Τον παπα – Μιχάλη, τον καλοκάγαθο και αγαπητό Ιερέα του Σίβα τον γνώριζα από μικρό παιδί…
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου!
Σεβάσμιος και αγαπημένος, από την παιδική ηλικία, έως όπου ταξίδεψε για τη Γειτονιά των Αγγέλων…
Με μεγάλο έργο στο χωριό του το Σίβα, όπου το διακόνησε ως Ιερέας για πολλές δεκαετίες, αλλά και στην περιοχή ολόκληρη που τον σεβόταν και τον εκτιμούσε.
Γεννήθηκε στο Σίβα το 1917 από τον Αντώνη και την Αρχόντισσα Δασκαλάκη.
Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στο Δημοτικό Σχολείο του Σίβα. Στη συνέχεια φοίτησε στο Γυμνάσιο Πόμπιας μέχρι την Τετάρτη τάξη την οποία και εγκατέλειψε για οικογενειακούς λόγους.
Πήγε στο στρατό το 1939.
Μετά τη χηρεία της θέσης Ιερέα της ενορίας Σίβα, τέθηκε θέμα άμεσης αναπλήρωσης της συγκεκριμένης θέσης.
Ο Παναγής Στεφανίδης πρότεινε τον Παπα-Μιχάλη.
Για να αναλάβει τη θέση Ιερέα, ο Παπα-Μιχάλης έπρεπε να τελειώσει το Γυμνάσιο, πράγμα που έκανε.
Όταν ολοκλήρωσε τη φοίτησή του, παντρεύτηκε το 1951 την Αριστέα Καραλάκη, κόρη του Δασκάλου Καραλάκη Φιλίππου και απέκτησε 3 παιδιά: τον Αντώνη, το Γιάννη και τη Μαρία.
Μετά το Γυμνάσιο φοίτησε στην Εκκλησιαστική Σχολή στο Ακρωτήρι Χανίων για 2 χρόνια.
Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του, χειροτονήθηκε Διάκονος επί Ευγενίου.
Αργότερα, χειροτονήθηκε Ιερέας στο χωριό Άγιος Θωμάς.
Ένα λεωφορείο από συγχωριανούς του παραβρέθηκε στη χειροτονία.
Ο παπα-Μιχάλης ήταν ένας δραστήριος Ιερέας, ο οποίος κατά τη διάρκεια της θητείας του πραγματοποίησε πολλά έργα.
Αρχικά, επέκτεινε το κτίριο της Εκκλησίας του Σίβα.
Με δωρεές των συγχωριανών μας, πρωτοστάτησε στο χτίσιμο του Άγιου Ιωάννη του Ξένου σε οικόπεδο που δώρισε ο χωριανός μας Γιώργης Συγγελάκης ή Τσαγκάρης.
Ακόμα, κατάφερε να επεκτείνει το νεκροταφείο του χωριού μας και ήταν πρόθυμος να βοηθήσει σε όλα τα κοινά όπως υδροδότηση, ηλεκτροφωτισμός, κ.ά.
Είχε στενή συνεργασία και εξαιρετικές σχέσεις με ιεροψάλτες, εκκλησιαστικά συμβούλια, τοπικούς άρχοντες, προέδρους και Δασκάλους.
Ο παπα-Μιχάλης ως άνθρωπος προσέφερε βοήθεια σε αναξιοπαθούντες ενορίτες, λειτούργησε κατηχητικό σχολείο, φιλοξενούσε στο σπίτι του συνανθρώπους μας που είχαν ανάγκη, συντήρησε και ανακαίνισε τα εξωκλήσια της ενορίας μας.
Ως πνευματικός και εξομολόγος, έδινε συμβουλές σε κάθε συνάνθρωπό μας.
Κοιμήθηκε τον Ιούνιο του 2003 σε ηλικία 86 χρονών, αφήνοντας στα παιδιά του και στα εγγόνια του την ανάμνηση τόσο της καλοσύνης του όσο και του μεγάλου έργου του!
Ευχαριστώ ιδιαίτερα την Αριστέα και τον Κώστα, που συνέβαλαν στα μέγιστα σ΄ αυτό το αφιέρωμα, που όλοι θέλαμε να γίνει…
Να έχουμε την ευχή Του…
Ζ. Κ.
