Γράφει ο Μιχάλης Στρατάκης*
Να ‘σαι πορπατάρης, να σκαρφαλώνεις στσ’ ανηφοριές και να γλακάς στσι κατηφόρες, για να βρεις τη λύτρωσή σου απο τους δαιμόνους που σε μακελεύουν.
Και την ίδια στιγμή, να αποζητάς εκείνο που σου λείπει, για να ξεχειλίσεις από χαρά.
Σε τούτο το διπλό αγλάκι, του λυτρωμού και της προσμονής, να μπαίνεις στο καφενείο του χωριού των δέκα νοματών για να πάρεις ανασεμιά.
Και πριχού προλάβεις να κάτσεις στην ψάθινη καρέκλα, να ακούς από τα χείλη όλων των μαυροφορεμένων την ίδια προσταγή, σαν από χορό αρχαίας τραγωδίας ειπωμένη “Καφετζή, κέρασέ τονε”.
Να παραγγέλνεις καφέ και να στενοχωράσαι που δε μπορείς κι εσύ να παραγγείλεις στο Θεό, να κάμει όλους τους αθρώπους σαν κι αυτούς που έχεις απέναντί σου και μασούνε τα μουστάκια τους περιμένοντας τον ξένο, τον περασάρη, τον άγνωστο, για να λεφτερώσουν την ψυχή τους, φωνάζοντας όλοι μαζί
«Καφετζή, κέρασέ τονε»…
* Ο Μιχάλης Στρατάκης είναι Δημοσιογράφος, με καταγωγή από τις Γκαγκάλες της Μεσαράς
