Ένα ακόμα επάγγελμα που έχει σχεδόν εξαφανιστεί.
Οι πεταλωτές ήταν απαραίτητοι αφού κάθε σπίτι στο χωριό είχε και ένα ζώο για τις δουλειές του, γαϊδούρι ή μουλάρι.
Λόγω του φορτίου που μετέφεραν αλλά και των σκληρών χωμάτινων δρόμων, συνήθως από χαλίκια, για να μην φθείρονται οι οπλές των ζώων τα εξόπλιζαν με πέταλα.
Μην ξεχνάμε ότι το κύριο μεταφορικό μέσο, εκείνα τα χρόνια, ήταν αυτά τα ζώα.
Τους πεταλωτές τους συναντούσες σε κάθε χάνι (πανδοχείο όπου υπήρχε χώρος και για τα ζώα).
Με την τανάλια του έβγαζε τα παλιά πέταλα, έκοβε με το μαχαίρι το νύχι που περίσσευε και το καθάριζε.
Τοποθετούσε το νέο πέταλο, καυτό όπως το έβγαζε από το καμίνι, πάνω στο νύχι του ζώου για να μην αφήσει κενά και για να ταιριάξει καλά πάνω σε αυτό.
Μετά κάρφωνε προσεχτικά τα πέταλα πάνω στο νύχι του ζώου με καρφιά, ώστε το καρφί να μπει στο ξερό μέρος του ποδιού για να μην πληγωθεί το ζώο.
