Κείμενο – φωτογραφίες : Γεώργιος Χουστουλάκης
Όταν μιλάμε για τον παπά Αρμούτη, μιλάμε φυσικά για τον παππού του πρώην Δημάρχου Δήμου Φαιστού, κ. Αρμουρτάκη Γεωργίου, που ήταν από το χωριό Βορίζα , και είχε κι αυτός το ίδιο όνομα, «Αρμουτάκης Γεώργιος».
Διό λόγια βιογραφικά
Ο παπάς Αρμούτης, ήταν μια σπουδαία φυσιογνωμία της Μεσαράς, όπως θα διαπιστώσουμε παρακάτω. Γεννήθηκε το έτος 1886 στα Βορίζα, χωρίς να γνωρίζουμε την ακριβή ημερομηνία γέννησης του.
Πέθανε το 1964 σε ηλικία 78 ετών, αφού κατά τη διάρκεια της ζωής του, διετέλεσε παπάς και δάσκαλος σε πολλά χωριά της περιοχής Μεσαράς, και όχι μόνον.
Ήταν παπάς και δάσκαλος μαζί, «διάβαζε» σε πολλά χωριά, καθώς και Χανιά, Ηράκλειο, Μοίρες και Τυμπάκι.
Παντρεύτηκε την Πρεσβυτέρα σύζυγό του Ευσεβία από τα Σκούρβουλα, μια πολύ ενάρετη και επάξιά του σύζυγο, που ήταν σε ηλικία μόλις 12 ετών, και αυτός 22!
Και όμως, ο παπά Αρμούτης έκανε μαζί της 9 παιδιά, και από τα οποία τα δύο του πεθάνανε.
Τα υπόλοιπα παιδιά που έζησαν, έγιναν καταξιωμένοι και σπουδαίοι άνθρωποι στην τοπική κοινωνία.
Η παπαδιά, του στάθηκε βράχος, ικανή και δραστήρια, και τον στήριξε σε όλη την εν ζωή δράση του!
Ο παπά Αρμούτης, πρώτα έγινε δάσκαλος, και μετά παπάς.
Είχε ο παπά Αρμούτης μεγάλη στρεμματική περιουσία στο Λαλουμά, στα Βορίζα και στα Σκούρβουλα, και έτσι αρχικά ήταν πάρα πολύ πλούσιος!
Όταν παντρεύτηκε πούλησε όλες αυτές τις περιουσίες που είχε, και με τη πώληση εισέπραξε τεράστιο χρηματικό ποσόν, το οποίο όμως συνέπεσε τη χρονιά όπου υποτιμήθηκε η δραχμή και έτσι τα έχασε όλα!
Έτσι με όλα αυτά που πούλησε, μετά βίας αγόρασε ένα οικόπεδο στις Μοίρες, στο οποίο αργότερα έχτισε το σπίτι του!
Από τότε λοιπόν, έζησε σαν φτωχός μαζί με τους φτωχούς, στηριζόμενος στο μισθό του, αλλά πλούσιος σε αισθήματα, σε καλοσύνη σε προσφορές και συμμετείχε σε πολλούς και ποικίλους αγώνες!
Έδρασε σαν αντάρτης πόλεως αλλά και σαν αντάρτης του βουνού!
Ο παπάς Αρμούτης ήταν πολύ ενεργητικός άνθρωπος . Έδρασε στις Μοίρες την εποχή που η ομάδα του Πετρακογιώργη, πολεμούσε παλικαρίσια στην αντίσταση, με τις διάφορες ομάδες του.
Και ενώ κάποιοι, ευτυχώς ελάχιστοι, έτρεξαν πρόθυμοι να συνεργαστούν με τους Γερμανούς για προσωπικό όφελος, με το να καταδίδουν πατριώτες που δεν τους έδιναν ανταλλάγματα, πολλοί άλλοι ωστόσο πολεμούσαν στον αγώνα, κάθε ένας με τον δικό του τρόπο!
Άλλοι πατριώτες στη κατοχή δρούσαν σαν αντάρτες πόλεων, και άλλοι σαν αντάρτες στο βουνό.
Στη κατοχή, ο Πετρακογιώργης, μεγάλη μορφή, έξυπνα φερόμενος, είχε καταφέρει να οργανώσει όλα τα χωριά, και να κάνει διάφορες ομάδες , άλλες για αντίσταση στο βουνό, και άλλες δύο η τριών η και περισσοτέρων έμπιστων ατόμων, για ανεφοδιασμό στους αντάρτες, κυρίως σε τρόφιμα και ρουχισμό.
Στην ομάδα της Γαλιάς, ήταν ο Καπαϊδόνης, ο ΝΙκολακογιάννης, ο παπά Γιώργης, προτού γίνει ιερέας, ελεύθερος ακόμα, ο γνωστός μας Λευτέρης ο Γαλιανός, γιός του παπά Γιάννη, και ακόμα ο Κωστής του Παπαδοηράκλη.
Ήταν επίσης και ο Καργάκης Μιχάλης που τον σκότωσαν πάνω στο καθήκον του, ενώ πήγαινε τρόφημα στους αντάρτες.
Στις Μοίρες στην ομάδα, είχαμε τον παπά Αρμούτη, και τον φίλο του τον Ηλία Αλεξανδράκη, τον Αντώνη Αστρινάκη σαν αντάρτες πόλεως, και προσέφεραν διάφορες υπηρεσίες στην πόλη, για την εξυπηρέτηση των ανταρτών. Αυτοί όλοι, συγκέντρωναν ρουχισμό, κι από τρόφιμα όσπρια, κουκιά φασόλια, πατάτες αυγά, ψωμί παξιμάδι, και βρίσκανε τρόπους, και τα έστελναν στο βουνό, στα σημεία όπου πήγαιναν τη νύχτα οι αντάρτες και τα έπαιρναν.
Κυρίως τα περισσότερα ήταν δικά τους προϊόντα, και άλλα από δωρεές από συγχωριανούς τους.
Στην Μοιριανή ομάδα ήταν επίσης και ο Κωστής Μαρκάκης, κτηνίατρος από τη Γαλιά, που ήταν και αξιωματικός στο στρατό.
Χάρις στον Κωστή Μαρκάκη σώθηκαν πολλά άλογα και μουλάρια της ευρύτερης περιοχής στη κατοχή.
Είχε την αρμοδιότητα εκτός να τροφοδοτεί τους αντάρτες με τρόφιμα και ρουχισμό, να επισκευάζει και τα άρβυλα τους, μια και είχε αδέρφια τσαγκάρηδες
Αυτή του τη δραστηριότητα του παπά Αρμούτη, κατά τη διάρκεια του πολέμου, να κάνει τα πάντα, σύντομα την πληροφορήθηκαν οι αφού είχαν πληροφορίες από τους καταδότες.
Ήταν τελικά κι αυτός, λένε, μέσα στη λίστα με τους άλλους 9, που σκότωσαν οι Γερμανοί για αντίποινα στις Μοίρες.
Στη λίστα λένε, εκτός από τους 9, ήταν και ο παππά Αρμούτης, καθώς και ο Ηλίας Αλεξανδράκης και ο Κωστής Μαρκάκης ο κτηνίατρος.
Ο Ηλίας Αλεξανδράκης, κυρατζής τότε στο επάγγελμα, (έκανε μεταφορές με τα τα μουλάρια και το κάρο του), πληροφορήθηκε ωστόσο έγκαιρα το γεγονός, πως είναι και αυτοί στη λίστα, και πήγε και βρήκε στο σπίτι του τον Κωστή Μαρκάκη, που ήταν εκεί παρέα και ο παπά Αρμούτης, και τους είπε:
– Έλάστε μωρέ Κωστή , και συ παπά Αρμούτη να φύγουμε, γιατί έμαθα, πως θα μας εκτελέσουνε και τους τρείς οι Γερμανοί!
Πράγματι, το συζήτησαν μεταξύ τους, και αποφασίσανε να ανεβούνε και αυτοί στο βουνό! Έτσι και έγινε, και έφυγαν μακριά, προς τα βουνά του Ψηλορείτη.
Πήγαν και οι τρείς, και έκαναν αντάρτικο στα μέρη του Ψηλορείτη, από Γέργερη, Καλοχωραφήτη – Βορίζα – Ζαρό – Βροντίσι.
Εκεί ήταν τα λημέρια του Πετρακογιώργη. (Η δε ομάδα του Μαντουβά, ήταν στα λημέρια προς Χάρακα).
Γύρισαν στις Μοίρες μονάχα όταν έφυγαν οι Γερμανοί.
Στη κατοχή επίσης μπήκε στη μέση και κατάφερε και έσωσε τον Τζεϊράνη τον συμβολαιογράφο από τουφεκισμό από τους Γερμανούς.
Ένα θαύμα
Κάποτε, συνέβη και το εξής: Όταν ήταν οι Γερμανοί στις Μοίρες, είχαν πάει και στου Λαλουμά, όπου είχαν πληροφορίες πως κρυβόταν αντάρτες και εκεί ο ήταν και ο παπά Αρμούτης. Είχαν πληροφορίες και για αυτόν, και τον έψαχναν εξονυχιστικά σε όλο το χωριό!
Ο παπάς κυνηγημένος, τρύπωσε τότε μαζί με το σκύλο του σε ένα βάτο στον ποταμό, για να μην τον δουν!
Οι Γερμανοί τον είχαν ήδη περικυκλώσει στενά, αλλά δεν ήταν όμως σε θέση να τον δουν! Κράταγε την αναπνοή του ο παπάς, να μην ακουστεί. Κοντά ήταν η εκκλησία ο Άγιος Γεώργιος, και η Χάρις του Αγίου, βοήθησε να μην τον ανακαλύψουν τελικά οι Γερμανοί! Μάλιστα, το αξιοπερίεργο ήταν, που το σκυλί του που είχε δίπλα του, λες και γνώριζε τι πρέπει να κάνει, δεν γαύγισε καθόλου, και δεν πρόδωσε τον αφέντη του!
Οι Γερμανοί έφυγαν τελικά άπραχτοι, χωρίς να τον ανακαλύψουν!
Αυτό θεωρήθηκε αργότερα καθαρό θαύμα του Αη Γιώργη!
Ο παπά Αρμούτης – Μια όαση για τους φτωχούς της εποχής
Και μετά τον πόλεμο όμως, είχε κάνει επίσης σπουδαίο έργο όσο ζούσε, με το να βοηθάει ασταμάτητα τους φτωχούς και άπορους της περιοχής.
Η Μητρόπολη τον είχε αποθηκάριο, και υπεύθυνο να μοιράζονται στους φτωχούς τα τρόφιμα ή είδη ένδυσης, τα οποία συγκέντρωνε από δωρεές, από εράνους αλλά και από την Αμερικάνικη βοήθεια, η οποία έστελνε τακτικά έστελνε σε ειδικά σακιά (φωτογραφία).
Στο διάβα της ζωής του, ήταν μια ανάσα πνοής, μια δροσοσταλίδα στον κάθε διψασμένο, σωσίβιο στην τρικυμία για τον ναυαγό, μια παρηγοριά στον φτωχό και άρρωστο συμπολίτη του.
Όπου πήγαινε έκανε σπουδαίο χριστιανικό έργο, βοήθαγε να γίνουν εκκλησίες και σχολεία.
Το χριστιανικό του έργο, το έκανε πάντα χωρίς να παίρνει ποτέ χρήματα!
Βάφτιζε και πάντρευε δωρεάν! Αξιοπρεπής, καλός και γνήσιος χριστιανός, και έτσι πέρασε όλη τη ζωή του κάνοντας χριστιανικές πράξεις, και τηρούσε πιστά το λόγο του Θεού.
Ήταν «ο εγγράμματος της εποχής» εκείνης, τη μόρφωσή του την είχαν λίγοι, για αυτό όπου χρειαζόταν η «γραμματοσύνη του», πήγαινε και βοήθαγε.
Όταν παράδειγμα, κάποιος ήθελε να κάνει τα χαρτιά του για σύνταξη, η να πάρει κάποιο επίδομα κλπ, εκείνος ήξερε τους νόμους και τα κατατόπια, και πρόθυμα κατατόπιζε τον ενδιαφερόμενο.
Όμως, για τις δύσκολες περιπτώσεις, γνώριζε και κάποιο Κωσταντάκη δικηγόρο στην Αθήνα, και ο οποίος ήταν φίλος του, του έστελνε καμιά γραβιέρα τυρί που αγόραζε στην κατοχή, για να βγάζει συντάξεις σε χηράδες που είχαν χάσει τον άνδρα τους στους πολέμους, κλπ.
Όπου υπήρχε ανάγκη έδινε το παρών, παρόλο που είχε πολυμελή οικογένεια, και όμως ποτέ δεν έπαιρνε χρήματα!
Μόλις πληρωνόταν από το ταμείο, όποια χήρα με πολλά παιδιά έβρισκε στο δρόμο του, της έδινε μέρος των χρημάτων του. Για αυτό το σκοπό επισκεπτόταν και πολλά άλλα σπίτια φτωχών, για να τους δώσει χρήματα σαν βοήθημα.
Μάλιστα στα Βορίζα, όλες οι γριές τότε του χωριού, είχαν γράψει στα μνημονοχάρτια τους, τα ονόματα: «Γεώργιος – ιερεύς και Ευσεβία –Πρεσβυτέρα».
Ο ίδιος ήταν βιοπαλαιστής στη ζωή, πολύ δραστήριος, και κατάφερε και τα έφερνε βόλτα. Ταχτοποίησε τα παιδιά του επαγγελματικά, ώστε να γίνουν χρήσιμοι σπουδαίοι και καταξιωμένοι άνθρωποι στην τοπική κοινωνία.
Στου Βρέλη έκανε τον περίβολο του σχολείου, στον Κρουσώνα όταν υπηρετούσε, δεν πληρωνόταν ακόμα, όπως γενικά οι ιερωμένοι, γιατί δεν υπήρχε το ΤΑΚΕ. Όμως οι χωριανοί του έφερναν στο σπίτι λάδι σιτάρι αρνιά και ότι άλλο αγαθό είχαν οι χωριανοί.
Στα Σκούρβουλα επίσης όταν υπηρετούσε σαν παπάς και δάσκαλος, δεν είχαν νεκροταφείο, και τους νεκρούς τους έθαβαν γύρω από την εκκλησία. Όμως κατάφερε και έπεισε τους χωριανούς του και χάλασαν κάποια παλιά αλώνια, και με τις πέτρες έφτιαξαν το νέο νεκροταφείο έξω από το χωριό!
Υπηρέτησε σε πολλές Ενορίες
Πολλές είναι οι Ενορίες που προσέφερε τα καθήκοντά του σαν παπάς και δάσκαλος, και μαζί και το ευεργετικό του έργο.
Υπηρέτησε και στη Γαλιά, στις Μοίρες, και μάλιστα πήγαινε και στου Βρέλη με τα πόδια, ακόμα και όταν έβρεχε με την ομπρέλα!
Το Δημοτικό μάλιστα του Βρέλη, το έχτισε εκείνος, με δικές του πρωτοβουλίες, και έφτιαξε και τον περίβολο του σχολείου.
Στου Ρουφά επίσης δίδασκε σαν δάσκαλος, και ήταν και παπάς.
Και εκεί επίσης έχτισε μια εκκλησία.
Και στις Μοίρες όταν ήταν εφημέριος, έκανε πολλές επιδιορθώσεις στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, κυρίως στα πορτοπαράθυρα και όχι μόνον!
Έκανε εφημέριος στις Καμάρες, και για να πει τον «Επιτάφιο» η το «Χριστός Ανέστη», πήγαινε με το άλογο από το Μαγαρικάρι και στη Γρηγοριά για να εξυπηρετήσει και τους εκεί χριστιανούς!
Υπηρέτησε και στο Ηράκλειο, στο Τυμπάκι και φυσικά στις Μοίρες με Μητροπολίτη τον Τιμόθεο.
Είχε κάνει και στα Χανιά στο χωριό Στύλος Αποκορώνου πάλι παπάς και δάσκαλος. Μάλιστα εκεί, του είχαν δώσε και ένα αμπέλι να το καλλιεργεί για να τρώει σταφύλια η οικογένεια του και να φτιάχνει το δικό του κρασί.
Οι λεχώνες πήγαιναν σε αυτόν για να τις σαραντίσει, και όλοι τον εμπιστευόταν για να εξομολογηθούν.
Πολλές φορές που δεν έβρεχε και έκανε λιτανείες και προσευχές, , αμέσως η δέησή του έφερνε άμεσο αποτέλεσμα!
Ήταν άνθρωπος της καθαριότητας και της τάξης, αλλά και της νηστείας, και της λιτής ζωής. Δεν εκτίμησε ποτέ τα υλικά αγαθά, και για αυτό από τις εξαντλητικές νηστείες, έπαθε και το στομάχι του λόγω κακής διατροφή
Πέθανε το 1964 από υπερβολική κούραση και εξαντλητική νηστεία.
Η πρώτη Επισκοπή Μοιρών, και η μετέπειτα Μητρόπολη Μοιρών
Το Επισκοπείο πλέον από τους Αγίους Δέκα με επίσκοπο τον Βασίλειο καταργείται, και μεταφέρεται στις Μοίρες, με τον πρώτο Επίσκοπο Ψαλλιδάκη.
Ο Επίσκοπος Ψαλλιδάκης, είχε φτιάξει μια ομάδα εθελοντών, ο καθένας έπαιρνε από ένα γαϊδούρι φορτωμένο με δύο γερμανικές κανίστρες, και τους έστειλε στα γύρω χωριά για να μαζέψουν λάδι ή χρήματα, με σκοπό να φτιαχτεί η νέα Επισκοπή.
Και σε αυτό το έργο βοήθησε μαζί με πολλούς άλλους και ο παπάς Αρμούτης.
Αυτή την Επισκοπή βρήκε σαν ήρθε αργότερα και ο Επίσκοπος Τιμόθεος, ο μετέπειτα Μητροπολίτης Γορντύνης και Αρκαδίας, και αργότερα Αρχιεπίσκοπος Κρήτης.
Ο τότε Επίσκοπος Τιμόθεος έγινε σύντομα Μητροπολίτης, και το Επισκοπείο Μοιρών επονομάστηκε σε «Μητρόπολη Μοιρών».
Η Μητρόπολη που χτίστηκε τότε στις Μοίρες ήταν πολύ μικρή, και δεν χώραγε τους φιλοξενούμενους από την Αθήνα.
Για αυτό, με προσωπικά του έξοδα ο παπά Αρμούτης, νοίκιαζε δύο δωμάτια, και εξυπηρετούσε τους ξένους φιλοξενούμενους του, αλλά και τους επισκέπτες της Μητρόπολης.
Αργότερα διέθετε δύο δωμάτια και στο σπίτι του σαν ξενώνες, και φιλοξενούσε και εκεί τους καλεσμένους της Ενορίας, ή συναδέλφους του ή Επιθεωρητές, κλπ..
Βέβαια όλοι τους είχαν ξετρελαθεί για τις πίττες της παπαδιάς, που πάντα έφτιαχνε πρόθυμα και τις πρόσφερε στους ξένους, αλλά ταχτικά πήγαινε και στην ενορία μερικές, όταν την καλούσαν!
Για αυτό πολλές φορές , αφού έφευγαν οι καλεσμένοι, του έστελναν ευχαριστήριες επιστολές ταχυδρομικώς , αφού δεν ξέχασαν το πόσο διευκολύνθηκαν και πόσο καλά φιλοξενήθηκαν από τον ίδιο, και από την οικογένεια του παπά Αρμούτη!
Στο σπίτι του επίσης, πάντα υπήρχε ακόμα ένα αδειανό δωμάτιο, όπου εκεί τοποθέτησε ένα σχολικό πίνακα, όπου καλούσε τα παιδιά του δημοτικού, και τους έκανε δωρεάν μαθήματα, για να καλύπτουν τα κενά των μαθησιακών τους γνώσεων.
Γνώριζε επίσης και πολύ καλό μαντολίνο, και έκανε επίσης μαθήματα μουσικής δωρεάν στους μαθητές του, αλλά παράλληλα τα συνόδευε με το μαντολίνο του, και στους ύμνους που έψαλαν, στο μάθημα της ωδικής!.
Μια πρόταση σαν υστεροφημία
Ήμαστε σίγουροι πως όσες πληροφορίες και αν συγκεντρώσαμε, στην πραγματικότητα ένα ελάχιστο μόνο μέρος αγγίξαμε από τη πραγματική δράση αυτού του ανθρώπου.
Όμως και με αυτά και μόνον, βγαίνει εύκολα το συμπέρασμα από τον κάθε ένα, για το ποιο ήταν το πολλαπλό το έργο του παπά Αρμούτη!
Δεν έκανε μονάχα αντίσταση και στο βουνό, αλλά και πολλαπλή δραστηριότητα στην πόλη των Μοιρών στη Κατοχή, και το οποίο συνέχισε και μετά τη κατοχή όσο ζούσε, μέχρι την τελευταία του πνοή! Δεν άφησε φτωχό για φτωχό και κατατρεγμένο που να μην τον βοήθησε, κυρίως χήρες με παιδιά που είχαν χάσει τους άνδρες τους στους πολέμους.
Έτσι όπως είχε την οικογένειά του, είχε και όλους τους ενορίτες του, και πολλές φορές και ακόμα καλύτερα!
Δεν ήταν λίγες οι φορές, που έπαιρνε κρυφά ρούχα από την ντουλάπα του, και για να μην βλέπουν τα παιδιά, τα έκρυβε στο ράσο του, και τα έδινε σε όποιον έκρινε ότι τα είχε ανάγκη!
Δεν ήθελε κανείς να δυστυχεί, ήθελε όλοι να χαίρονται τη ζωή, και αυτός ήταν εκείνος που έδινε στον κάθε αδύναμο ένα τόνο ομορφιάς, με την αγάπη του και το ενδιαφέρον του.
Σαν πατέρας εξομολογητής, έδινε τις καλύτερες συμβουλές, και όχι με λόγια αλλά συμμετείχε στο πρόβλημα και με έργα και πράξεις!
Σαν το παπά Αρμούτη έπρεπε να είναι οι παπάδες όλου του κόσμου, μόνο έτσι θα μπορούσε να φανεί η πραγματική διάσταση της έννοιας του χριστιανισμού.
Πράγματι στη Μεσαρά, σήμερα πολύς κόσμος δεν γνωρίζει για τη δράση του παπά Αρμούτη, όσο ήταν εν ζωή.
Από την άλλη ο πολύς κόσμος γνωρίζει άλλους, που είτε είχαν μια διασημότητα λόγω επαγγέλματος, είτε απλά έπεσαν σε μια μάχη στο καθήκον, κι όμως η πολιτεία τους τίμησε με το να χαράξει το όνομά τους είτε σε ένα Ηρώο, είτε σε πινακίδα σε ένα δρόμο ή πλατεία της πόλης.
Μα ποιος αλήθεια είναι αυτός που δεν πιστεύει ακράδαντα, πως για αυτόν τον άνθρωπο που μιλάμε σήμερα, δεν θα άξιζε στη μνήμη του, να υπάρχει ένας δρόμος, έστω ένα μικρό στενό δρομάκι στη πόλη των Μοιρών, και στον τοίχο η πινακίδα να γράφει: «ΟΔΟΣ ΠΑΠΑ ΑΡΜΟΥΤΗ», ή «ΟΔΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΑΡΜΟΥΤΑΚΗ»;
Έτσι, απλά για να ακούγεται το όνομά του. Να ρωτάει το αυριανό παιδί τον δάσκαλό του:
-Ποιος ήταν δάσκαλε εκείνος ο παπάς Αρμούτης;
Και ο δάσκαλος να κάνει μια αναφορά σε αυτόν τον άνθρωπο, στο έργο του, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί διπλά Ήρωας, και όχι απλά Ήρωας, επειδή θα τύχαινε να σκοτωθεί σε μια μάχη, αλλά Ήρωας που μια ζωή είχε ριχτεί στη μάχη για να καλυτερεύσει το βιοτικό επίπεδο των ενοριτών του!
Μπορεί να ήταν και ο μόνος στη Μεσαρά που σαν παπάς και δάσκαλος, προσέφερε τόσα μα τόσα πολλά στη τοπική κοινωνία, αλλά προπάντων σαν άνθρωπος!
Βεβαίως θα πει κανείς, και γιατί όχι και μια οδό, και για τον Ηλία Αλεξανδράκη, ή τον Κωστή Μαρκάκη, και άλλους αγωνιστές, που κι αυτοί έκαναν τον δικό τους αγώνα στη κατοχή;
Και βέβαια αυτό θα ήταν το λιγότερο από την πατρίδα, γιατί η πατρίδα μπορεί να είναι έννοια άψυχη αλλά ο λαός που ωφελήθηκε από κάποιους, έχει και τον τρόπο να τιμήσει και τη μνήμη αυτών…
Μαρτυρίες:
Μαρκάκη Βασιλεία Μοίρες- ετών 77 δασκάλα συνταξιούχος
Μαραγκάκης Μύρωνας Γαλιά – ετών 95 συνταξιούχος
Ειρήνη Καμπουράκη – Μοίρες -δασκάλα συνταξιούχος
Ουρανία Αρμουτάκη, κόρη του παπά Αρμούτη συνταξιούχος
