Της Έφης Μιχελάκη*
Φίδι είναι κι εξεπούλιασε λιόχεντρα κι ανεθράφη,
κι αλλάζει τα “ποκάμισα” κι αλλαξοσουσουμιάζει,
ρέγεται το συντάλαχο στο σκότος ροδαμίζει,
στο φως του ήλιου κρούβγεται στο ξάστερο λουπάσσει,
και με το αίμα θρέφεται και με το πόνο αρνεύγει.
Κι εφτά χρονιές το μάχεται μια μάνα πονεμένη,
χρόνους εφτά μαραίνεται μια μαυροφορεμένη,
ρόδο ‘τονε και μάδησε ζουμπούλι κι εμαράθη,
κι έχει στο στήθος σαϊθιά ‘ πο κείνες που δε γειαίνου.
Και ρίχτηκε στο πόλεμο και μπήκε στην αμάχη,
και στάθηκε ανεντρανιστά στ’ ανάδιο με τον όφι,
δίχως αρμάτω ταραχή γή σπάθα γή μαχαίρι.
Σπαθί’ χενε το δίκιο τζη κοντάρι την οργή τζη,
μάχαιρα την απόγνωση κι ασπίδα τη κραυγή τζη.
Μα όλα τέλος έχουνε σε τουτονέ στο κόσμο,
ο πόνος κάστρα καταλεί, τα μαύρα ρούχα τράφους..
ΥΓ: Η πάνδημη καταδίκη της Χρυσής Αυγής δεν μας απαλλάσσει απ’ το ναζιστικό αυτό μόρφωμα. Μας κάνει όμως παγκόσμια αναφορά κι ανάσα…
* Η Έφη Μιχελάκη είναι Κτηνίατρος από το Ασήμι, με καταγωγή από τους Παρανύμφους Αστερουσίων
