Γράφει ο Γιώργος Βιτώρος
Κάθε φορά που σκέφτομαι πως τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή, θυμάμαι στιγμές της 35χρονης θητείας μου στα Νοσοκομεία αλλά και αρκετές περιπτώσεις φίλων και συγγενών που ”έφυγαν” από τη μια στιγμή στην άλλη.
Τον μακαρίτη τον πατέρα μου αίφνης, που στα 62 του ”έφυγε” από ανακοπή πάνω στα δυο μου χέρια, τον αξέχαστο Βαγγέλη Βρέντζο τον ξεναγό, έναν από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους που γνώρισα στη ζωή μου και βέβαια τον αεικίνητο ”Λαχειόκωστα”, τον άντρα της Χαριστής, που φύγανε από τροχαίο.
Γι’ αυτό συγκινούμαι και πληγώνομαι ταυτόχρονα, όταν εγώ δεν μπορώ με μαντινάδα, ν` ανοίξω ένα παράθυρο να πάρει ανάσα ο καημός που με καίει.
Με συγκλόνισε σήμερα η Χαριστή Κουκουμπεδάκη, που πρωϊ-πρωϊ, μου εμπιστεύθηκε τα τρία της ψεσιναργάντινα …”μωρά”:
Τρεις χρόνοι πάνε γυριστοί
φως μου στσ` 9 του Μάη,
που λείπεις κι ο καημός
θεριό είναι και θα με φάει…!!!
Λείπεις και ρίγος με βαστά
μάθια μου και κρυώνω
και μέσα στσι καρβουνιθιές
να μπω, φως μου δε ξεμαργώνω…!!!
Στο λοϊσμό σαν έρχεσαι
αμύγδαμό μου αθάλι,
μια ξαστεριά τονε θωρώ
τον ουρανό και πάλι…!!!
Να αγαπούμε τους δικούς μας και να τους το δείχνουμε κάθε μέρα, γιατί ποτέ δε γατέεις….
ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ – 24-4-2020
