Γράφει ο Ζαχαρίας Κατσακός*
Στιγμές σχολείων …
Και φώναζε από το μικρόφωνο ο Διευθυντής: παρακαλώ τοποθετηθείτε μέσα στις κόκκινες κουκίδες της αυλής – σε κάθε περίπτωση να είστε σε απόσταση μεταξύ σας …
Κύριε Ζαχαρία μα πώς θα φορέσω εγώ αυτό το πράσινο τέρας που μας δώσατε; Αυτό δεν είναι μάσκα, είναι ολόκληρο σιδηρόδρομος – παλτό. Είναι για γίγαντες!
Οι δείκτες ανάβασης και κατάβασης στις σκάλες του σχολείου δείχνουν πού και πώς θα περπατάς. Κανείς δεν τους προσέχει. Κάποιος μαθητής τούς ψηλαφίζει για να δει με ποιο υλικό είναι φτιαγμένοι θαρρείς πως αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που υπάρχει σε όλο τον κόσμο!
Μα κύριε! Γιατί με βάλατε στο Β2;
Δεν σε έβαλα εγώ παιδί μου. Για την τοποθέτησή σας σε τμήματα τηρείται ο κανονισμός!
Κι ο κανονισμός λέει να πάω στο Β3;
Κάποιος μαθητής επιμένει να τραγουδά μες στο, ακόμα, καλοκαίρι: Να σου θυμίσω, ήταν παλιόκαιρος τη μέρα που σε γνώρισα … Δώσε μου πίσω, δώσε μου πίσω τη ζωή μου και ξοφλάμε.
Εγώ θα μπω χωρίς μάσκα! Τι θα μου κάνουνε;
Κάποιος γονέας γρονθοκοπεί σε σχολείο των Χανίων καθηγητή επειδή είπε στον μαθητή να φορέσει μάσκα …
Κι ο παπάς να μπαινοβγαίνει στις αίθουσες ιδρωμένος, ταλαιπωρημένος, κατακρεουργημένος από αγωνία και αυταπάτες, δοξολογώντας: Σώσον κύριε τον λαόν σου και ευλογήσον την κληρονομίαν σου …
Κοιτούσα το σκηνικό και βρισκόμουν λες σε μιαν άλλη ουτοπία, σε έναν ξένο τόπο.
Όντως!
Σώσον κύριε …
* Ο Ζαχαρίας Κατσακός είναι καθηγητής Φιλόλογος, συγγραφέας, ποιητής και
συνεργάζεται με έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά δημοσιεύοντας ποίηση, πεζά κείμενα και κριτική.
