Εκείνους που αγαπώ, τους ζωγραφίζω καλά.
Αυτούς που δεν αγαπώ, δεν τους ζωγραφίζω καλά.
Έχω ζωγραφίσει τον Κλιντ Ίστγουντ 50 φορές.
Αν κλείσω τώρα τα μάτια μου, μπορώ να ζωγραφίσω τον Κλιντ Ίστγουντ.
Αυτοδίδακτος είμαι.
Από παιδί ζωγραφίζω.
Δευτέρα τάξη του δημοτικού, έφτιαξα στον πίνακα την αλεπού να κοιτάει το σταφύλι και να λέει:
”όσα δε φτάνει η αλεπού”.
Τελειώνει το διάλειμμα, μπαίνει η δασκάλα στην τάξη και με ρωτάει:
– Εσύ το έφτιαξες;
– Εγώ, της λέω. Φαααπ!, μου δίνει ένα χαστούκι.
– Γιατί λες ψέματα; Ξαναφτιάχτο, μου λέει.
Το ξαναφτιάχνω, κλαίγοντας και τρεμάμενος.
Το είδε, με αγκάλιασε, μου είπε ότι έχω ταλέντο, που να ήξερα εγώ τότε τι είναι ταλέντο.
Ο πατέρας μου ούτε να ακούσει για ζωγράφος.
”Θα πεθάνεις στην ψάθα”, μου είπε.
Ήθελε να κάτσω κοντά στον θείο μου, που ήταν χασάπης.
Ο αδερφός μου βοήθησε την κατάσταση.
”Αφού θέλει να γίνει ζωγράφος, θα γίνει ζωγράφος”.
14 χρονών, έπιασα δουλειά στον κινηματογράφο Αττικόν, στην Κυψέλη, ως βοηθός του ζωγράφου Κώστα Γρηγοριάδη.
Μετά, πήγα να δουλέψω στον επιγραφοποιό Βικέντιο Μπέκνερ.
Του λέω:
– Γιατί δεν κάνουμε κι εμείς κινηματογραφική αφίσα όπως οι άλλοι;
– Που να πάμε εμείς, Βασίλη;
Αυτοί είναι θηρία, μου είπε.
Όμως εγώ, δεν πτοήθηκα.
Υπήρχαν χρονιές που είχα 12 κινηματογράφους ταυτόχρονα.
Τα τελευταία 35 χρόνια είμαι στο ”Αθήναιον”.
Γέρασα εκεί.
Πολλά χρόνια, πολλές αφίσες, πολύ άγχος.
Και τώρα έχω άγχος.
Στάζει ο ιδρώτας από το κούτελό μου.
Ήρθαν τηλεοπτικά συνεργεία από το εξωτερικό να μου πάρουν συνέντευξη.
”Στην Ευρώπη, είστε μόνο εσείς, δεν υπάρχει άλλος”, μου είπαν.
Ξεκίνησα το 1950.
Σύνταξη δεν έχω.
Μέχρι πότε θα το κάνω;
Ε, άμα πεθάνω θα σταματήσω.
Βασίλης Δημητρίου
Σήμερα έφυγε από τη ζωή.
………………………………………………………….
Πηγές:
in2life. gr
iefimerida. gr
AFP – Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων
Πηγή: Πρόσωπα
