Του Δημήτρη Χρ. Σάββα
Ακόμα “ακούω” την τραγική μάνα: “Ν’ αγκαλιάζετε τα παιδιά σας κάθε μέρα”. Η μητέρα της 13χρονης Εβίτας και του 11χρονου Ανδρέα, η οποία εκτός από τα παιδιά της έχασε και τον 54χρονο άνδρα της, Γρηγόρη, σ’ εκείνη τη μεγάλη πυρκαγιά που έγινε στο Μάτι, η οποία κατέληξε σε τραγωδία. Μια φονική πυρκαγιά που έλαβε χώρα σ’ έναν πραγματικά επίγειο παράδεισο, μεταμορφώνοντάς τον σε τόπο μαρτυρίου, αφού το Μάτι χάθηκε… Μαζί του, βέβαια, συμπαρέσυρε και τόσες ψυχές – ψυχές αθώες, αγνές!
Ένα δολοφονικό πέρασμα που λες και ήθελε να εκδικηθεί την φύση και τους ανθρώπους. Ίσως, γιατί αυτοί δεν την σεβάστηκαν, ακόμα και αν επρόκειτο για τόπο με μοναδική φυσική ομορφιά. Ένα δολοφονικό πέρασμα, που με ιδιαίτερη σκληρότητα και απονιά, εξαφάνισε τα πάντα: το πράσινο, της ανθρώπινες ζωές και τους κόπους και τις θυσίες μιας ζωής! Ένα “γιατί” προβληματίζει όλους μας και πλανάται μέσα μας, αλλά τι μπορεί να αποφέρει; Ποιον ή ποιους θα πείσει; Ποιος θα συγκινηθεί ή θα προβληματισθεί; Εξάλλου υπάρχει ποτέ περίπτωση να γυρίσουν πίσω τόσες ψυχές; Δεν θέλω να γίνω δικαστής, ούτε επιδιώκω να γίνει το κείμενο μου λόγος κατηγορίας ή τρόπος επίρριψης ευθυνών.
Εξάλλου, τι νόημα θα είχε κάτι τέτοιο, σε μια “κατακαμένη” χώρα, που όλοι εμείς την έχουμε υποβαθμίσει τόσο και ο καθένας μας, όπου μπορεί και πάνω του. Και όταν οι μεν βρίσκονται στην εξουσία τότε κωφεύουν και αδιαφορούν, κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, ανέχονται τον οποιοδήποτε και κάνουν ό,τι μπορούν, αρκεί να μην κατεβούν από το άρμα της εξουσίας.
Αντίθετα, οι δε της αντιπολίτευσης, που προσδοκούν σε θέσεις και αξιώματα, περιμένουν πώς και πώς ν’ αναρριχηθούν, να γαντζωθούν, να κυβερνήσουν πολλές φορές και με έλλειψη σχεδίου και φυσικά με μηδενικό προγραμματισμό. Και όλοι εμείς, απλοί θεατές, άβουλοι, ανώριμοι, διακατεχόμενοι από το φάσμα της αβεβαιότητας και από έλλειψη αξιοκρατίας σε κάθε φορέα και κάθε πόστο.
Πόσο, αλήθεια, αλλάζουν τα πράγματα, πόσο απέχουμε από την πραγματικότητα, όταν είμαστε δέσμιοι της φράσης “Τα δικά μας παιδιά”. Επιτέλους, πότε σ’ αυτή τη χώρα, σ’ αυτόν τον τόπο, θ’ αφήσουμε τους ικανούς να σχεδιάσουν, να οργανώσουν και να πάρουν αποφάσεις; Πότε επιτέλους θα υπάρξει αξιοκρατία, που τόσο όλοι επιδιώκουμε και επιθυμούμε στην πράξη και όχι στη θεωρία; Μέσα σ’ αυτή την καταστροφή, σ’ αυτό τον όλεθρο και στην εικόνα αυτής της απόγνωσης, δεν υπάρχουν λόγια, αλλά και αν υπάρξουν, είναι πολύ φτωχά για να περιγράψουν τα συναισθήματα που γεννά η εικόνα των απανθρακωμένων περιοχών.
Αυτή η εικόνα που φέρει και τη βουβή θλίψη και τον πόνο σε όλους μας. Σίγουρα η σκέψη μας, η ψυχή μας στρέφεται σ’ εκείνους που τόσο δοκιμάστηκαν, που έζησαν τη φρίκη της φωτιάς, που έχασαν τους δικούς τους, που πιθανόν να ψάχνουν απεγνωσμένα για κάποιους, για κάποιους που τα μάτια τους είδαν τόσα πολλά. Καθοριστική βέβαια είναι γι’ αυτούς η κοινωνική υποστήριξη. Σίγουρα η αλληλεγγύη διαδραματίζει καίριο ρόλο, καθώς βοηθά όλους αυτούς να συνέλθουν από τα τραύματα και τις αντιξοότητες.
Όμως… ας δεχθούμε τη σοφή λαϊκή ρήση πως η ελπίδα πάντα πεθαίνει τελευταία και η δύναμή της είναι τεράστια! Και ενώ οι στάχτες είναι τόσες μέσα απ’ αυτές έρχεται ένας συμβολισμός που επαναφέρει και στηρίζει την αισιόδοξη πλευρά των πραγμάτων. Μια φωτογραφία σε φύλλο αθηναϊκής εφημερίδας μ’ έκανε να νιώσω διαφορετικά και να υποθέσω, ότι κάτι καινούργιο γεννιέται. Η φύση δείχνει τη δύναμή της, τον Δρόμο! Έναν Δρόμο που αναζητούμε εμείς οι άνθρωποι και θέλω να πιστεύω πως θα τον βρούμε.
Αλήθεια τί όμορφα είναι εκείνα τα μοβ κυκλάμινα που φύτρωσαν στις χαροκαμένες αυτές περιοχές; Ίσως κάτι να θέλουν να συμβολίσουν αυτά τα μοναδικά αλλά και τόσο φροντισμένα, από τη φύση, αγριολούλουδα. Αυτά “βρήκαν τόσα χρώματα κι ανθούν, μίσκο και σαλεύουν” κατά τον ποιητή. Αλλά και το πένθιμό τους χρώμα είναι σίγουρο πως κάτι θέλει να μας δείξει, ίσως και να μας αφυπνίσει. Μ’ αυτές τις μοναδικές εικόνες εκείνες οι ψυχές, θέλουν να μας στείλουν το μήνυμα της ελπίδας και της νέας ζωής, επιλέγοντας, όχι τυχαία, τέτοιους συμβολισμούς.
Εκείνες οι ψυχές, που σίγουρα φροντίζουν από ψηλά τα όμορφα και πολύχρωμα κυκλάμινα, αυτά που επέλεξαν την καμένη γη για να φυτρώσουν.
Εκείνες οι ψυχές που θα μας συγχωρήσουν για το μερίδιο ευθύνης που έχουμε όλοι μας, αρμόδιοι και μη, που ποτέ πια δεν θα αναρωτηθούν “γιατί” και “ποιος” ευθύνεται…
Πηγή: pratris.gr
