Της Ζαμπίας Λαζανάκη*
Το βιολογικό μου ρολόι χτυπάει πάντα πολύ πρωί .
Δεν το κλείνω!
Σηκώνομαι και πηγαίνω για περίπατο στην εξοχή.
Νιώθω τυχερή που μπορώ να το κάνω…
Η φύση μιλάει, τραγουδάει, ψιθυρίζει και τώρα την ακούω.
Παίρνω δυνάμεις και κάνω πράγματα που είχα αναβάλει, για όταν θα έβγαινα στη σύνταξη και πράγματα που δε θα τα έκανα ποτέ!
Βρίσκω τρόπους να φέρνω κοντά μου ανθρώπους που μου λείπουν και ξέρω ότι θα μου λείψουν ακόμα πιο πολύ .
Αγάπησα την τεχνολογία περισσότερο και εκτίμησα τα δεδομένα μου.
Λέω στις φίλες μου με βιντεοκλήση:
“Να προσέχετε σας αγαπάω”…
Μιλάω πιο συχνά στο τηλέφωνο με τους ανθρώπους της ζωής μου.
Φοβάμαι, οπότε βγαίνω για τα απαραίτητα.
Γυρίζω πίσω με ένα πόνο στο λαιμό.
Πόνος του φόβου τον ονόμασα.
Κάθε απόγευμα περιμένω να ακούσω τον κ. Σωτήρη, πόσο γλυκό είναι να κλείνει πάντα με ένα ευχάριστο μέσα σε όλα τα άσχημα που συμβαίνουν.
Χθες φτιάξαμε μια ομάδα στο facebook με τους γονείς των μαθητών μου. “Για να μη σας λείπουμε και μας λείπετε”.
Σήμερα με καλημέρισαν κάτι πανέμορφα παιδικά μουτράκια, μέσα από εκεί, και ένα μαγευτικό ουράνιο τόξο.
Το ξέρετε ότι τα παιδιά δημιουργούν τα πιο υπέροχα ουράνια τόξα;
Ίσως ξεπερνάνε τη φύση σε αυτό.
Μπορεί να μην βλέπουμε τα χρώματα του τώρα, αλλά αν πιάσουμε ο ένας το χέρι του άλλου και αρχίσουμε να περπατάμε πάνω του, ίσως στο τέλος του να βρούμε ένα θησαυρό που δεν ξέραμε ότι υπάρχει.
* Η Ζαμπία Λαζανάκη είναι Νηπιαγωγός και συγγραφέας παιδικών βιβλίων
