Κείμενο Γεώργιος Χουστουλάκης
Θυμούμαι στο δημοτικό, σαν ήμαστε μικρά παιδιά, τη λαχτάρα μας την ημέρα των Τριών Ιεραρχών, όπου θα μας δίνανε τα περιβόητα αρτουλάκια!
Οι δάσκαλοι μας τα έλεγαν “αρτιδια” , αλλά εμείς τα σποκαλούσαμε “αρτουλάκια”.
Δύο τρείς μέρες πιο μπροστά, δίδανε μια δραχμή στον δάσκαλο, όσα τουλάχιστον παιδάκια του σκολιού, την είχαν περίσσευμα οι γονείς τους.
Πως και πως περιμέναμε, όλα τη μέρα εκείνη, ως τη στιγμή που ο δάσκαλος, θα αρχίσει να μοιράζει τ’αρτίδια στα παιδιά!
Πρώτα πηγαίνανε σε γραμμές για τον εκκλησιασμό, στο τέλος της θείας λειτουργίας ακολουθούσε ομηλία από κάποιο δάσκαλο, και στη συνέχεια πηγαίναμε πάλι στην αυλή του δημοτικού, περιμένοντας τον φούρναρη από τις Μοίρες, να φέρει ζεστά ζεστά τα αρτιδια!
Αν βέβαια κάποιο παιδί δεν είχε, χρήματα για να δώσει από βραδύς, φυσικά δεν έπαιρνε αρτουλάκι.
Συνήθως όμως τα άλλα παιδιά του δίνανε κι αυτηνου από μια μπουκιά, για να να δαγκώσει και εκεινο!
Έτσι το αρτούλι μας πήγαινε στο σπίτι μισοφαγωμένο, η και τελείως φαγωμένο, γιατί πολλά πεινασμένα παιδιά, στην κυριολεξία το έκαναν μιά χαψιά!
Εμείς περιμέναμε στο προαύλιο του σχολείου, και παίζαμε μέχρι να μας έφερνε τα αρτίδια μας ο φουρνάρης απ’ τσι Μοίρες.
Μάλιστα μια χρονιά μας τα ‘φερε, και ήταν …γεμάτα ψείρες!
Ο δάσκαλος τον μάλωσε, γιατί δεν κοσκκίνισε καλά το αλεύρι, και εκείνος του υποσχέθηκε ότι δεν θα ξανασυμβεί αυτό ποτέ, και ότι θα το κοσκινίζει καλύτερα!
Εκείνη τη λαχτάρα της προσμονή του ατομικού αρτίδιου, όλα τα παιδιά της εποχής ποτέ δε θα την ξεχάσουν!
Δεν έβλεπαν την ώρα ποτέ να το πιάσουν στα χέρια τους ζεστό – ζεστό.
Ολη μέρα των Τριών Ιεραρχών, όποιον συναντουσαμε, στο δρόμο, όλοι είχαν να μας έκαναν την ίδια ερώτηση.
-Σας μοιράσανε κοπέλα τα αρτιδια;
-Τώρα! Εμείς τα φάγαμε κι ολας! Απαντούσαμε εμείς.
Ήταν κι αυτό ένα παλιό έθιμο, που κάπου το χάσαμε στον καιρό μας.
Ξεχάστηκε, αλλά όμως επί των ημερών μας, κάθε χρόνο όλα τα σαιτ δεν ξεχνάνε να θυμίζουν στον κόσμο εκείνα τα όμορφα και απλά χρόνια χρόνια με τα αρτιδια.
Τα σημερινά παιδιά, κυρίως του δημοτικού, συνήθως πηγαίνουν με τους δασκάλους τους στην εκκλησία για να πάρουν την ευλογία των Τριών Ιεραρχών. Τα μεγαλύτερα όμως, μάλλον αλλάζουν πλευρό στο κρεββάτι τους! Μακάρι αλλά χρόνια μια τέτοια μέρα, να δραστηριοποιούνται οι συλλογοι γονέων, και φτσικά οι δάσκαλοι, ώστε να μοιράζονται ξανά αρτιδια στους μαθητές όπως κάποτε.
Γιατί στην ουσία το κάθε αετίσιο, είναι μια μικρή ατομική αρτοκλασια, εφ όσον αντικαθιστά τους πέντε άρτους που πηγαίνουν στην εκκλησία όσοι θέλουν να παρακακεσουν τον εκάστοτε Άγιο να δίνει υγεία σε αυτούς, στην οικογένεια τους αλλά και στο ποίμνιο τους. .
Οι δάσκαλοι θα πρέπει να διδάξουν στους μαθητές τους, πόσο συμαντικοι ήταν οι Τρεις Ιεράρχες, πόσα προσέφεραν στην παιδεία, και ότι το κάθε αρτίδιο, είναι σαν ένα τάμα κάθε παιδιού, μια μικρή δηλαδή αρτοκλασια, για να να έχει υγεία και καλή τύχη το κάθε παιδί.
