Γράφει η Εύα Καπελλάκη – Κοντού*
Κλάψε βαρύ μου σύννεφο μαυροφορεμένο, γιατί σήμερα πρωί έσβησε το γέλιο κι η αναπνοή!
Λάβωσαν τον αητό, τον αδελφό μας χτύπησαν με βέλος φαρμακερό!
Και σαν ο ήλιος τράβηξε το δρόμο τον γνωστό του, δυο σταλαματιές ξεπόρτισαν απ’ του ουρανού την πύλη για τον αδελφό, τον άνθρωπο, τον γιο και τον πατέρα! Λεύτερος πια στης λησμονιάς τους κήπους με σταθερή περπατησιά! Το γέλιο σου θάρρος και δύναμη συνάμα και η φωνή σου έδιωχνε τη καταχνιά, το κλάμα.
Κλάψε ουρανέ μου και συ ήλιε μου – αστέρι φωτεινό – το δρόμο του φώτισε να ξεπορτίσει στου παραδείσου τα λημέρια Λεύτερος ως ήταν κι ως η ψυχή του αναζητούσε δίχως αναπαμό!
Φεγγάρι μου, λαβώθηκε ο σταυραετός και το παράπονο δε θ’ ακουστεί δίπλα εκεί στο καφενεδάκι, κάτω από το χλωμό φως σου… το πήρε ο αγέρας και το σκόρπισε….
* Η Εύα Καπελλάκη – Κοντού είναι Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”
