Γράφει η Ζαμπία Λαζανάκη*
Από τα απλωμένα συναισθήματα των παιδικών μας χρόνων, μαζεύω εκείνη την αγάπη που είχαμε για τα ερειπωμένα σπίτια.
Τα αγαπούσαμε τόσο πολύ, που θέλαμε να τα αγοράσουμε, να τα κάνουμε δικά μας για να μη μας πειράξει κανείς αυτές τις φοβερές κρυψώνες που πρόσφεραν οι αυλές τους, από τη “μάνα” του παιχνιδιού και από τη μάνα της ζωής μας!
Ήταν σε αυτό το “τότε” το παιδικό που η αντικειμενική αξία των πραγμάτων ζύγιζε με τη συναισθηματική και ένα πέτρινο σπίτι κόστιζε…..όσο μια σοκολάτα αμυγδάλου!
Μεγαλώνοντας προστέθηκαν κι άλλα ερειπωμένα σπίτια στο σκηνικό της παιδικότητας, της εφηβείας, της ενηλικίωσης μας..
Η Λίτσα μου έλεγε από καιρό να φτιάξουμε κάτι σ’ αυτά τα σπίτια, να τους δώσουμε λίγο χρώμα.
Δίσταζα…
Τα σπίτια αυτά έχουν μια δική τους μοναδική μαγεία αλυσοδεμένη με την ιστορία και τους ανθρώπους του χωριού.
Να γράψουμε ονόματα μαγαζιών στις πόρτες έλεγε…
Το σκεφτόμουν…
Μέχρι τότε στη γιορτή του γλυκού που ζωγραφίζαμε το “παιδί που ποτίζει την αγάπη”.
Τότε ήταν που πέρασε ο Νίκος, γέννημα θρέμμα Αμπελούζου και μου είπε ότι αυτό το πέτρινο σπίτι με τα πλίνθινα σκαλοπάτια πολύ παλιά ήταν το Παντοπωλείο του παππού του!
Το διασταύρωσα ότι ήταν όντως παντοπωλείο .
Το διασταύρωσα ότι… δεν τον έστειλε η Λίτσα!!
Έτσι ξεκινήσαμε να ζωντανεύουμε κάτι που υπήρχε παλιά, κάτι που θα μπορούσε να υπάρχει, κάτι που υπάρχει ακόμα…
Αυτό το καλοκαίρι ανοίξαμε πολλά μαγαζιά στον Αμπελούζο!
Ένα καφενείο, ένα παντοπωλείο, ένα κουρείο, ένα ραφείο, ένα κηροποιείο και ίσως ανοίξουμε κι άλλα…
Κάθε φορά που περνάω από μπροστά τους φαντάζομαι ανθρώπους να πηγαινοέρχονται, να ψωνίζουν, να πίνουν καφέ, να φτιάχνουν κεριά, να κουβαλάνε αλεύρι….
Ανθρώπους να ξαναζούν!
Παιδιά να ξανακρύβονται στις αυλές τους…
* Η Ζαμπία Λαζανάκη είναι από τον Αμπελούζο του Δήμου Γόρτυνας και εργάζεται Νηπιαγωγός στο Ηράκλειο.
