Γράφει η Μαρία Μαυρουδή
Η κυρία Ματίνα Κυριάκου η γνωστή μαμά Ματίνα δεν χρειάζεται πλέον ιδιαίτερες συστάσεις. Είναι η γνωστή κ αγαπημένη μανούλα που έκανε το πόνο της καρδιάς της δύναμη με σκοπό να την χαρίσει απλόχερα σε όλους όσους την χρειάζονται. Είναι η γλυκιά μανούλα του δικού μας Αλέξανδρου που σηκώνει στους ώμους της τη βαριά κληρονομιά που άφησε ο μοναχογιός της. Να γίνει γνωστό το σύνθημά του ότι μετά από κάποια δύσκολη περιπέτεια της ζωής μας ένα είναι σίγουρο ότι.. Ο ήλιος θα ξαναβγεί.
Πράγματι ο ήλιος θα ξαναβγεί όταν το πιστέψουμε βαθιά μέσα στη ψυχή μας, όταν δεν αφήνουμε τόσο τον σωματικό όσο και τον ψυχικό πόνο να μας καταβάλει και κυρίως όταν κλείνουμε την πόρτα στη θλίψη και στη μελαγχολία και δεν αφήνουμε περιθώρια να εισχωρήσουν και να κυριαρχήσουν στη ζωή μας.
Η περήφανη μαμά Ματίνα το έχει καταφέρει αυτό. Το μεγαλείο της ψυχής της δεν αφήνει κανένα ασυγκίνητο. Ξεχνάει τον δικό της πόνο αφού από αυτόν αντλεί δύναμη κ αγάπη για να τα προφέρει στο συνάνθρωπο που τα χρειάζεται.
Οι περισσότεροι ενδεχομένως δεν την έχουμε γνωρίσει από κοντά αλλά από τις αναρτήσεις της οι οποίες συσχετίζονται με τα προσωπικά της βιώματα τη νιώθουμε να βρίσκεται κοντά μας. Τα λόγια της ψυχής της αποτελούν ένα καλό υπόδειγμα και δεν θα το κρύψω ένα συνταρακτικό ταρακούνημα στην καρδιά μας. Τα λόγια της είναι εκείνα τα λόγια τα οποία κρύβουν μέσα τους τη δύναμη .
Όπως αναφέρει η ίδια στη σελίδα που διαχειρίζεται στο facebook. Θα ξαναβγεί ο ήλιος. Αλέξανδρος”,. https://www.facebook.com/groups/209748919776824/?epa=SEARCH_BOX
21 Σεπτεμβρίου 2010
Η ώρα έχει πάει 2 το πρωί, ο Αλέξανδρος κοιμάται ενώ η χημεία τρέχει στις φλέβες του. Εγώ κάθομαι σε μια μπλε πολυθρόνα που κατά τα λεγόμενα τους γίνεται κρεββάτι.
Δεν μπορώ να κοιμηθώ, κλαίω πάλι.
Δίπλα μας στο κρεββάτι κοιμάται ένα γλυκύτατο κοριτσάκι που ολόγυρα του έχει λούτρινα δελφίνια.
Η μαμά της κοιμάται στην πολυθρόνα και κάποια στιγμή ανοίγει τα μάτια της γιατί η αντλία έκχυσης φαρμάκων της μικρής, χτυπούσε.
Σηκώθηκε μα συγχρόνως μπήκε η νοσηλεύτρια.
Εντάξει μαμά, ήρθα, ξάπλωσε, είπε η Πελαγία.
Η νοσηλεύτρια έφυγε από το δωμάτιο μα η μαμά δεν ξάπλωσε.
Σήμερα ξεκινήσατε? με ρώτησε.
Ναι ,πρώτη χημειοθεραπεία.
Τι έχει ?
Σάρκωμα Ewing .
Εντάξει μαμά γύρνα και ξάπλωσε.
Ορίστε? είπα.
Γύρνα μαμά και ξάπλωσε και μην ξανακλάψεις, ο γιος σου θα γίνει καλά φτάνει να είσαι δυνατή, σε σένα στηρίζεται.
Μα….πήγα να μιλήσω.
Μαμά η κόρη μου έχει μόλις 1% πιθανότητα να ζήσει αλλά πολεμάμε…πρέπει να το πολεμήσεις.
Όλα θα πάνε καλά,κοιμήσου να ξεκουραστείς γιατί σε χρειάζεται ,δυνατή.
Μηχανικά ,σηκώθηκα και άνοιξα την πολυθρόνα .
Δεν έχει επιλογή εκείνος δεν έχω κι εγώ σκέφτηκα.
Έχει δίκιο.
Δεν τον χαρίζω, θα πολεμήσω με όλες μου τις δυνάμεις.
Δεν τον δίνω πίσω.
……….
03 Φεβρουαρίου 2017
Μόλις κλείνεις την πόρτα πίσω σου
δεν χρειάζεται να είσαι άλλο χαμογελαστή,
δεν χρειάζεται άλλο να λες αστεία ,
Δεν χρειάζεται να προσποιείσαι οτι όλα είναι καλά.
Απλά περπατάς ..
Απλά αναπνέεις..
Δεν νοιώθεις πια..
Σ έκανε η ζωή σκληρή…
Μόλις πας να σηκώσεις κεφάλι σου δίνει μια να ξαναπέσεις.
Μην χαμογελάς
Μην διανοηθείς να χαμογελάσεις…
Την πάτησες..
Θα περάσει κι αυτό ,σου λένε οι απ έξω.
Αλήθεια?
Και μετά τι?
Μετά πώς?
Χύνεται η μία στην αγκαλιά της άλλης γιατί μόνο μεταξύ μας καταλαβαινόμαστε.
Κοιτάμε ποια βγήκε σήμερα από το δωμάτιο και είναι συννεφιασμένη?έλα μπρος ξεκόλλα ποιος σου είπε οτι έχεις το δικαίωμα να πέσεις?
Φάνηκε πολύ σκληρό όταν το ξεστόμισα σε μία μάνα που ήξερα μόλις 10 λεπτά αλλά εδώ είμαστε μια γροθιά,μια αλυσίδα που αν ένας κρίκος σπάσει….χαθήκαμε.
Ποιος σου είπε ότι έχεις το δικαίωμα να λυγίσεις της είπα.
Δεν έχει επιλογή ο γιός σου ,δεν έχεις κι εσύ …κολύμπα…κολύμπα και για τους δύο.
Τι έπαθα. .λέει και ξαναλέει,
Την ταρακουνώ από τους ώμους,
εσύ τίποτα το παιδί σου το παθε,
σύνελθε….
μόνο εσύ μπορείς να του φυσήξεις δύναμη,
κάντο ΤΩΡΑ.
Μηχανικά σηκώθηκε και σταμάτησε να κλαίει. ..
Σκούπισε τα μάτια της. ..και χαμογέλασε .
Σ ευχαριστώ, μου είπε.
ΔΑΝΕΙΚΟ της είπα.
Θυμήσου με όταν ΠΕΣΩ…
