Ο Μηνάς Γεωργιάδης γεννήθηκε το 1887 και έμεινε ορφανός από τους πρώτους μήνες της ζωής του.
Από τα πρώτα του χρόνια έδειξε την καρδιά του, την πάντα πρόθυμη να κάνει το καλό και να προστατεύει κάθε άνθρωπο που είχε την ανάγκη του. Όταν τέλειωσε το Γυμνάσιο, γράφτηκε στη Νομική Σχολή του πανεπιστημίου, αλλά δεν πήρε το δίπλωμα του.
Εκλέχθηκε δήμαρχος Ηρακλείου το 1932, με μεγάλη πλειοψηφία και άρχισε το γρήγορο πολιτισμένο και αναδημιουργικό του έργο στο Ηράκλειο. Προικισμένος με εξαιρετική αντίληψη και με ταχύ, ερευνητικό, ευφυέστατα ελισσόμενο πνεύμα κατόρθωνε να πετυχαίνει για το Ηράκλειο πολλές κυβερνητικές παραχωρήσεις και πολλές ανέλπιστες χορηγίες.
Σαν δήμαρχος Ηρακλείου ήξερε ότι ένα από τα καθήκοντα του ήταν να δημιουργεί φίλους της πόλης, γι’ αυτό δεν άφηνε μικρό ή μεγάλο ξένο χωρίς να τον κατακτήσει με τις περιποιήσεις του. Απλοχέρης όπως ήταν δε λογάριαζε τις δαπάνες του για δώρα. Έτσι δημιούργησε πολλούς φίλους του Ηρακλείου, επισήμους και μη.
Οι δαπάνες αυτές ήταν από το δικό του πτωχικό ταμείο. Αλλά εκτός από τις δαπάνες αυτές, ο Μηνάς Γεωργιάδης είχε και τους τακτικούς και μόνιμους πτωχούς του. Ένας κατάλογος που κρατούσε ο ιδιαίτερος κλητήρας του, κάθε πρώτη του μηνός έδειχνε σε ποιο και ποιο σπίτι θα πήγαινε το ποσό που είχε καθορίσει από το δικό του ταμείο.
Κατά την περίοδο της Κατοχής οι φροντίδες του για τους προστατευόμενους του φτωχούς πολλαπλασιάστηκαν, αλλά παρ’ όλες τις τρομερές δυσκολίες κατόρθωνε να τους βοηθά όλους. Ο Μηνάς Γεωργιάδης τουφεκίστηκε αγκαλιασμένος με τα άλλα δύο αδέλφια του το απόγευμα της 3ης Ιουνίου 1942.
Ο Μ. Γεωργιάδης για τη Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη
Την περίοδο 1938-1940, το θέμα της στέγασης της «Β.Β.» απασχόλησε σοβαρά τον Δήμο Ηρακλείου.
Στη συνεδρίαση της Εφορευτικής Επιτροπής, τον Δεκέμβριο του 1938, ο δήμαρχος Μηνάς Γεωργιάδης παρουσίασε τις σχετικές με αυτό σκέψεις του, ορισμένες από τις οποίες αξίζει τον κόπο να μεταφερθούν εδώ αυτούσιες: «Το ζήτημα της Βιβλιοθήκης είναι εν εκ των σοβαροτέρων, άτινα απασχολούν σήμερον την Δημοτικήν Αρχήν, η οποία θεωρεί επιτακτικήν την ανάγκην της ανοικοδομήσεως ειδικού μεγάρου δια την στέγασιν τόσον αυτής όσον και του Τουρκικού Αρχείου. Εν τω αυτώ δε μεγάρω δέον όπως ληφθεί πρόνοια όπως κατασκευασθεί αίθουσα διαλέξεων, ούτως ώστε, εν τω μεγάρω τούτω το οποίον επαξίως δύναται να φέρει το όνομα «Οίκος γραμμάτων», θα στεγασθή παν ό,τι αφορά την πνευματικήν κίνησιν του τόπου μας..[…] Εκτός τούτου δε η Βιβλιοθήκη δύναται να γαλουχήσει όχι μόνον την νεολαίαν αλλά και τους πολίτας να μορφώσει και να τέρψη ακόμη. Προς τον σκοπόν τούτον τείνοντες, έχω την γνώμην, ότι πρέπει να προκηρύξωμεν διαγωνισμόν δια την εκπόνησιν του σχεδίου Μεγάρου Βιβλιοθήκης».
Μετά την εισήγηση αυτή ή Εφορευτική Επιτροπή, κατόπιν των γενομένων επί του θέματος συζητήσεων, υποβάλλει προς το Δημοτικόν Συμβούλιον την ευχήν όπως προκηρυχθεί διαγωνισμός δια την εκπόνησιν του σχεδίου του Μεγάρου της Βιβλιοθήκης εν τω δημοτικώ οικοπέδω της Πλατείας Δασκαλογιάννη». Το Δημοτικό Συμβούλιο αποδέχτηκε το αίτημα της Επιτροπής και προκηρύχτηκε ο αρχιτεχτονικός διαγωνισμός. Υποβλήθηκαν 10 σχέδια. Αλλά η κατάσταση τις παραμονές του πολέμου δεν επέτρεψε τη σύγκληση της Επιτροπής Κρίσεως. Τα σχέδια έμειναν σφραγισμένα, και έτσι, χωρίς καν να ανοιχθούν, κάηκαν όταν βομβαρδίστηκε το Δημαρχείο.
Ας είναι αιωνία η μνήμη του!
