εΟ μύθος που θα ζήσεις στην Ελλάδα περιλαμβάνει μια Αρχαία Ολυμπία που κάηκε αλλά δεν κάηκε και πολύ, απλά μερικά δεντράκια.
Τις Μυκήνες που κάηκαν αλλά όχι πολύ, απλά έτσι λίγο στα πέριξ.
Έναν τύμβο Σαλαμινομάχων που μέχρι το 2052 θα “συζεί” με την τοξικότητα, αλλά όσοι θα γιορτάσουν τα 2500 χρόνια από αυτήν την Ναυμαχία θα μιλήσουν την ξύλινη γλώσσα των “συμβόλων” και των μεγάλων αξιών.
Μια Ελευσίνα που από ιερός τόπος έγινε μια απέραντη βιομηχανία και ούτε ως πολιτιστική πρωτεύουσα δεν πήρε την θέση που της άξιζε.
Μουσεία που δεν γίνονται γιατί “δεν κόβουν εισιτήρια οι αρχαιολογικοί χώροι”, γιατί οι αρχαιολογικοί χώροι είναι κάτι σαν σινεμά που αν η ταινία δεν κόβει εισιτήρια, κατεβαίνει.
Μουσεία που στάζουν, μουσεία που κλείνουν, που υπολειτουργούν, που δεν γίνονται γιατί η γραφειοκρατία; η ασυδοσία; για πολλά γιατί!
Τεκμήρια πολιτισμού που σαπίζουν σε αποθήκες.
Τα πόδια μου μέσα στα αίματα γιατί δοκίμασα να δω από μια χαραμάδα την κλειδαμπαρωμένη και ένδοξη Αρχαία Πελλάνα.
Μνημεία που καταρρέουν, που βυθίζονται στην λήθη, που χάνονται κάθε μέρα, αφύλακτα και εκτεθειμένα σε κάθε καταστροφή.
Ανασκαφές που θάβονται με το έτσι θέλω, Μόρντορ ανεμογεννητριών στις βουνοκορφές των νησιών συχνά, στην εγγύτητα αρχαιολογικών θέσεων και παραδοσιακών οικισμών.
Ποιος θα αναλάβει ευθύνες για όλα αυτά;
Δεν με αφορά πια, διότι χρόνια τώρα ζούμε με τους δικούς μας μύθους και δεν λέμε να ξυπνήσουμε από αυτούς.
Κείμενο :Kostis Talos
Φωτογραφία: Sudio B&G
Πηγή: Αθηνολόγιο
