Της Έφης Μιχαλάκης
Του Μίχαλου τη σιρμαγιά τη νε ζηλεύγουνε ούλοι.
Καλόγνωμος και χαριλής μπραγιός και κοπελιάρης.
Βοσκός και παραβολιαστής μεγαλοκουραδάρης.
Στο κόκκαλο έχει τσι έγκαλες,
τσ’ απαλλαγές στη μάντρα,
στα λιατσερά τα μάρωπα, στ’ αρμί τα στειροζούλια.
Στη βοσκαρά τα αρνόριφα, στι τρούλες τσι στειρόγες.
Στέρφες ασημοκούδουνες στι πρίνους σταλισμένες.
Χώρια τσι μπροσταρόκρυγιους, ξέχωρα τσι βαρβάτους.
Χιώτες και κοκκινόματους κρυγιούς να συχναλλάσει
μη μαγαρίσει η ράτσα ντου
μη ξοφληθεί η σαμιά ντου.
Ζερβόδεξο μπροκόκκαρο πιρούνι και στριφτάλι.
Και τα μπροσταροκούδουνα να σκίζου τον αέρα.
Σϊγλες τουπιά χαλκώματα μα και το συροπάνι να τα θωρρεί να ρέγεται κι ο νους του να μερεύγει.
Και με το μύσμα των οζώ ύπνο γλυκύ να παίρνει…
**Στη φωτογραφία Αμαριώτης παραδοσιακός βοσκός.
* Η Έφη Μιχελάκη είναι Κτηνίατρος, από το Ασήμι της Δ. Ε. Κόφινα
