Του ορειβάτη Δακανάλη Μανόλη
Στις 8-8-2020 απογευματινές ώρες ο Ορειβατικός Σύλλογος Μοιρών με τριάντα ορειβάτες και αρχηγό την Άννα Ζωγραφάκη βρεθήκαμε στο χωριό Κουρνά του Αποκόρωνα.
Από το παλιό ξωκλήσι του Αϊ Γιάννη ακολουθήσαμε ένα δασικό δρόμο για τρία τέταρτα περίπου σε πλαγιές κατάφυτες με μακία βλάστηση κυρίως από έρεικα (ρείκι) και άλλους θάμνους.
Το χωματόδρομο διαδέχτηκε ένα παλιό μονοπάτι, που ελίσσονταν μέσα σε μια μεγάλη κατηφορική ρεματιά κατάφυτη από πανύψηλες Αρίες στην Κρήτη της λένε αζίλακες.
Ο αζίλακας είναι ένα είδος βελανιδιάς της ίδιας οικογένειας με τον πρίνο με τη διαφορά, ότι τα φύλλα του είναι μεγαλύτερα χωρίς αγκάθες.
Στην Κρήτη το μεγαλύτερο δάσος αζιλάκων βρίσκεται βόρεια της κορφής Σελένας της Δίκτης, επίσης απαντάμε στον Κουλούκωνα, στο Ρούβα, στον Ψηλορείτη και στα Λευκά όρη της Κρήτης.
Όλη η πορεία μέσα στο δάσος ήταν κάτω από τη σκιά του αζιλακόδασους.
Η πορεία ήταν κυκλική και επιστρέψαμε στο σημείο εκκίνησης μετά από δυο ώρες ευχάριστης πορείας.
Ακολούθως επισκεφτήκαμε τη φυσική λίμνη του Κουρνά, που είναι η μεγαλύτερη στην Κρήτη με μέγιστο βάθος 22,5 μέτρα, μήκος 1087 μέτρα, με μέγιστο πλάτος 880 μέτρα και έκταση 579 στρέμματα.
Είναι μεγάλος υδροβιότοπος τον οποίο επισκέπτονται, κορμοράνοι, ερωδιοί, και αποτελεί σταθμό για τα αποδημητικά πουλιά.
Οι μόνιμοι κάτοικοι της λίμνης είναι τα χρυσόψαρα, τα χέλια, η αθερίνα και άλλα.
Τα νερά της λίμνης αλλάζουν χρώματα με μαγικό τρόπο, ενώ η αύρα της είναι δυνατή σαν να σε διαπερνούν ηλεκτρομαγνητικά κύματα.
Ο θρύλος μιλάει για μια ξανθιά πανέμορφη κοπέλα, η οποία προσπαθούσε να σωθεί από τις ερωτικές ορέξεις του πατέρα της.
Η κοπέλα ευχήθηκε να βουλιάξει η περιοχή, να γίνει λίμνη λέγοντας τα παρακάτω λόγια, «Βούλα και βουλιλίμνα και εγώ στοιχειό στη λίμνα».
Πραγματοποιήθηκε η ευχή της και γλίτωσε από το σάτυρο πατέρα της. (πηγές: Βικιπαίδεια).
Καταλήξαμε στο όμορφο κεφαλοχώρι του Βάμου πρωτεύουσα της επαρχίας του Αποκόρωνα, όπου διανυκτερεύσαμε. Ο Σύλλογος μας γιόρταζε τα 32α γενέθλια του και κόψαμε την πίτα. Ευχηθήκαμε να τα εκατοστίσει, τα μέλη του να έχουν υγεία, ευτυχία, για να ανεβαίνουν όλο και πιο ψηλά.
Το πρωί 9 Αυγούστου έξω από το χωριό Στύλος με τις άφθονες πηγές (υψ40μ) εισήλθαμε στο άγριο και άνυδρο λόγω της εποχής φαράγγι του Δικτάμου.
Βαδίζαμε στην κοίτη του φαραγγιού πάνω σε χοχλάκους, ενώ σε πολλά σημεία υπήρχαν κακοτράχαλα και δύσβατα περάσματα, που απαιτούνταν ιδιαίτερη προσοχή.
Μέσα από το φαράγγι περνά ο παραπόταμος του κυλιάρη ποταμού, που πηγάζει από την κορφή Μαύρη των Λευκών Ορέων.
Οι όχθες του ποταμού σε όλο το μήκος είναι κατάφυτες με τεράστια πλατάνια, πικροδάφνες, λυγαριές, αστυράκους, ενώ στις απόκρημνες πλαγιές, φιγουράρουν, πρίνοι, πεύκα και σφεντάμια.
Στα κάθετα βράχια μοσχομύριζε το ενδημικό βότανο της Κρήτης ο δίκταμος ή έρωτας, εξ αιτίας του οποίου οφείλει την ονομασία του το φαράγγι.
Σε όλο το μήκος του φαραγγιού περπατούσαμε κάτω από τον ίσκιο των δέντρων και έτσι η πορεία μας ήταν πολύ ευχάριστη.
Στα μέσα περίπου του φαραγγιού μας έπιασε ασθενής βροχή και γλιστρούσαν οι πέτρες, οι οποίες όπως ήταν ζεστές, στέγνωσαν πολύ γρήγορα.
Τα τζιτζίκια τραγουδούσαν ρυθμικά μέσα στο φαράγγι, για να γινώσουν τα σταφύλια και μετά θα σκάσουν, έτσι μας έλεγαν οι παλιοί άνθρωποι.
Το τζιτζίκι είναι γνωστό από την εποχή του Αισώπου, «ο Τζίτζικας και ο μέρμηγκας».
Στο Κατωχώρι των Κεραμιών (υψ300μ) φτάσαμε ύστερα από τέσσερις ώρες ευχάριστης πορείας, διανύοντας 9 χιλιόμετρα.
Φυσικά τηρήθηκαν όλες οι προφυλάξεις λόγω του κορωνοϊού, μάσκες, αποστάσεις και απολυμάνσεις.
Ευχαριστούμε πάρα πολύ την αρχηγό μας Άννα για την άψογη διοργάνωση των δυο παραπάνω καταπληκτικών ορειβασιών.-
