Φοιτήτρια στην Νομική Σχολή Κομοτηνής, ετών 51.
Και μάλιστα, πέρασε δεύτερη.
Τι σημασία έχει η ηλικία.
Σημασία έχει να μην εγκαταλείπεις τα όνειρά σου, να αγαπάς τη ζωή αλλά και την γνώση. Σημασία έχει να γνωρίζεις ότι η μάθηση σε εξελίσσει ως άνθρωπο.
Και αυτό ακριβώς ξέρει η Άννα Γιαννουλάκη-Σαρτζετάκη, που μπορεί λόγω συνθηκών να άφησε στα 17 της τις σχολικές αίθουσες, στην Β’ Λυκείου, να παντρεύτηκε λίγο αργότερα και να έκανε οικογένεια, όμως πάντα ήξερε μέσα της πως θα επιστρέψει στο σχολικό περιβάλλον για να ολοκληρώσει την Δευτεροβάθμια εκπαίδευση και να συνεχίσει τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο.
Απλά, περίμενε την κατάλληλη στιγμή.
Και ήρθε πριν δυο χρόνια.
Όταν και επέστρεψε στο σχολείο, στο Εσπερινό Λύκειο Ρεθύμνου.
Άριστη μαθήτρια, με την βοήθεια των καθηγητών της, του συζύγου της και των τριών παιδιών της, τα δυο εκ των οποίων έχουν ολοκληρώσει τις δικές τους Πανεπιστημιακές σπουδές και το τρίτο σε ένα χρόνο.
Η Άννα Γιαννουλάκη-Σαρτζετάκη, ικανοποιημένη αλλά και πολύ συγκινημένη με το αποτέλεσμα της προσπάθειάς της, με ταπεινότητα αποδίδει μεγάλο μέρος της επιτυχίας της να περάσει 2η στη Νομική Σχολή Κομοτηνής, στους υπέροχους εκπαιδευτικούς του Εσπερινού Λυκείου!
Όπως λέει μιλώντας με πολύ αγάπη γι’ αυτούς, στον σύζυγό της, Στέλιο Σαρτζετάκη, που αποτέλεσε το στήριγμά της έχοντάς την πάντα σε προτεραιότητα, στα τρία παιδιά της, τον 28χρονο Σταύρο οικονομολόγο, την 26χρονη Μαρία δικηγόρο και τον 21χρονο Παντελή φοιτητή στην Σχολή Χημικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.
«Δούλεψα πάρα πολύ και παράλληλα είχα και την ανατροφή των παιδιών μας. Νιώθω υπέροχα που κατάφερα τώρα πια τον στόχο μου. Το έκανα για τον εαυτό μου. Πρέπει να είμαστε ταπεινοί, ο καθένας ότι κάνει να το κάνει για τον εαυτό του και όχι για το φαίνεσθε. Η γνώση μας εξελλίσει», είναι τα πρώτα λόγια της 51χρονης φοιτήτριας.
Γεννήθηκε στο μικρό χωριό Παλαίλημνος όπου πήγε στο Δημοτικό κι ύστερα ήρθε στο Ρέθυμνο στο 1ο Γυμνάσιο.
Δεν ξεχνά την τότε καθηγήτριά της, την Χαρούλα Δανιηλίδου, που όπως λέει εκείνη την έμαθε να λατρεύει το σχολείο και την γνώση. Αν και άριστη μαθήτρια, πριν ολοκληρώσει την Β’ Λυκείου, σταματά την μαθητική ζωή. «Όμως πάντα μέσα μου ήξερα κι έλεγα ότι κάποτε θα τελειώσω το σχολείο. Δεν εγκατέλειψα ποτέ αυτή την σκέψη» μας λέει.
Κάνει ένα γάμο ευτυχισμένο.
Εργάζεται πολύ πλάι στον σύζυγό της, στην επιχείρησή τους, μια μεταφορική εταιρεία.
Παράλληλα, φροντίζει το μεγάλωμα των τριών παιδιών της.
Κάποια στιγμή, όταν ο μικρός της γιος ήταν 2-3 ετών, βλέπει μια ανακοίνωση του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας που για πρώτη φορά θα λειτουργούσε στο Ρέθυμνο και θεώρησε πως η στιγμή της δικής της δεύτερης ευκαιρίας έφτασε.
Κάνει εγγραφή, όμως σύντομα αναθεωρεί γιατί το παιδί ήταν πολύ μικρό, ο σύζυγός της εργαζόταν πολλές ώρες και θα της ήταν αδύνατον να είναι συνεπής στο σχολείο. Περνάει αυτή η ευκαιρία και περιμένει την επόμενη.
Τα παιδιά του ζεύγους έχουν σχεδόν όλα ολοκληρώσει τις δικές τους σπουδές.
Και η πόρτα του Εσπερινού Λυκείου της ανοίγεται διάπλατα, ύστερα από 33 χρόνια επιστρέφει στα θρανία.
Παράλληλα, ανοίγονται και οι ορίζοντές της.
Η στήριξη και η βοήθεια από τον σύζυγό της απεριόριστη.
Εξ άλλου ποτέ δεν μπήκε εμπόδιο στο όνειρό της, όπως επισημαίνει. Τα
α παιδιά της το ίδιο.
Ειδικά η κόρη της, που μεγάλη επιθυμία της είναι να ακολουθήσει η μητέρα της τα ίδια βήματα με κείνη και να εισαχθεί στην Νομική, γίνεται η «κατ’ οίκον καθηγήτριά της» βοηθώντας την στα μαθήματα και κυρίως στα αρχαία.
«Ξενυχτούσε μαζί μου η οικογένειά μου όλη. Με στήριζαν έμπρακτα και ο σύζυγος και τα παιδιά μου. Τους ευχαριστώ θερμά» μας αναφέρει.
