Γράφει ο Μεσαρίτης
Τί κι αν μπήκε η άνοιξη, που η φύση λουλουδιάζει,
Τί κι αν η μέρα απλόχερα, τις χάρες της μοιράζει,
Τί κι αν η πλάση ολόγυρα τριγύρω μου που βλέπω,
εμονομιάς εφόρεσε, μόλις, τ’ ωραίο πέπλο,
παρόλα αυτά κατήφεια, συλλογισμός σε όλη,
πλανιέται, εις την έρημη κι «ολόκλειστή» μας πόλη!
Πρόσωπ’ αμήχανα, βουβά, που σιγοψιθυρίζουν,
ποιός ξέρει; βρίσκουν δύναμη, μέσα τους να ελπίζουν;
Όσο κακό βιώνουμε…κάποιο καλό θα φέρει!
θαρθεί η «άνοιξη» ξανά,
θα ξεχαστούνε τούτα να,
κι ολότελα θα έχουμε και πάλι «καλοκαίρι»!
Χωρίς καν ίχνος σάτιρας, οι στίχοι μου αυτοί…
τίτλο μου αποδίδουνε, γνησίου ποιητή!
