31 Αυγούστου 2019, Αμαλιάδα. ”Μπαμπά αύριο το μεσημέρι θα είσαι εδώ, να φάμε όλοι μαζί, έτσι δεν είναι;”….
Καλά, ας πάμε λίγο πίσω… στις 13 Ιουλίου 2019. Tο Σώμα Εθελοντών Σαμαρειτών Διασωστών και Ναυαγωσωστών του Περιφερειακού Τμήματος Αμαλιάδας ξεκινά να καλύπτει υγειονομικά τον Αρχαιολογικό χώρο στην Αρχαία Ολυμπία και να παρέχει εμφιαλωμένο νερό στους επισκέπτες -έπειτα από την άμεση ανταπόκριση του Προέδρου του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού- σε αίτημα του Υπουργείου Πολιτισμού.
Απαιτητική υπηρεσία αλλά γεμάτη εμπειρίες. Πάρα πολλά περιστατικά, κάποια σοβαρά. Και κάθε μέρα οι Εθελόντριες Σαμαρείτισσες και οι Εθελοντές Σαμαρείτες ήταν εκεί. Εθελόντριες Σαμαρείτισσες και Εθελοντές Σαμαρείτες από το Τμήμα της Αμαλιάδας και το Τμήμα της Πάτρας.
31 Αυγούστου 2019, Αμαλιάδα.
– Μπαμπά αύριο το μεσημέρι θα είσαι εδώ, να φάμε όλοι μαζί, έτσι δεν είναι;
– Βρε μικρούλι, αφού σου είπα, αύριο έχω υπηρεσία ,θα επιστρέψω όμως νωρίς το απογευματάκι.
– Ναι, αλλά το μεσημέρι δεν θα είσαι εδώ να φάμε όλοι μαζί;
– Όχι, αλλά θα φάμε όλοι μαζί το βράδυ και θα κόψουμε την τούρτα των γενεθλίων σου.
Το κορίτσι ενοχλημένο με την απάντηση του πατέρα της, καληνύχτισε και πήγε στο δωμάτιο της.
1η Σεπτεμβρίου 2019, ώρα 10:00, κάπου μεταξύ Αμαλιάδας και Αρχαίας Ολυμπίας. Οι σκέψεις είναι ανάκατες ..το ίδιο και τα συναισθήματα. Ο Εθελοντισμός θέλει θυσίες… ακούγεται απλό και εύκολο, μα δεν είναι… Φθάνοντας στον αρχαιολογικό χώρο, ο Εθελοντής Σαμαρείτης καλημερίζεται με τους φύλακες του χώρου και τους επισκέπτες, ενώ ακόμη δεν έχει πει χρόνια πολλά στο παιδί του…
Ξέρει όμως πως σε κάθε υπηρεσία προσέχει και φροντίζει παιδιά που δεν είναι δικά του, γονείς άλλων συνανθρώπων μας. Φροντίζει συνανθρώπους που κείνη την ώρα, τους νοιάζεται σαν δικούς του… Σε λίγο, δύο Εθελόντριες Σαμαρείτισσες αναλαμβάνουν κι αυτές υπηρεσία.
Όσο περνά η ώρα, η επισκεψιμότητα αυξάνετε, όπου το μεσημέρι κορυφώνεται. Και να, μια παρέα από παιδιά- που πριν λίγο τους δώσαμε νερό- έχει καθίσει παραπέρα στο παγκάκι και τρώνε κάτι γλυκά. Τρώνε γλυκά, μιλάνε (μάλλον Γαλλικά), γελάνε. Μια κοπέλα από την παρέα αρχίζει να βήχει… η υπόλοιπη παρέα συνεχίζει να γελά… η κοπέλα συνεχίζει να βήχει… η υπόλοιπη παρέα συνεχίζει να γελά (γιατί δεν αναγνωρίζει τον κίνδυνο)… Τώρα πλέον όλα γίνονται γρήγορα. Γρήγορα , όχι βιάστηκα.
Η Εθελόντρια Σαμαρείτισσα και ο Εθελοντής Σαμαρείτης πάνε κοντά της… η άλλη Εθελόντρια Σαμαρείτισσα φωνάζει έναν φύλακα, ”μετάφρασε ότι ακούς”, του λέει.
Ο Εθελοντής Σαμαρείτης είναι δίπλα στην κοπέλα, οι Εθελόντριες Σαμαρείτισσες έχουν απομακρύνει τον κόσμο, γιατί τέτοιες κρίσιμες στιγμές η περιέργεια και ο πανικός δεν βοηθά. Και οι Εθελόντριες Σαμαρείτισσες στέκονται ανάμεσα στον κόσμο και στο θύμα σαν αδιαπέραστο τοίχος… σαν τοίχος που χωρίζει τον πανικό από την ψυχραιμία, την άγνοια από την γνώση…την αβεβαιότητα από την σιγουριά… Ο Εθελοντής Σαμαρείτης λέει στην κοπέλα να βήξει..ο φύλακας μεταφράζει και η κοπέλα υπακούει… μετά από λίγο η κοπέλα δυσκολεύεται να βήξει και να μιλήσει ακόμη… μια κυρία έρχεται τρέχοντας, μέσα από τον αρχαιολογικό χώρο, και φωνάζει ”Σιμόν, Σιμόν…”, είναι η μητέρα της… η παρέα της Σιμόν κοιτά τρομαγμένη… οι Εθελοντές μας έχουν στο βλέμμα τους την σιγουριά γι΄αυτό που κάνουν, μα και την αίσθηση ευθύνης για την κοπέλα.
Ο Εθελοντής Σαμαρείτης στηρίζει με το ένα του χέρι την Σιμόν και με το άλλο χέρι, της δίνει 5 χτυπήματα ανάμεσα στις ωμοπλάτες… το κορίτσι ακόμη δυσκολεύεται… με την τρίτη κοιλιακή ώση ένα κομματάκι από γλυκό απομακρύνεται από τον αεραγωγό της Σιμόν… χαμόγελα από την παρέα της…δάκρυα από της μητέρα της…ικανοποίηση για τους Εθελοντές μας…. απορία για κάποιους άλλους: ”μα ήταν τόσο απλό;”.
Οι Εθελοντές μας, η Σιμόν, η μητέρα της και ο διερμηνέας έμειναν λίγο μόνοι. Δίνονται κάποιες οδηγίες κι ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος (με την βοήθεια του διερμηνέα) μεταξύ
του Εθελοντή Σαμαρείτη και της μητέρας της Σιμόν.
– Κυρία Λίζα, θα μας δώσετε κάποια στοιχεία για την κόρη σας; Θα μείνουν στο αρχείο μας.
– Βεβαίως, είστε από τον Ερυθρό Σταυρό και σας εμπιστεύομαι, άλλωστε μόλις σώσατε την κόρη μου και σας ευχαριστώ πολύ γι΄αυτό.
– Να είστε καλά. Μας λέτε επίθετό και όνομα πατρός, σας παρακαλώ;
– (Τα δίνει)
– Από πού είστε;
– Από την Τουλούζ της Γαλλίας.
– Ωραία, και η ηλικία της μικρής;
Τότε, είπε κάτι στα παιδιά από την παρέα της Σιμόν (που δεν χρειάστηκε να μεταφράσει ο διερμηνέας), και αμέσως ένας νεαρός, μας έφερε κάτι γλυκά.
– Η Σιμόν είναι 16 ετών ακριβώς… σαν σήμερα γεννήθηκε.
– ”Χρόνια πολλά Σιμόν”, είπε ο Εθελοντής και αυθόρμητα αγκάλιασε την Σιμόν.
– Εσείς έχετε παιδιά; ρώτησε η κυρία Λίζα.
– Έχω.
– Να σας ζήσουν.
– Σας ευχαριστώ. Μας επιτρέπεται να κάνουμε ένα μικρό δώρο στην Σιμόν για τα γενέθλια της; ρώτησε ο Εθελοντής Σαμαρείτης, βγάζοντας το κορδόνι που είχε κρεμασμένο στο
λαιμό με την σφυρίχτρα του.
– ”Κι άλλο δώρο; μα μόλις εσείς οι τρεις, της σώσατε τη ζωή”, είπε και αγκάλιασε τους Εθελοντές μας.
Μετά από λίγο, η κυρία Λίζα ,η Σιμόν και η παρέα της χαιρέτησαν τους Εθελοντές μας και έφυγαν… και να πάλι οι ανάκατες σκέψεις…τα ανάκατα συναισθήματα για τον Εθελοντισμό που θέλει θυσίες… που ακούγεται απλός και εύκολος, μα δεν είναι …μα κάποιες φορές σου δίνει πολύ μεγάλη ικανοποίηση.
Τούτες τις σκέψεις διακόπτει ένας ξεναγός που μας φωνάζει να πάμε μέχρι στο στάδιο γιατί κάποιος κύριος δεν αισθανόταν καλά…
…το απόγευμα οι Εθελοντές μας επιστρέφουν στα σπίτια τους. Ο Εθελοντής Σαμαρείτης μπαίνοντας στο σπίτι του αγκαλιάζει την κόρη του και της εύχεται χρόνια πολλά.
-Ευτυχώς που γύρισες νωρίς. Τι έγινε σήμερα στην υπηρεσία; σώσατε κανέναν;
– Μπα, κάτι γρατζουνιές μονάχα, κάτι γρατζουνιές….
Πηγή: Αλέξης Ξύδης
