Γράφει η Εύα Καπελλάκη – Κοντού*
Σήμερα 27 Ιουλίου ημέρα εορτής του Αγίου Παντελεήμονα και ημέρα μνήμης στης ψυχής μου και του νου τα μονοπάτια.
Πέρασαν κιόλας τριάντα ένα ολόκληρα χρόνια, σαν νερό κύλισαν από τότε που ο αγαπημένος μου πατέρας μάς αποχαιρέτησε με το χαμόγελο στα χείλη.
Όσο κι αν φαίνεται παράξενο ο άνθρωπος αυτός χαρακτηριζόταν από το χαμόγελο, τον ήπιο χαρακτήρα του, την έμφυτη αισιοδοξία του παρά τις τόσες αντιξοότητες στη ζωή του. Ακόμα κι όταν ήταν στην πρώτη γραμμή του μετώπου κατά τη διάρκεια του Ιταλοαλβανικού πολέμου, του 1940 εκείνος χαμογελούσε και αφηγούμενος την ιστορία του πολέμου σε μας – εμένα και τον αδελφό μου – έλεγε πάντα ως συμπέρασμα: «δεν σκοτώνουν οι σφαίρες, ο Θεός σκοτώνει»! Θέλοντας να τονίσει ότι τόσο ο ίδιος, όσο και οι άλλοι συμπολεμιστές του θα είχαν σκοτωθεί από την πρώτη στιγμή!
Ποτέ δεν μας μάλωσε παρά την αυστηρή παιδεία περασμένων εποχών που είχε λάβει από τους γονείς του, μάς άφησε ελεύθερους και πάντα γλυκός συμπαραστάτης με την αγαπημένη μου μάνα διάβηκε το μονοπάτι της ζωής.
Πόνεσε πολύ, αναζήτησε τη βοήθεια των αγαπημένων του γειτόνων, όταν βρέθηκε σε δύσκολη ώρα με την υγεία του, – τελευταία βήματα της διαδρομής του σε τούτο το αλωνάκι – αναπάντεχα, απρόσμενα σαν τον αητό στις ψηλές κορφές. Όλοι εκεί, θερμοί συμπαραστάτες του. Κι εκείνος έδινε την τελευταία μάχη, αγέρωχος με το χαμόγελο.
Αυτό το χαμόγελο θυμάμαι όταν τον αντίκρισα στο ύστατο χαίρε. Με αυτό θα τον θυμάμαι και η ψυχή μου αναγαλλιά ανιστορώντας τις στιγμές μαζί του!
Σ’ ακριβοχαιρετώ πατέρα μου τούτη τη μέρα της μνήμης!
* Η κ. Εύα Kαπελλάκη – Κοντού είναι Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “«Federico II’”
