Από την Ευαγγελία Χαιρέτη του Ιωάννου
“Πόσο εύκολο είναι να μιλήσεις κάτω από αυτές τις συνθήκες και να εκφραστείς όπως πραγματικά αισθάνεσαι; Είναι τόσο λεπτές οι ισορροπίες, είναι τόσος πολύς ο πόνος, είναι τόσο μεγάλο το γιατί που σίγουρα κάτι θα ξεφύγει και σίγουρα δεν θα ικανοποιηθούν όλοι.
Ήταν μια δραματική συγκυρία που σάρωσε και ταρακούνησε τις ζωές όλων μας. Όλων των Ανωγειανών εντός και εκτός . Όσοι έχουμε μεγαλώσει και γαλουχηθεί στ Ανώγεια ξέρουμε τα του οίκου. Ρίζες και δεσμοί άρρηκτα συνδεδεμένοι είτε ζούμε εκεί είτε όχι. Το διπλό φονικό αποκάλυψε ξανά τα πολυσύνδετα προβλήματα που μαστίζουν τον τόπο. Προβλήματα κρυμμένα κάτω απ το χαλί και έτοιμα να μας πνίξουν όλους.
Όμως δεν θα σταθώ σ’ αυτά. Σε γενικές γραμμές πολλοί αναφέρθηκαν και ξεδίπλωσαν τις απόψεις τους γύρω από το θέμα. Πολλές απ αυτές θα με βρουν σύμφωνη…. Εδώ θα ήθελα να ασχοληθώ με τον άνθρωπο Γιώργη.
Ο Γιώργης ήταν ένας πολύ νέος άνθρωπος που η ζωή του φαινόταν να ξεδιπλώνεται μπροστά του…. Να απλώνεται… να ριζώνει και να ανθεί… Μέχρι που αυτό το άνθος θα κοπεί βίαια….
Ο Γιώργης ήταν ένας άτυχος νέος. Από την πρώτη του κιόλας νιότη θα βιώσει μια μεγάλη απώλεια. Ο σκληρός και ξαφνικός θάνατος του Μανιό έμελλε να τον στιγματίσει. Ο Μανιός δεν ήταν απλά ο θείος του Γιώργη μα το κύριο αντρικό πρότυπο ενός νέου αγοριού που όδευε προς την ενηλικίωση. Από εκείνον θα έπαιρνε το νήμα για να συνεχίσει ο ίδιος την πορεία του για την ζωή. Το τιτάνιο σοκ και η δυσκολία να το διαχειριστεί θα τον δοκιμάσουν σε πολλά επίπεδα. Η ζωή όμως προχωράει και κάτω από αυτές τις συνθήκες θα αναγκαστεί να προχωρήσει κι αυτός παρέα με το βαθιά χωμένο αγκάθι της απώλειας να τον συντροφεύει.
Το πλαίσιο των Ανωγείων είναι δύσκολο και τραχύ σαν το φυσικό του περιβάλλον απαιτεί συγκεκριμένες πρακτικές από τους άντρες και τις γυναίκες. Δεν χαρίζεται…
Ο Γιώργης δεν ήταν ο γλεντζές του χωριού. Δεν του άρεσε να εκτίθεται δημόσια και να διαδηλώνει για την αγάπη του. Αυτό φυσικά δεν ακύρωνε την ευαισθησία του, την πίστη του και την συμπόνια του για τον άνθρωπο. Όσοι τον γνώριζαν καλά ξέρουν….
Ο Γιώργης δεν ήταν ο άντρας που προκαλούσε ή που γεννούσε με την στάση του το μίσος και την διχόνοια. Δεν επιδείκνυε την ρωμαλεότητα του για να επιβληθεί. Ούτε συγκρούονταν για να αποδείξει κάτι. Αγάπησε την Κλειώ και πάλεψε για να την διεκδικήσει. Φαινόταν να έχει έρθει η Άνοιξη στην ζωή του. Συμπορεύτηκαν μαζί και με θέληση δυνατή έβαλαν τα θεμέλια για το καινούργιο τους ξεκίνημα. Όλα έμοιαζαν «ιδανικά» με κάποιο τρόπο. Η ζωή θα τους χαρίσει δύο πανέμορφα παιδιά και θα μπει ο σπόρος για αυτό που λέμε συνέχεια… Οι απώλειες διαδέχονται η μια την άλλη κι έτσι πριν από ένα χρόνο θα φύγει ο άλλος Γιώργης (Μπιντοφογιώργης) με τρόπο σιωπηλό και επίπονο όπως ήταν και όλη του η ζωή. Η λίστα αυξάνεται…
Όσα χαστούκια και να σου δώσει η ζωή ποτέ δεν συνηθίζεις. Ο θάνατος είναι σκληρός και μαύρος δεν έχει τίποτα το όμορφο πάνω του και σε χαράζει χωρίς οίκτο. Και ο Γιώργης έφαγε πολλά χαστούκια παρά το νεαρό της ηλικίας του και φυσικά ποτέ δεν συνήθισε.
Ξέρω πολύ καλά πως το να ανήκεις σε μια ομάδα είναι επιτακτική ανάγκη και πολύ περισσότερο σε τόσο σκληρές και αυστηρές κοινωνίες όπως αυτή των Ανωγείων. Ρώτησα κάποτε έναν άντρα γιατί οπλοφορείς; Μου απάντησε «για να μπορέσω να αμυνθώ σε περίπτωση ανάγκης». Αυτός ο άντρας δεν ήταν πολεμοχαρής ούτε προκαλούσε καταστάσεις. Η απάντηση του με έκανε να καταλάβω πως δεν φοβόταν τόσο για την ζωή του όσο για τον λεγόμενο εξευτελισμό και την διαπόμπευση της προσωπικής του αξιοπρέπειας. Λυπήθηκα γι αυτόν τον άντρα όχι γιατί η τιμή δεν πρέπει να υπερασπίζεται ίσα, ίσα μα για τον ρόλο που αναγκαζόταν να επωμιστεί και να αναπαράγει παρά την θέληση του. Έδινε την εντύπωση του θύτη μα στην πραγματικότητα ήταν θύμα μιας κοινωνίας που παρεμπόδιζε κάθε μορφή έκφρασης και συναισθήματος.
Μικρότερη πίστευα πως έπρεπε να παλεύεις μέχρι τέλους όμως μεγαλώνοντας κατάλαβα πως το να αποχωρείς την στιγμή που πρέπει είναι μια πράξη γενναία. Ο Γιώργης δυστυχώς δεν κατάφερε να το διακρίνει αυτό, πάλεψε μέχρι τέλους και την στιγμή της σύγκρουσης άρχισαν να απομακρύνονται νοερά ένα, ένα τα αγαπημένα του πρόσωπα η Κλειώ, τα παιδιά του, η μάνα του, ο πατέρας του, τα αδέρφια του… η ζωή. Τίποτα δεν φάνταζε τόσο δυνατό για να τον κρατήσει πίσω και να καταφέρει να δει τους σπόρους που φύτεψε να βγάζουν ανθούς και κλαδιά και να απλώνουν τις ρίζες τους στον κόσμο… Εκεί μέσα στην Άνοιξη ήρθε ξαφνικά ο χειμώνας και εκεί μέσα στα γέλια και τις χαρές το κλάμα, η οδύνη και ο αβάσταχτος πόνος. Κανείς δεν κατάλαβε πως γίνεται με τόσο ήλιο να πέφτει χαλάζι και να ρημάζουν όλα στην στιγμή… Μεγάλωσα με την έκφραση το όπλο είναι ξένη δύναμη τώρα ήρθε η σκληρή πραγματικότητα να μου το επιβεβαιώσει.
Η ζωή διδάσκει στο διάβα της… Μια σημαντική διδαχή που συνειδητοποιεί κάποιος έπειτα από πολλές δοκιμασίες είναι πως είναι και πολύ άδικη χωρίς να εξηγεί το γιατί. Τα παιδιά του Γιώργη θα το βιώσουν αυτό από το πρώτο τους κιόλας στρατάρισμα. Καμία απάντηση δεν θα υπάρξει γι αυτό το γιατί, κανείς όσο στοργικός και παρόν και να είναι δεν θα καταφέρει να καλύψει το κενό του Γιώργη, καμιά προσέγγιση όσο και να απαλύνει τις πληγές δεν θα τις γιατρέψει για πάντα… Τίποτα δεν θα είναι πια ίδιο για κανέναν.
Η επιβίωση μοιάζει αδύνατη μα η ζωή επιτάσσει το αδύνατο. Τα αποθέματα δείχνουν να έχουν στερέψει μα το να σταθείς όρθιος είναι μονόδρομος. Το μονοπάτι μακρύ και δύσκολο όμως οφείλεις να το περπατήσεις….
Γιώργη, ήταν πολύ νωρίς γι αυτό το ταξίδι μα αφού η μοίρα και ο Θεός το όρισε εύχομαι να είναι γαλήνιο και να αναπαυθείς εκεί που πας. Να δώσεις χαιρετίσματα στον Μανιό και στον Γιώργη και να τους πεις πως το κενό τους ήταν και παραμένει μεγάλο για όλους μας…”
-Στην μνήμη του Γιώργη Ξυλούρη “Κίτρο”, σαράντα ημέρες μετά το θάνατο του, η Ευαγγελία Χαιρέτη προσέφερε το ποσό των 50 ευρώ για τις ανάγκες της ηλεκτρονικής μας έκδοσης. Την ευχαριστούμε θερμά για τη στήριξη της. Ας είναι ελαφρύ το χώμα των Ανωγείων που τον σκεπάζει.
Πηγή: anogi.gr
