρρύνεις να μιλούν, να ρωτούν, να σκέπτονται. Τα παροτρύνεις να εμπιστευτούν, να αγαπήσουν, να εκφραστούν….
Τα βοηθάς να πιάσουν σωστά το μαρκαδόρο, το ψαλίδι και τους δείχνεις τις δυνατότητες να εκφραστούν με τα πινέλα, τις δακτυλομπογιές, τον πηλό, τα χαρτιά…
Τα μαθαίνεις να διασκεδάζουν με τραγούδια και χορό και τα ωθείς να φορέσουν τα υφάσματα από τη θεατρική γωνιά και να γίνουν αυτό που φαντάζονται…
Τα ακούς, τα βοηθάς, τα διδάσκεις! ΄Αραγε κάνεις τα σωστά; Στέκεσαι δίπλα στην κάθε ξεχωριστή προσωπικότητα, όπως θα έπρεπε; Αρκούν αυτά που κάνεις για να πλάσεις, να διαμορφώσεις σωστά, να προάγεις το χαρακτήρα του κάθε μικρού που έχεις στα χέρια σου;
Κάθε μέρα που κλείνεις την πόρτα της τάξης, αναρωτιέσαι και θα αναρωτιέσαι, αν όλα όσα κάνεις είναι αρκετά και κάθε μέρα ξαναπροσπαθείς να σταθείς σ’ ένα ρόλο με τόσο μεγάλες ευθύνες…
