Παιδί, πάντα με γοήτευε το καφενείο…
Η χαρακτηριστική μυρωδιά του καφέ, η γκαζόζα στα τρία στην πρέφα, η βαλίνια, η ρακή με τα στραγάλια, το λουκούμι, τα χτυπήματα από τα ζάρια και τα πούλια και τόσα άλλα που έχω να θυμάμαι.
Μα και οι φωνές και τα χάχανα, τα πειράγματα που έδιναν και έπαιρναν, η οχλαγωγία μα και η μυρωδιά του καπνού που πότιζε ακόμα και τα ρούχα μου…
Φιγούρες ανθρώπινες που έφυγαν, που χάθηκαν στο διάβα του χρόνου και που σίγουρα διαδραμάτισαν το δικό τους ρόλο στην εποχή τους.
Άνθρωποι ετερόκλητοι, χωρίς κανονισμένα ραντεβού, που όμως έβρισκαν θέμα να κουβεντιάσουν, κουβέντες να πουν.
Μα και παρέες ολόκληρες στηνόταν από το πουθενά στους χώρους τους, που ακόμα τις θυμόμαστε…
Τα χρόνια πέρασαν, οι άνθρωποι άλλαξαν, τα καφενεία άλλαξαν κι αυτά…
Κρατάμε όμως τη φράση του Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες: «Αυτό που έχει σημασία στη ζωή δεν είναι τι σου συμβαίνει, αλλά τι θυμάσαι και πως το θυμάσαι»…
(Υ.Γ: Οι φωτογραφίες είναι από το καφενείο του αείμνηστου Στέλιου Αργυράκη στο Σίβα. Ενός καλοσυνάτου και ευγενικού ανθρώπου, που σίγουρα δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ. Ευχαριστούμε τον Κώστα, που με το φακό του κατάφερε χρόνια τώρα να κρατήσει ζωντανές υπέροχες εικόνες του χθες)
