Ἀρχιμ. Ἀντωνίου Φραγκάκη, Ἱεροκήρυκος της Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γορτύνης καί Ἀρκαδίας
Πρό ὁλίγων ἡμερῶν καί συγκεκριμένα στίς 23 Ἰουνίου, ἐντάχθηκε μέ Συνοδική Πράξη της Αγίας και Ιερ’ας Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου στό ὀρθόδοξο ἑορτολόγιο ὁ Μητροπολίτης Ἐδέσσης Καλλίνικος. Δέν γράφω «ἁγιοκατατάχθηκε» γιατί αὐτό ἔγινε ἀπό τόν ἴδιο Τον ἀγωνοθέτη καί δικαιοκρίτη Χριστό, ὅταν παρέλαβε τήν ἁγνή καί λαμπικαρισμένη ἀπό τήν ἄσκηση καί τόν πόνο ψυχή του καί τήν ἐνέταξε σέ περίοπτη θέση μέσα στούς πάμφωτους κόλπους τῆς Βασιλείας Του! Τώρα, τό γεγονός ἐκείνης τῆς ἁγιοκατατάξεώς του ἀπό τόν ἴδιο τόν Κύριο, πού αἰσθητοποιήθηκε ἀπό τό 1984 πού ἐκοιμήθη ὁσιακῶς μέχρι καί σήμερα διά πλειάδος θαυμαστῶν σημείων, ἦρθε νά ἐπικυρώσει μέ πράξη ἐπισήμου ἀναγνωρίσεως ἡ ποιμένουσα Ἐκκλησία.
Τόν Ἅγιο αὐτό τόν ἀγάπησα πολύ. Τόν θεωρῶ φρουρό καί προστάτη μου. Σάν νά τόν ἔζησα καί τόν αἰσθάνθηκα πολλάκις νά εἰσέρχεται στή συχνότητα τῆς ζωῆς μου, διότι ἔντονα τόν ἐπικαλοῦμαι, ἰδιαίτερα ὅταν ἔχω «ἐκκλησιαστικούς» πειρασμούς… Πόσα δέν ἄκουσα διά στόματος τῶν προκρίτων Ἀρχιερέων τῆς καθ’ Ἑλλάδα Ἐκκλησίας Ναυπάκτου Ἰεροθέου καί Ἐδέσσης Ἰωήλ πού εἶναι πνευματικά του ἀναστήματα! Ἡ γονιμότητα τῆς ποιμαντικῆς του παραγωγῆς, ἡ ἔμπνευση πού χορηγοῦσε ἡ ἐξαγιασμένη προσωπικότητά του καί τό ὅλο οὐρανόμηκες πνευματικό του διαμέτρημα διαφαίνεται καί ἀπ’ αὐτό τό γεγονός ὅτι δηλαδή οἱ δύο αὐτοί ἐπιφανέστεροι ὡς πρός τό ἁγιοπατερικό ἦθος καί τή θεολογική συγκρότηση Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἶναι ἄμεσα πνευματικά του ἐκβλαστήματα!
Καί οι Μητροπολίτες Παροναξίας καί Ἄρτης φέρουν τό ὄνομα «Καλλίνικος» πρός τιμήν του, ἀφοῦ ὁ μέγας ἀπλανής διδάσκαλος τῆς ὀρθοδοξίας γέρων Ἐπιφάνιος ὁ Θεοδωρόπουλος πνευματικός πατέρας τοῦ Μητροπολίτου Παροναξίας ἦταν ἐπιστήθιος φίλος τοῦ Ἁγίου Καλλινίκου, ὁ δέ μακαριστός Μητροπολίτης Ἀργολίδος Ἰάκωβος Παχής, Γέροντας τοῦ συμφοιτητοῦ μου Μητροπολίτου Ἄρτης, ἦταν ἐπίσης ἐκλεκτός φίλος καί ἀδελφός τοῦ ἤδη ἐπισήμως ἀναγνωρισμένου Ἁγίου. Είναι εν προκειμένω αξιομνημόνευτο το γεγονός ότι ὁ ἀείμνηστος Μητροπολίτης Ἀργολίδος Ἰάκωβος ἐξελέγη χωρίς νά τό περιμένει, ἕνα χρόνο μετά τήν ἐκδημία τοῦ Ἁγίου Καλλινίκου. Εἶχε μάλιστα ἔντονο προβληματισμό, πῶς συνέβη αὐτό τό παραδοξότατο γι’ αὐτόν γεγονός, ἀφοῦ ἦταν ἀνέκαθεν μακριά ἀπό κάθε φιλόδοξη στοχοθεσία καί ἐκλογικό παρασκήνιο….
Στήν ἀπορία του αὐτή εἶχε θαυμαστή ἀποκάλυψη ὅτι τόν ἐπέλεξε ὁ Ἅγιος Καλλίνικος μέ τίς πρεσβείες του ἀπό τόν οὐρανό, ἐπειδή δέν μπόρεσε ἀνθρωπίνως νά ἐπιτύχει τήν προαγωγή του ὅσο ζοῦσε καί ἦταν μέλος τῆς Ἱεραρχίας, καθώς ἐπικρατοῦσαν τότε ἄλλες διαδικασίες καί ἄλλα κριτήρια… Μάλιστα τήν παραμονή τῆς ἁγιοκατατάξεώς του, 23 Ἰουνίου τ.ε, ἐμφανίστηκαν λαμπροφορεμένοι καί ἱερουργοῦντες ἀμφότεροι οἱ Ἰεράρχες (Ἐδέσσης καί Ἀργολίδος) στόν ὕπνο τοῦ νῦν Μητροπολίτου Ἄρτης καί με θαυμαστό τρόπο προανήγγειλαν τρόπον τινα, τό γεγονός τῆς ἁγιοκατατάξεως τοῦ Καλλινίκου, πού χωρίς κανείς νά τό περιμένει, ἔγινε ἐκείνη τήν ἡμέρα! Εἶχα τήν εὐλογία νά τό πληροφορηθῶ ἀμέσως, ἀφοῦ μοῦ τηλεφώνησε ὁ Συνοδικός Μητροπολίτης Ἀρκαλοχωρίου τόν ὁποῖο καί εὐγνωμονῶ. Ἀπό τήν ἔνθεη ἀρχιερατική πολιτεία τοῦ Ἁγίου Καλλινίκου ξεχώρισα:
- τήν κρυστάλλινη βιοτή του
- τήν ἀκούσια ἐκλογή του καί τήν «βίᾳ καί ὠθισμῷ» ἐπιστράτευσή του στήν ἐπίπονη προφυλακή τοῦ Ἀρχιερατικοῦ ἀξιώματος
- τήν ἀποστροφή του σέ κάθε ἀγοραία συναλλαγή, φατριαστική δοσοληψία καί ταπεινά συμφέροντα
- τό διαρκῶς ἄδειο πορτοφόλι
- τήν ἐξάρτησή του μόνο ἀπό τόν οὐρανό καί τήν ἄρνησή του σέ κάθε πολιτική προσκόλληση καί δημοσιογραφική συναλληλία
- τήν παροιμιώδη ἀνεξικακία του
- τό περίσσευμα τῆς πυριφλεγοῦς ἀγάπης πού ἔτρεφε πρός τόν Σωτήρα Χριστό
- τήν ἀποστήθιση τῆς Καινῆς Διαθήκης
- τήν σύννοια, τήν καρδιακή πληρότητα, τήν ἐκφραστική γλυκύτητα, τήν κατανύσσουσα ἱλαρότητα, τήν πνευματική φωτογένεια, τήν ἀνεπιτήδευτη σεμνότητα, τήν ἐσωτερική ἀταραξία
- Τήν Χριστοκεντρικότητα κάθε προσωπικῆς καί ποιμαντικῆς ἐνέργειάς του
- Τήν ἰσόβια χαρισματική καί παραγωγική μνήμη θανάτου καί τήν πρό ὀφθαλμῶν του διαρκῆ ἐστίαση τοῦ ἀδέκαστου κριτηρίου
- Τήν ἀπαράμιλλη ἁπλότητα καί τήν ὑπέρμετρη ἀσκητική βιοτή
- Τό χαριέστατο τοῦ χαρακτῆρος του καί τό διαρκῶς ἐκλεπτυσμένο καί διδακτικό χιοῦμορ του
- Τήν ἐπικοινωνιακή του ἀμεσότητα
- Τόν διακαῆ ἱεροκηρυκτικό του ζῆλο
- Τήν ἀθέατη ἐλεημοσύνη μέχρι ἀκτημοσύνης
- Τήν συνεχή αὐτομεψία του δεῖγμα ἀληθοῦς ταπεινοφροσύνης
- Τό ἀφατρίαστο τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἤθους του
- Τήν κενωτική πρός πάντες ἀγάπη του
- Τήν ἀσίγαστη ποιμαντική του μέριμνα γιά τό πλήρωμα τῆς ἐπαρχίας του
- Τήν ἀνυπόστολη προσήλωσή του στήν ὀρθοδοξία τῆς πίστεως καί τήν ἐμετική του ἀποστροφή στίς δαιμονικές παραχαράξεις τῶν κάθε εἴδους αἰρετικῶν καί εἰδικά τῶν παπικῶν ἀπό τούς ὁποίους ὑπέφερε μεγάλο τμῆμα τῆς ἐπαρχίας του (Γιαννιτσά)
- Τήν γνώση τοῦ γράμματος καί τήν ἐφαρμογή τοῦ πνεύματος τῶν θείων καί ἱερῶν κανόνων τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας παραδόσεως
- Τήν λήθη τοῦ ἐαυτοῦ του καί τήν μνήμη τῶν ψυχῶν πού διακρατοῦσε στούς ὤμους τῆς ποιμαντικῆς εὐθύνης του
- Τήν ψυχική δοκιμασία πού περνοῦσε μπροστά σέ κάθε ἐπικείμενη χειροτονία. Ἔκανε «ἐξωνυχιστικό» ἔλεγχο προκειμένου νά μεταδώσει τό χάρισα τῆς Ἱερωσύνης καί πάλιν ἔτρεμε…
- Τόν σύνδεσμό του μέ ἄλλους πνευματοφόρους Ἀρχιερεῖς ὅπως τούς τρισμακάριους Μητροπολίτες Κονίτσης Σεβαστιανό, Παραμυθίας Παῦλο, Ὕδρας Ἱερόθεο, Κερκύρας Πολύκαρπο, Χίου Χρυσόστομο Γιαλούρη κ.ἄ.
Ἦταν συγκάθεδρος στά φοιτητικά ἔδρανα καί διά βίου ὁμόσκηνος στά καρδιακά διαμερίσματα, μέ τόν ἀείμνηστο Ἀρχιεπίσκοπο Κρήτης Τιμόθεο τόν ἀπό Γορτύνης καί Ἀρκαδίας.Ἦταν ἀκόμη ὁ ἐκλεκτός ἐπίσκοπος τῶν συγχρόνων Ὁσίων Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἐφραίμ τοῦ Κατουνακιώτου καί Σωφρονίου τοῦ ἐν Ἔσσεξ, τῶν Μοναστηρίων τῆς Ἀθωνικῆς Πολιτείας καί τόσων ἄλλων.
Τά θαύματά του πολλά καί τρανταχτά. Ἡ ἀκτινοβολία τῆς ἐπίγειας διαδρομῆς του πολύ πιό ἀναγκαία σήμερα, προκειμένου νά φωτίσει τούς σκοτεινούς ἀτραπούς πολλῶν συγχρόνων κοινωνικῶν ἀλλά καί ἐκκλησιαστικῶν δολιχοδρομίσεων…
Ἡ σωστική πρεσβεία του, ἡ ζείδωρη εὐχή του ἀναγκαία γιά ὅλους μας. Ἐν-Χριστωμένε Ἐπίσκοπε, ἐμπνευσμένε μιμητά καί βιωματικέ κάτοχε τοῦ Ἀρχιποίμενος, ἀδαμάντινο σκεῦος τοῦ πλούτου καί τῶν χαρισμάτων τῆς Θεότητος, μή διαλείπεις πρεσβεύειν ὑπέρ ἡμῶν!
ΑΜΗΝ
Ἐπισυνάπτω ποίημα πού εἶχα ἀφιερώσει στόν νέο αὐτό Ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας καί δημοσιεύτηκε στήν ἐφημερίδα Ἐκκλησιαστική Παρέμβαση τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου στό τεῦχος 123 Ἰούλιος – Αὔγουστος 2006.
Στον Εδέσσης Καλλίνικο (+1984)
«Άγιε Δεσπότη τρισμακάριστε,
της αποστολικής πτωχείας Θιασώτη,
της ευαγγελικής διδασκαλίας η ενσάρκωσις,
και της αγγελικής σεμνότητος επόπτη.
Φρύγανα και σκια τα υλικά θεώρησες,
και το καθημαγμένο Αρχέτυπό σου επιζητούσες,
τις υπερούσιες επιφορές της χάριτος του πλάστη σου,
που μυστικά βαθειά στο είναι σου εζούσες.
Δαυιτική κινύρα η προσευχή σου επτάχορδη,
σ’ αυχμώσα έρημο δροσιστικοί κρουνοί τα δάκρυά σου,
πολέμησες σε μέτωπα σκληρά με σύνεσι,
και επένδυσες σ’ έργα ζωής την αγωνία της καρδιάς σου.
Εμείς σωματικά δε σε γνωρίσαμε.
Σ’ ακούσαμε δια στόματος του τέκνου σου Ιεροθέου.
Κι όμως από τις ζωοδότρες εκδιπλώσεις ετραφήκαμε,
του θαυμαστού σου όντως βίου του ενθέου.
Τώρα η ψυχή σου γοργοφτέρουγη,
μέσ’ στης Τριάδος τις μαρμαρυγές λουσμένη,
τα ιοβόλα δήγματα των πληγωμένων προσμετρά,
και την αποσταμένη υπομονή τους τη θεριεύει.
Η νοερά μορφή σου αστραφτερή ηλιοπερίχυτη,
κι’ από της αδικίας τις ουλές απαλλαγμένη,
στα θεωρία της αιωνιότητος οπτάνεται,
και τον Αχειροποίητο Ναό περιπολεύει.
Μέσ’ στη σκια του Ξύλου της Ζωής αγάλλεσαι,
«ομού συν Σεβαστιανώ τω αδελφώ σου,
και τω Επιφανίω τω θεόφρονι,
και Παϊσίω μοναχώ τω εκλεκτώ σου».
Εκεί στην άφθιτη τη δόξα τ’ ουρανού,
όπου οι φωτοειδείς επαναπαύονται υπάρξεις,
στην αναστάσιμη παστάδα του Χριστού,
με τις πρεσβείες σου μια μέρα να μ’ εντάξεις».
Ὁ Ἅγιος Καλλίνικος συλλειτουργῶν μέ τόν ὁμόψυχο καί ὁμότροπο ἀδελφό του ἀείμνηστο Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κυρό Σεβαστιανό.
