« Αν δεν έρθετε εσείς, θα πάω μοναχός μου, μόνο ένα ψάλτη θέλω!» την απόφαση την είχε ήδη πάρει, την ανακοινώνει σε μια ομάδα αξιωματικών, τον ταξίαρχο Φραντζή, τον ταγματάρχη Λιαρομάτη, το λοχαγό Σταματίου και τον υπολοχαγό Νικολάου καθώς αγνάντευαν μαζί από το πλοίο “τον Παρθενώνα του Νεότερου Ελληνισμού”, ήταν στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, 1919, η Β’ Ελληνική Μεραρχία, μια από τις δύο που συμμετείχαν στο εκστρατευτικό σώμα στην Ουκρανία, στάθμευσε για λίγο στην Κωνσταντινούπολη που βρισκόταν υπό “συμμαχική επικυριαρχία” και ο στρατιωτικός ιερέας της Μεραρχίας ο παπα-Λευτέρης Νουφράκης (από τις Αλώνες Ρεθύμνου), δεν χάνει χρόνο, αποφασιστικός και κατηγορηματικός κάνει το όνειρο πραγματικότητα!
Ένας Ρωμιός της Πόλης, ο Κοσμάς, με την βάρκα του, τους μεταφέρει από το πλοίο στην προκυμαία και τους οδηγεί από το συντομότερο δρόμο στην Αγια-Σοφιά. Η πόρτα ήταν ανοιχτή λες και τους περίμενε. Ο Τούρκος φύλακας κάτι πήγε να πει στη γλώσσα του όμως τον καθήλωσε στη θέση του ο Ταξίαρχος. Ο παπα-Λευτέρης ψιθύρισε με συγκίνηση: “Εισελεύσομαι εις τον οίκον σου, προσκυνήσω προς Ναόν Αγίον σου εν φόβω…”. Προχωρεί γρήγορα, δεν χρονοτριβεί. Εντοπίζει το χώρο στον οποίο βρισκόταν το Ιερό, βρίσκει ένα τραπεζάκι, ανοίγει την τσάντα του, βάζει το πετραχήλι του και αρχίζει ” Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων” Αμήν, αποκρίνεται ο Ταγματάρχης, χρέη νεωκόρου εκτελεί ο υπολοχαγός. Η Αγια-Σοφιά ξαναλειτουργεί, ύστερα από 466 ολόκληρα χρόνια ακούγεται ξανά το ” Τη Υπερμάχω Στρατηγώ…”!
Η Εκκλησία γεμίζει με Τούρκους μη μπορώντας να πιστέψουν στα μάτια τους! Οι ώρες δύσκολες, αλλά και ανεπανάληπτες!. Ο παπα-Νουφράκης συνεχίζει. Βγάζει από την τσάντα ένα μικρό Αγιο Ποτήριο, ένα δισκάριο, ένα μαχαιράκι, ένα μικρό πρόσφορο κι ένα μικρό μπουκαλάκι με νάμα. Με κατάνυξη κάνει την προσκομιδή, το ” Πιστεύω “, το λέει ο Ταξίαρχος. Στο μεταξύ η Αγια-Σοφιά έχει γεμίσει και με Έλληνες της Πόλης που δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα δάκρυα τους ακούγοντας τον παπα-Λευτέρη με πάλλουσα από τη συγκίνηση φωνή: “Τα σα εκ των Σω, Σοι προσφέρομεν……”. Οι αξιωματικοί γονατίζουν, ο ταγματάρχης ψέλνει ” Σε υμνούμεν, Σε ευλογούμεν, Σοι ευχαριστούμεν….”. Ακολουθεί το ” Μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης προσέλθετε” και οι αξιωματικοί κοινωνούν. Η Θεία Λειτουργία ολοκληρώθηκε, όνειρο γενεών έγινε πραγματικότητα!
Οι Τούρκοι έτοιμοι να τους επιτεθούν, ο παπα-Λευτέρης λέει στον υπολοχαγό “μάζεψε τα γρήγορα όλα και βάλτα μέσα στην τσάντα”. Τούρκος αξιωματούχος εμφανίζεται με την ακολουθία του και τους αφήνει να περάσουν, δεν ξεχνά ότι στ’ ανοιχτά της Πόλης βρίσκονται δύο ετοιμοπόλεμες Ελληνικές Μεραρχίες! Ο παπα-Νουφράκης βγαίνει από την Αγια-Σοφιά, ένας μεγαλόσωμος Τούρκος τον ακολουθεί, σηκώνει ένα ξύλο και ορμά να τον χτυπήσει, ο παπάς σκύβει, ο Τούρκος τον βρίσκει στον ώμο, πριν του δώσει το τελειωτικό χτύπημα, ο ταγματάρχης και ο λοχαγός τον αφοπλίζουν!. Τελικά τρέχουν όλοι προς την βάρκα, ο Κοσμάς μαζεύει τα σχοινιά και αρχίζει να κωπηλατεί. Σε λίγο βρίσκονται πάνω στο πολεμικό τους πλοίο, ασφαλείς και θριαμβευτές.
Ακολουθεί διπλωματικό επεισόδιο, ο Ελευθέριος Βενιζέλος επιπλήττει γραπτώς τον παπα-Λευτέρη αλλά ταυτόχρονα επικοινωνεί μαζί του και ” συνεχάρη τον πατριώτη ιερέα, που έστω και για λίγη ώρα ζωντάνεψε τα πιο ιερά όνειρα του Έθνους μας”. Την ιστορία περιγράφει ο κ. Αντώνης Στιβακτάκης όπως του τα διηγήθηκε με δάκρυα στα μάτια ο παππούς του, στην ίδια μεραρχία με τον ηρωικό παπά!
Στο έπος του 1940, ο παπά Λευτέρης ενώ είχε βγει στην σύνταξη, πήγε εθελοντής στην Αλβανία σε ηλικία 70 χρόνων! Πέθανε την επόμενη χρονιά στην Αθήνα, ύστερα από κρυοπαγήματα που υπέστη στο μέτωπο!
Λίγο πριν την Άλωση, στις 12 Δεκεμβρίου του 1452, τελέστηκε πάνω στην Αγία Τράπεζα η ενωτική λειτουργία από τον καρδινάλιο Ισίδωρο και ο τελευταίος Αυτοκράτορας του Βυζαντίου που υπερασπίστηκε με το αίμα του την Πόλη κοινώνησε από τα χέρια του καθολικού επισκόπου και πορεύτηκε μαζί του προς τα τείχη της. Στις 26 Ιουλίου του 1967, κάτω από έκπληκτα μάτια των τούρκων φυλάκων ο Πάπας Παύλος Στ’ γονάτισε εκεί που ήταν η Αγία Τράπεζα και προσευχήθηκε «υπέρ της των πάντων ενώσεως».
Η Αγία Σοφία σύμβολο της « Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας» σύμβολο ολόκληρου του χριστιανικού κόσμου και ενός μοναδικού πολιτισμού, την Αγία Σοφία δεν την αγγίζεις, είναι «μη μου άπτου», μπορεί να την αγγίξει μόνο η Ύβρις που αργά η γρήγορα φέρνει και την Νέμεση!
Πηγή: Δημήτρης Τριάντος
