Του Τίτου Ταγαράκη*
Η Ευρωπαϊκή ιδέα, δηλαδή η ιδέα μιας κοινής ανθρωπιστικής Ευρώπης, υπήρξε για αιώνες το όραμα πολλών φιλοσόφων, στοχαστών και πολιτικών.
Μετά τις τραγικές συνέπειες των δύο Παγκοσμίων πολέμων η Ευρώπη είχε κοινά συμφέροντα στην πορεία της οικονομικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης.
Σύμφωνα με τις ιδρυτικές διακηρύξεις, αλλά και τις μεταγενέστερες αποφάσεις,
ο σκοπός της ΕΕ συνίσταται στην εξασφάλιση της ειρήνης και της ευημερίας των λαών της με την δημιουργία μιας οικονομικής και πολιτικής ένωσης. Τα κράτη μέλη της οφείλουν να προσαρμόζουν τις αποφάσεις και τις εθνικές πολιτικές τους με τις βασικές πολιτικές της ΕΕ.
Την τελευταία 10ετία δυστυχώς η ΕΕ, με πράξεις και παραλείψεις της, έχασε τον βηματισμό της και παρεξέκλινε σοβαρά των ιδρυτικών σκοπών και στόχων της.
Σήμερα παρά ποτέ, εμφανίζεται πολυδιασπασμένη και στους κόλπους της κυριαρχούν, ο άκρατος ατομικισμός κάθε κράτους – μέλους, η ιδεολογία του χρήματος, ένας στυγνός χρηματοοικονομικός ανταγωνισμός και αδιαφορία μεταξύ των μελών της. Των οικονομικά ισχυρών και των φτωχών συγγενών. Με λίγα λόγια επικρατεί η λογική μιας ΕΕ δύο ταχυτήτων.
Τον τελευταίο καιρό μάλιστα, οι ισχυροί κινούνται με προκλητικό ατομικισμό και αδιαφορία για τους άλλους και απροκάλυπτα θέτουν σε αμφισβήτηση το πνεύμα στο οποίο βασίστηκε η Ευρωπαϊκή ιδέα.
Αποτροπιασμό για την Ελλάδα προκάλεσε η αφωνία της ΕΕ και η ουδέτερη στάση της ΜΕΡΚΕΛ για το μείζον θέμα του προσφυγικού και ιδιαίτερα της προκλητικής και αντισυμβατικής στάσης της Τουρκίας για τα γεγονότα στον Εβρο, αλλά και η παρακλητική στάση της στον ΕΡΝΤΟΓΑΝ επιδοτώντας τον οικονομικά. Κινητοποιήθηκε βέβαια στο τέλος όταν η ίδια και οι δορυφόροι της κατάλαβαν ότι τα σύνορα του Εβρου είναι Ευρωπαϊκά και το πρόβλημα δεν είναι ΜΟΝΟ Ελληνικό.
Ερωτηματικό επίσης προκαλεί η παγερή αδιαφορία και η ευθεία αρνητική στάση της Γερμανίας και των δορυφόρων της, στην εύλογη πρόταση της Γαλλίας, Ιταλίας, Ισπανίας, Ελλάδος και πέντε ακόμη κρατών – μελών της ΕΕ, για έκδοση κορωνο-ομολόγου και γενικά την οικονομική ενίσχυση των οικονομιών που πλήττονται από την φονική πανδημία.
Πού βρίσκεται η αντίληψη του κοινού Ευρωπαϊκού πνεύματος, όταν κάποιοι αισθάνονται «φιλάνθρωποι» και κάποιοι αντιμετωπίζονται «επέτες».
Ο Ευρωπαίος πολίτης πάντως αισθάνεται εγκατάλειψη και απογοήτευση για μια ΕΕ που δεν καταφέρνει και δεν επιδιώκει την λύση των προβλημάτων του. Που δεν αποτελεί ανάχωμα για να δώσει ελπίδα στους επερχόμενους και μελλοντικούς κινδύνους. Για μια Ευρώπη που δεν θέλει και δεν μπορεί να συνεννοηθεί για να προστατέψει την ίδια του τη ζωή.
Με τις πολιτικές της αυτές, η ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης φαίνεται να τίθεται για μια ακόμη φορά υπό αμφισβήτηση και πρέπει τώρα, περισσότερο από ποτέ, να γίνει κατανοητό πως H ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΗ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ και πως είναι αναγκαία τώρα η αποστροφή της από τον επικίνδυνο κατήφορο.
* Ο κ. Τίτος Ταγαράκης είναι Επίτιμος Δικηγόρος και τ. Προέδρου Νομαρχιακού Συμβουλίου Ηρακλείου
